Lichtwerkers worden vaak wakker(der) als ze beseffen dat het GGZ ze niet kunnen helpen of omdat ze het zat zijn om alleen en niet begrepen te zijn.
De wortel van het probleem is hier maar al te vaak dat de lichtwerker uit angst is gaan handelen. “Ja”, zeggen of pleasen in de hoop dat je leuk of soms zelfs rein wordt gevonden, is het geloofssysteem dat de lichtwerker onderuit haalt.
Bijvoorbeeld je persoonlijke drang om “nee” te zeggen, te onderdrukken, is niets anders dan jezelf verloochenen en de ander te manipuleren in de hoop tof gevonden te worden.
Ondanks dat je geen controle hebt over de meningen van anderen, heb je er ook niets aan dat iemand je tof vindt als je niet eens hebt laten zien wie je daadwerkelijk bent.
Door jezelf anders voor te doen dan je bent, is het natuurlijk geen wonder dat de mensen die je daardoor om je heen hebt gemanifesteerd je op een bepaalde manier irriteren. Vaak zie je dit niet van jezelf en ben je als het ware gevangen in jouw eigen schepping.
Het overlevingsmechanisme om jezelf aan je omgeving aan te passen omdat je bijvoorbeeld geen keuze had als klein kindje, kan op die manier de drijvende kracht worden achter je handelen, terwijl de noodzaak er allang niet meer is.
Anderen zijn bang dat ze niet goed genoeg zijn en passen zich om die reden aan, aan hun omgeving. Weer anderen menen een spiritueel ideaalbeeld te moeten nastreven en zitten op die manier hun eigen heelwording in de weg.
Als jij jezelf nu aangesproken voelt dan hoop ik dat je het niet inkleurt met negativiteit maar het kan ontvangen met open armen en jezelf en jouw omgeving bevrijdt van de schaduw die je hebt geleefd.
Jouw hoogste vreugde nastreven is je missie als je jouw licht vol wenst te laten schijnen en dus jouw enige missie is, zonder van het leven een bepaalde uitkomst te eisen dan ben je vrij; onvoorwaardelijke liefde te ervaren.
Mijn lieve schoonzus keek me een paar dagen geleden vreemd aan toen ik haar vertelde dat ik oké zou zijn als bijvoorbeeld Denise mij zou vertellen dat ze met een ander het bed zou hebben gedeeld. Sterker nog, ik zou haar toewensen dat ze ervan heeft genoten als vrij wezen die ze is.
Misschien ben je het eens met mijn schoonzus, dus zal ik dit nog wat verder toelichten
Ik kan je niet precies vertellen hoeveel consulten ik in mijn leven heb gegeven omdat ik allang de tel ben kwijtgeraakt. Toch zijn alle consulten op een bepaalde manier een uitnodiging van mij aan een ander, om onvoorwaardelijk liefde te proberen.
Als een moeder mij vertelt over problemen met haar kind en haar wens uit; dat er iets verandert, dan attendeer ik haar op het feit dat haar liefde blijkbaar niet onvoorwaardelijk is. Dan valt er meestal een stilte en dan ga ik verder met: “Dan is het dus geen liefde en houd je dus niet van je kind.”
Soms valt hier al de munt en opent het moederhart zich en soms zijn er nog uren nodig voordat de munt valt.
Als dit al heel heftig kan zijn voor de relatie tussen een moeder en kind, dan is het logisch dat de normale relaties op een bepaalde manier onder hoogspanning staan.
Lichtwerkers voelen dit vaak naadloos aan en kiezen er dan voor om te pleasen, omdat ze bang zijn dat anders de relatie ophoudt, wat vaak het geval is
Jezelf realiseren dat relaties onder een bepaalde hoogspanning staan van emotionele onderdrukking, kan heel praktisch zijn. In een tijd waar geweld niet meer wordt getolereerd is ontzegging van genegenheid vaak het enige middel dat iemand heeft om te tiranniseren.
Het begint dus met jouw mannelijke kant die opstaat als een ridder, die jouw vrouwelijke kant totaal bevrijdt en beschermt en jouw vrouwelijke kant de troon gaat zitten een aangeeft wat voor jouw persoonlijk de meest vreugdevolle weg is.
Zodra jij onvoorwaardelijk jezelf mag zijn van jezelf, gun je iedereen ook die vrijheid en kan jij voor het eerst echt een relatie aangaan
Als een kind ervoor kiest om eerder naar ''de andere kant'' te gaan - voordat de ouders gaan - dan kan het voor de ouders enorm zwaar zijn om het kind te eren in het maken van die keuze. Veel mensen staan nog niet in contact met hun geliefden die ''dood'' zijn gegaan en oogsten met die houding geen vreugdevol leven.
De dood is op een bepaalde manier de wortel van al onze angsten en bestaat helemaal niet als een soort einde. Het is het begin van iets dat zo tof is, dat iedereen die een zogenaamde bijna-dood ervaring heeft gehad, liever niet terug kwam naar de aarde.
Dit diep laten binnenkomen maakt dat het onvermijdelijk is om te realiseren dat we ons in dit aardse leven behoorlijk wat beperkingen hebben opgelegd. Deze dappere daad is op zichzelf al jouw onvoorwaardelijke liefde, eer en trots naar jezelf waard. De enige manier om deze liefde aan een ander te geven is door eerst die liefde aan jezelf te geven.
Stel je voor dat je getrouwd bent maar de vonken slaan helemaal over met een nieuw iemand waarmee je verder wenst te gaan. Zou het dan niet heerlijk zijn dat jouw getrouwde partner opzij stapt en jou en je nieuwe partner alleen maar goeds wenst?
In deze tijd gaan het aantal scheidingen behoorlijk hard en dat is begrijpelijk omdat je in deze tijd op elkaars lip wordt gedwongen. Het eeuwige gedoe, de wraak, de slachtoffer rollen, etc., die hier naar boven komen om maar één reden; er was geen liefde, geen onvoorwaardelijke liefde.
De ander menen te bezitten, kind, ouder, partner, vriend, vriendin. etc., of wensen te controleren zijn allemaal symptomen van een zelfgecreëerde hel waar mensen in kunnen leven. Onvoorwaardelijkheid is de enige en onvermijdelijke weg uit die soort situaties.
We leven in een wereld waar zelfs de liefste moeder op een dag tegen haar kindje zegt: “Je moet niet doen wat goed voelt voor jou, je moet doen wat goed voelt voor mij.” Het is dan ook niet heel vreemd dat bijna alle relaties hierdoor zijn bevlekt met iets dat liefde zou moeten voorstellen, maar helemaal niet is.
Weten dat veel mensen hier nog diep in zitten zonder ze te willen veranderen, maakt je vrij en opent je tot het voelen van compassie
Compassie is niet alleen het beste gevoel dat er is, het is ook nog eens de enige bijwerking van onvoorwaardelijke liefde.
De compassie die zo in je wordt geboren zal - wat heel tof is - gelijkgestemden aantrekken en - wat soms minder tof lijkt - zij die niet meer gelijkgestemd zijn: afstoten.
Alles verandert in vrede, relaxtheid en vreugde.
Als mensen te horen krijgen dat ik vader ben van twee kinderen en deze al jaren niet heb gezien omdat de moeder zelfs gerechtelijke uitspraken negeert, dan zijn ze verbaast dat ik relaxed ben in deze situatie. Soms worden mensen zo boos als ze dat horen, omdat ze vinden dat de moeder zou moeten worden opgesloten.
Als ik dan de mogelijkheid heb, dan vertel ik ze een verhaal van heel lang geleden, voordat dit universum er was en ik met de moeder bestond als twee kaarsen in de zon;
We konden onszelf niet kennen omdat er niets was dat we niet waren. Op een dag hoorde ik dat er de mogelijkheid zou zijn om ervaring op te doen op een planeet en dat wilde ik super graag meemaken. Ik wilde mijzelf ervaren als vergeving! Toen kreeg ik te horen dat, dat helaas niet mogelijk was omdat er niets was om te vergeven. Op dat moment kwam de moeder van mijn kinderen nu, naar me toe en zei: “Davy, wij gaan dit doen. Ik verzin wel iets waarvoor je me kan gaan vergeven.”
Davy Diekstra
www.lichtwerkersnederland.nl
