De stille tweedeling.
Een maatschappij met twee realiteiten. De een toast op een feestje en viert het leven, de ander twijfelt om eruit te stappen. Een vader die trots naar zijn zoon kijkt tijdens het sporten, een moeder die huilend op de parkeerplaats wacht tot dat haar dochter klaar is met zwemmen. De een is verliefd op de realiteit, de ander steekt de zoveelste joint op om eraan te ontsnappen.
Dat ze beide aanwezig zijn is een feit, wat we ermee doen is de vraag. De reden dat mensen lijden toestaan is omdat men gelooft dat het rechtvaardig is. Moord wordt afgekeurd, maar de doodstraf van een moordenaar niet. De daad is hetzelfde , het enige wat veranderd is het rechtvaardigheid gevoel.
Wat je standpunt ook is, de omstandigheden nodigen je uit om in actie te komen. Leef je wat meer in in de pijn van andere, luister om te begrijpen, niet om te reageren. Er worden steeds meer uiterlijke dingen van ons afgenomen waardoor de kern overblijft. Het is niet de activiteit die ons genot geeft. Het gaat niet om het restaurant, dat feestje of een sportschool. Het is de verbinding met andere , het is het lege hoofd. Het is het zorgeloze gevoel waar we met zijn alle naar opzoek zijn.
Sommige zullen meerdere ingrijpende beslissingen moeten gaan nemen. En dat is angstig dat begrijp ik. Maar soms moet de bodem waarop we leven giftig worden zodat we deze verlaten. En als je ooit nieuw land wil ontdekken… wees dan niet bang om de kust uit het oog te verliezen.
