En ineens mocht ik het zien.
Ineens zag ik het.
De spelletjes, de bullshit, de verhalen die erbij werden gehaald, de smoesjes...
Dat dat alles geen liefde is, en dat dat mijn waarheid was.
Dat dat was waarom het niet werkte.
Dat jij je liever verstopt achter jouw masker.
Dat ik af en toe een glimp mocht opvangen van jouw ziel.
Dat onze zielen mochten dansen en spelen. En de momenten dat jij mij ècht zag en koesterde, waar ik intens dankbaar voor ben.
De waarheid, de absolute waarheid is dat je mij niet ziet voor wie ik ben.
En daarmee het niet kan en mag zijn.
Onderdrukte energieën.
Je kan jezelf pijnigen, keer op keer door deze dans te dansen.
Te hopen op dat kleine glimpje van de Ziel van de ander terwijl je dondersgoed weet dat diegene het gewoon weg niet WIL zien, en weigert te zien.
Want door jou te zien, zien ze zichzelf.
Door de grootsheid in jou te erkennen zal hun hele wereld veranderen en stappen ze daarmee ook in hun eigen grootsheid. Maar dat is te eng.
We zijn spiegels van elkaar.
De 1 durft te kijken, de ander niet en slaat hem liever stuk.
Het werkt pas als beide kunnen en durven te kijken.
Beide kunnen ontvangen. Beide kunnen geven.
Balans.
Ik laat alles los wat geen liefde is.
Wat mij teveel energie en moeite kost.
Zodat er alleen nog Liefde overblijft
~ Kimberley Kooijman
