Onpersoonlijke liefde
20 mei 2023 / Door Lilian Ferru
Elk mens als een kitten zien
Lieve Jij,
Onpersoonlijke liefde heb ik nooit zo goed begrepen. Je moet toch je blik ergens op richten, om van iets of iemand te houden? Natuurlijk ken ik de metafoor van de zon die op iedereen z’n stralen laat schijnen, zonder een onderscheid te maken. Compleet oordeelloos zijn, lijkt me het summum. Het is net zoiets als onvoorwaardelijke liefde. Ik heb daar weliswaar een abstract beeld van, een innerlijke visie, maar in de weerbarstige praktijk is het nog steeds zo dat ik niet iedereen zomaar in mijn armen sluit. Zelfs als ik heel van je hou, wil dat nog niet zeggen dat ik alles maar leuk en aardig vind.
Veel heb ik geleerd van Paul. Hij kuste iedereen de hand, en maakte vanuit zijn grootsheid een buiging voor wie zijn pad maar kruiste. Daar heb ik groot respect voor. Hij heeft me laten zien wat mogelijk is. Als het nestje kittens word geboren, begrijp ik het alweer een beetje beter. Ze lijken allemaal zó op elkaar. Dezelfde dikke Lilac vacht, dezelfde blauwe oogjes, allemaal even mooi. Ik heb geen enkele voorkeur. Ik kan ze niet eens onderscheiden. Ik weet dat het drie katertjes en twee vrouwtjes zijn, maar ik heb geen idee wie waar is als ze bij elkaar liggen.
De kittens springen tegen mijn benen, als ik achter de pc zit. Dan komen ze op mijn schoot liggen en word ik overspoeld door dankbaarheid. Ze zijn allemaal zo onschuldig, ook al bijten ze soms in mijn tenen en gebruiken ze me als klimpaal. Om zes uur in de ochtend word ik wakker van de cavalerie die door de slaapkamer stuitert. Dan komen ze onder het dekbed liggen en vallen we allemaal weer in slaap. Ze zijn zo speels en grappig. Ik heb geen idee welk katje het is, dat bij me steeds opzoekt met de smeekbede om te blijven. Het is een vrouwtje, dat weet ik wel. Oh, neen… vijf katten… Ik laat de Grote Heilige Kattengeest beslissen.
Er komt een dag dat ik, zoals ik nu naar het nestje kijk, naar de hele mensheid kan kijken. Ik zet de neutraliteit een trapje hoger op de ladder. In wezen zijn we allemaal geboren uit dezelfde Oorsprong. Voor ons is dat de Bron. We dragen allemaal hetzelfde licht in ons. Nu is het nog een kwestie om vanuit het onpersoonlijke, oordeelloze, en onvoorwaardelijke waar te nemen.
Als ik elk mens als een kitten zou zien, dan komt het vast wel goed.
Liefs Lilian
