Wat gebeurt er als we iets bedekken met de mantel der liefde?
Onderliggend kan er iets heel anders aan de hand zijn.
Zijn we misschien bang om de confrontatie aan te gaan.
Of trekken we ons terug omdat we ons niet gezien of gehoord voelt, afgewezen, niet gerespecteerd of is er geen rekening gehouden met onze behoeften?
Misschien zijn we bang om de vriendschap of liefde van de ander te verliezen als we echt zouden zeggen wat we vanbinnen voelen door hun gedrag.
En daarom zeggen we maar niets en doen we alsof het allemaal ok is voor ons. Blijven we lief lachen en knikken.
Telkens als we iets bedekken met de mantel der liefde laten we ons innerlijke kind in de steek. Gaan we voorbij aan onze Zelfwaarde en Zelfrespect.
En ik weet, het is vaak verdomd moeilijk om op te komen voor onszelf als we een overlevingsmechanisme hebben van aanpassen en braaf gehoorzamen.
Opkomen voor ons kind, grenzen aangeven gaat (meestal) gepaard met knikkende knieën, een fel bonzend hart, droge mond en weet ik wat nog allemaal.
Toch is het voor mij de enige weg naar een steviger eigen fundament, het pad naar Zelfliefde en Zelfwaardering.
Trouw zijn aan onszelf, niet gemakkelijk.
