In mijn vorige blogpost schreef ik: "Met andere woorden het pittigste van april is voorbij en we laten ons glijden richting de wonderschone maand mei."
Dat glijden mocht ik letterlijk nemen want gisterennamiddag gleed ik over de straat toen ik van mijn skateboard viel. Op het moment dat het gebeurde dacht ik al 'ai, dit gaat pijn doen'. Kan niet anders als je 25km p/u gaat, valt en je handen over de straat schuren.
Ook vorig jaar viel ik tijdens het skateboarden. Het ging ongeveer identiek: ik voelde me goed en blij doch voor ik het wist viel ik hard op de grond. Dat zijn de meest vervelende 'slams', degene die je niet ziet komen. Degene waarbij je geen risico ziet of geen val anticipeert.
Dat is letterlijk een shock voor het lichaam.
Traumeel, hét middel bij uitstek als er een trauma of shock heeft plaatsgevonden. Het is een samenvoeging van verschillende homeopatische middelen als arnica, calendula en nog enkele andere middelen die allemaal in de natuur te vinden zijn.
Alles wat we nodig hebben is gratis te vinden op onze planeet.
Dat besef komt stilaan terug.
Rond de vorige eeuwwisseling schreven artsen dikke boeken over homeopathie, met daarin het nut en gebruik van de verschillende planten. Materia Medica heetten die werken. Mensen konden dan lezen wat ze nodig hadden en daarna in de natuur hun eigen geneesmiddelen gaan plukken.
Die tijd komt nu terug.
Wil je wat meer weten over welke planten je kan gebruiken, vraag het aan Joris van Via Natuur. Hij kent er wat van. Neem eens een kijkje op zijn mooie website: http://vianatuur.nl/wildplukken/
Ik kreeg als titel door: de kaarten worden herschud en ik schreef over homepathie, waar is mijn draad?
Oh ja, nu komt hij weer.
Ik heb het gevoel een ander mens te zijn. Ik ben niet meer wie ik was en ik weet ook nog niet helemaal wie ik zal worden.
Wat ik wel weet is dat de voorbije week een trigger-week was. Een week waarin je wordt getriggerd, waar er op je knopjes wordt geduwd. Merkwaardig genoeg leidde dat niet tot een reactie. Ik observeer het en laat het los. Ik zeg: oh nee, jij krijgt mijn energie niet en ik vestig mijn aandacht ergens anders op.
Meesterschap in wording is dat en dat zal zo blijven tot ik terugkeer naar de Bron.
Of de Albron zoals ik eerder deze week las in het boek "Emed, het leven aan Gene Zijde" van de Nederlandse schrijfster Mulder-Schalekamp.
In dat boek, een aanrader overigens, beschrijft Emed hoe het leven is aan Gene Zijde, als je sterft dus. Geen hemel of hel, hopelijk heb ik hier niks mee verklapt, maar wel een leven in een hogere dimensie op een planeet in een andere deel van het Universum. Wie sterft krijgt per mondjesmaat zijn levensboek te lezen en begint dan aan een bewustwordingsreis om alles wat hij 'verkeerd' heeft gedaan op Aarde, recht te zetten. Ik schrijf verkeerd tussen aanhalingstekens omdat er geen juist of verkeerd bestaat, enkel een mate van bewustzijn dat eeuwig groeit naar en in liefde.
In 1997, toen ik een bijna-doodervaring had, zag ik mijn levensboek voorbijflitsen in wat seconden leek. Sindsdien ben ik hier op Aarde full-time bezig met mijn Missie: bewustwording en groeien in liefde.
Het verschil met Emed is dat ik het doe terwijl ik leef, net als vele andere miljoenen lichtwerkers. Ik ben gezegend om het als mens te mogen doen, die kans krijg je maar 1 keer.
Mijn kaarten werden herschud in 1997 en nu 23 jaar later gebeurt dat weer.
1997 was het begin van een lange tocht om een berg te beklimmen of beter gezegd een aantal bergketens waar je bij elke top een nieuwe top zag.
Nu in 2020 heb ik de laatste top bereikt en zie ik het dal met een azuurblauwe zee.
Ik skate vanaf nu downhill of misschien toch maar beter wandelen, kwestie van niet te vallen.
Ach nee, wat moet gebeuren, gebeurt.
Bron: www.atian.be gepubliceerd op 18 april 2020 om 10:44 uur
