Wat wil je later worden als je groot bent? Ik vond dat altijd een lastige vraag omdat ik het echt niet wist. Er was immers zoveel mogelijk. Nu het ‘later’ is weet ik het wel. Ik wil weer zijn zoals zij: Angela Weghorst van zes jaar.
Het pure en onbevangen meisje vol liefde, wijsheid, levenslust en creatiekracht. En dan bij voorkeur inclusief alle ervaringen en krassen van het leven die de ruwe diamant in haar hart hebben geslepen, waardoor deze nog verfijnder straalt.
Kinderen tot een jaar of zes zijn nog volledig puur, zichzelf en onaangepast. Kijk maar eens in de ogen van een kind van zes en dan in de ogen van een kind van tien. Dan zul je het effect van de eerste krassen, de eerste aanpassingen aan de wereld om haar heen zien.
Je raakt jezelf gaandeweg stukje bij beetje kwijt
Het pure, ongeschonden kind dat je ooit bent geweest zal nooit zonder krassen op haar ziel de eindstreep van haar leven halen. Echte groei gaat immers gepaard met groeipijn. Een diamant gaat ook pas stralen wanneer deze voldoende geslepen is. Dit neemt niet weg dat je af en toe kunt ervaren dat het leven net iets te hard tegen je aan beukt. Dat je bang bent dat je diamant breekt, verbrijzelt en in duizend stukjes uiteenvalt… En om jezelf, het kind in je hart, te beschermen creëer je bewust of onbewust een masker of je bouwt een verdedigingsmuur om je heen.
Naarmate je opgroeit pas je jezelf steeds meer aan uit angst voor buitensluiting of afwijzing. Of je past jezelf aan omdat je gehoorzaam moet zijn, zeker op school. Je leert te gehoorzamen door goed te luisteren, stil te zitten en keurig te doen wat er van je wordt gevraagd. De nadruk ligt op de ontwikkeling van je rationele denken.
❥ Je intuïtie wordt genegeerd of ontkend, creativiteit ingeruild voor ‘binnen de lijntjes kleuren’ en emoties en spontaniteit voor aangepast & sociaal wenselijk gedrag.
Op een dag kan je opeens beseffen dat je mijlenver verwijderd bent van jezelf. De trigger zou kunnen zijn: de realisatie dat je jezelf gaandeweg stukje bij beetje bent kwijtgeraakt, een gebeurtenis die je leven totaal op z’n kop zet of het besef dat de gedachte over hoe je leven eruit zou moeten zien, niets te maken heeft met je dagelijkse realiteit.
Het geheim van de experts
We willen graag onszelf zijn én we willen gelukkig zijn: 24/7. Maar door het constante streven naar geluk, vergeten we om (écht onszelf) te zijn. We proberen zo snel mogelijk weer te voldoen aan het (perfecte) plaatje dat we voor ogen hebben zodra we niet gelukkig zijn. We raken verstrikt in allerlei gedachtes, gevoelens en overtuigingen over onszelf en/of de ander. We raken in gevecht met onszelf.
Diep vanbinnen weet je dan dat het tijd is om terug te keren naar het kind in je hart. Stiekem ben je bang dat het kind zo ver verstopt zit dat je het nooit meer zult vinden. Maar geloof me, dit kind is er altijd: puur, onbevangen, liefdevol, kwetsbaar en oneindig dapper. Sterk genoeg om alle ervaringen in je leven te be-leven.
Om mezelf en anderen te begeleiden in deze terugreis, maak ik o.a. gebruik van de levenslessen die ik heb geleerd van dé experts op dit gebied: kinderen tot een jaar of zes. Zij zijn nog verbonden met (het kind in) hun hart. Zij:
❥ Leven volledig in het nu; het verleden en de toekomst lijken nog geen rol te spelen.
❥ Worden niet gehinderd door hun ‘ratelende brein’ dat overal een oordeel over heeft en talloze ‘beren op de weg’ ziet.
❥ Dóen gewoon omdat ze er zin in hebben, om uiting te geven aan hun verlangens, creativiteit en levenslust. Ze spelen, eten, slapen en ontdekken de wereld om zich heen.
❥ Zijn gewoon blij, boos of verdrietig omdat ze zich zo voelen.
Hun grootste geheim is dat ze simpelweg doen wie ze zijn.
Overgave aan wat is
De eerste keer dat ik zelf deze levenslessen onbewust toepaste, was op mijn dertigste. Ik was gevloerd door een flinke burn-out. Op mijn verjaardag ging ik naar de bedrijfsarts en hij zei: ‘Mevrouw, als ik u zo zie denk ik dat het zeker twee jaar kan duren voordat u weer de oude bent.’ Dat was een enorme klap in mijn gezicht. Ten eerste omdat hij ‘mevrouw’ tegen me zei. Dat gaf aan dat ik al oud was. Ten tweede omdat ik uit zijn woorden kon opmaken dat het flink mis met me was. Ik had gefaald, mijn leven was mislukt. Ik was mislukt. En ik werd bang dat het nooit meer goed zou komen. Het voelde alsof het lichtje in mijn hart was gedoofd.
Na weer een hele nacht naar het plafond te hebben liggen staren, terwijl mijn hersenen hun gebruikelijke overuren draaiden, kwam het besef dat ik de strijd had verloren. Het had geen zin om te proberen iemand anders, gelukkig of succesvol te zijn. Dat was ik overduidelijk toch niet en als ik de bedrijfsarts goed had begrepen, zat dat er voor mij de komende jaren ook niet meer in.
Ik gaf me over en sloot me in gedachten aan bij het clubje depressieve mensen, die net als ik mislukt waren in het leven. Maar wat doen al die mensen dan in hun dagelijkse leven?, vroeg ik me af. Nou, die lopen volgens mij allemaal depressief rondjes in het park, bedacht ik toen. Dus ik trok mijn jas aan en ging naar het park. Deed precies zoals ik me op dat moment voelde, wie ik op dat moment was: een depressieve en mislukte vrouw van dertig.
Terwijl ik daar rondliep, merkte ik dat ik af en toe moest lachen om mezelf. En ik dacht nog bij mezelf: dat kan niet. Ik kan niet lachen want ik ben depressief. Dit hield ik zo nog drie weken vol. Ik ging depressief naar een museum, dierentuin etc. Ik deed wie ik was.
Voordat ik het wist, was ik weer helemaal hersteld en de oude, binnen drie weken.
Juist door niet meer te vechten tegen mezelf, tegen hoe ik me op dat moment voelde, viel ik weer samen met mezelf en langzaamaan begon het lichtje in mijn hart weer te stralen.
Dit was het begin van de belangrijkste reis in mijn leven: terug naar het kind in mijn hart door te doen wie ik ben
Stel dat jij zou doen wie je bent. Niet meer zou vechten tegen jezelf, maar terug zou gaan naar het kind in je hart. Wat zou jij dan gaan doen?
Ik zou het fijn vinden als je een reactie achterlaat.
Angela Weghorst
www.doenwiejebent.nu
