Alle mensen zijn in essentie lief, liefdevol en als je het wilt voelen kan je daar ook nog 'kwetsbaar' aan toevoegen.
We zijn allemaal baby's geweest en in mijn beleving is een baby super sweet, open en vol met verbazing: ‘ohh wat is dat interessant en ohh dat is leuk en ohh wie is dat nou weer...’. Lekker onderzoekend en speels en dat kan het leven ook zijn.
Dus dat lief zijn, wil dus niet zeggen dat je zomaar alles aanneemt, over je heen laat lopen, dat je je aanpast of meeloopt met op angst gebaseerde overtuigingen.
❥ Liefde (en/of lief zijn) wordt vaak als iets zwaks of softs geïnterpreteerd maar het tegenovergestelde is waar.
❥ Liefde is juist krachtig, helder, oprecht, eerlijk, to the point en ga zo nog maar even door.
❥ Liefde maakt niks persoonlijk, omdat het over waarheid gaat.
Vroeger vond ik het maar een zweverig woord, maar sinds ik kennis heb mogen maken met mijn eigen grenzen, ben ik de kracht van dit woord gaan waarderen.
Wat ik daarmee ook heb mogen ervaren is dat ik mezelf weer ben gaan toestaan om te voelen. Voelen wat mijn grenzen en mijn behoeften zijn en daarmee mijn lichaam bewonen.
Die reis duurt voort en voort en voort en ik laat me lekker verbazen over wat ik allemaal kan ontdekken in mezelf. Want mijn behoeften en mijn verlangens kunnen anders zijn, dan dat wat een ander wil of doet of opdraagt of denkt of verlangt. Prima als dat zo is, want er kunnen meerdere waarheden naast elkaar bestaan en we hoeven er zelfs geen ruzie over te maken. We kunnen het eens zijn over het oneens zijn. Dat noemt men volwassenheid. Je kan prima met elkaar door een deur, ook als je het niet eens bent.
Het wordt pas een dingetje als het opdringerig en/of dwingend wordt neergezet, want dan gaat er bij mij iets 'aan'. Want dan moet het worden ingevuld zoals de ander het graag wil of ziet, en dat klopt niet. We zijn vrije mensen, tenminste dat is zoals ik het zie. Je kan dan nog steeds lekker lief/zacht blijven, en er is een heldere ‘nee’ die je dan kan uiten. ‘Nee’ is een volle zin en dat behoeft verder geen uitleg.
Pff... al dat verklaren, uitleggen en opbiechten. Dat opbiechten gaat ver terug want dat gaat over schuld bekennen en schuld zit diep verstopt in ons systeem. Zo gaan we ook vaak mee met anderen, omdat er anders schuld wordt ervaren en het is juist die schuld die gevoeld wil worden, want waar komt dat vandaan? Dat is een super interessant onderzoek.
Als je meegaat met een ander zijn of haar wensen en je verliest daarmee jezelf, ben je niet voor jezelf aan het zorgen. Dat put op ten duur uit want waar ben jij?
Mag de ander zijn wie hij/zij is, of moet het op jouw manier? Kan je daar vrede in vinden? In jezelf?
Ik las laatst: Als je ouders mogen zijn wie ze zijn, kan jij worden wie je bent. Ben je nog een innerlijke strijd aan het voeren met je ouders en projecteer je dit op een ander? Ik zou het niet zomaar uitsluiten :-) Dat gaat namelijk diep.
Blijf je Zelf onderzoek doen, want je kan zoveel moois van jezelf ontdekken. Zeker in deze tijd is het meer dan welkom om goed bij jezelf te blijven checken waar je in meegaat en waar je uit wil blijven.
❥ Chill en blijf in zekere mate ook alert :-)
Take care
Ralph Nelissen
www.padvandeman.com
