Soms denk ik eraan hoe bijen, wormen en spinnen veel nuttiger zijn voor de gezondheid van deze planetaire biosfeer dan de mensheid.
De mens heeft de natuur overwonnen. We hebben het gedaan. We hebben haar goed en wel overwonnen.
Nu we elke centimeter van Siberië tot Antartica hebben gekapt, gedolven en verkend en Coca-Cola-flessen en plastic zakken voor eenmalig gebruik op de bodem van de oceaan hebben gegooid en radioactief afval hebben gecreëerd dat duizenden jaren in de grond zal sijpelen... nu. we hebben een nieuwe kans.
We kunnen evolueren naar communicatie met het bewuste wezen dat bekend staat als de aarde.
We kunnen transformeren van het 'bezitten' van land naar EEN zijn met land. We moeten in ieder geval zo nuttig worden als wormen!
Ik ervaar mijn innerlijke zielsbewustzijn als vrij en eeuwig. Het is prachtig. Multidimensionaliteit is mijn reddende genade geweest, anders zou ik het niet kunnen verdragen om in deze giftige wereld te leven.
Maar nadat ik omhoog was gereisd naar verbazingwekkend hoge vibraties en dimensies, daar waar alles alleen maar heilige geometrie en geluid is, stort ik weer naar beneden. Ik kijk rond naar deze verbazingwekkend mooie groene planeet en ik begrijp dat we opstijgen naar AFDALEN.
Ik begrijp dat de kern van Gaia, onze aarde, eigenlijk de hoogste plek is waar we heen kunnen. De kern van haar is een kristallijn pulserend web van scheppingsmagie.
Het doel van ons ontwaken en onze spirituele evolutie kan onmogelijk alleen zijn om heilige verbintenissen te hebben, om overvloed te bereiken door ons zielsdoel, om menselijke gemeenschappen te creëren of om geweldige kinderen te baren.
Deze zijn geweldig, maar ze kunnen niet het enige doel zijn, want op dit moment zijn we nog steeds niet zo nuttig als wormen.
Nieuwe menselijke kinderen zouden hier geboren kunnen worden als goddelijke lichtwezens en deze giftige omgeving zal hen breken.
Dus ik neem waar dat dit ontwaken gaat over evolueren naar planetair bewustzijn.
Ik heb vaak het gevoel dat IK het land van Eiru BEN. Mijn botten zijn haar stenen, mijn haar is haar heide, mijn bloed spat opspattend zeeschuim van de kust van Skellig Michael. Het sterrenstof van haar stenen is sterrenstof dat ik me lang geleden van Tara herinner.
Ik voel me onderdeel van het tapijt van het land. Ik heb het gevoel dat dit voor ons allemaal geldt, waar we ook zijn. We zijn EEN met haar. We zijn eigenlijk gewoon haar. Ons bloed is haar rivieren. Onze botten zijn haar schelpen. Ons hart is haar hart.
De rivieren zullen genezen op het moment dat we deze verbinding maken.
Ik ben laatst naakt in de tuin geweest. Ik kon de hele trillingsverschuiving voelen, net zoals toen ik zei dat ik van je hou tegen de voorouders bij de stenen. Ik ging naakt in de tuin en de planten en vogels vonden het geweldig!!! Het is alsof ze juichen, “ja, ja, ja!! Je bent puur, je lichaam is een wichelroede, hoor je ons? Voel je ons? Weet je nog wie je nu echt bent?”
De dieren herinneren zich de tuin van Eden beter dan wij!
Zodra we ons verbinden met deze planetaire biosfeer en het kennen als ons eigen zelf, zullen we kunnen beginnen met het grote herstel van ons planetaire huis.
Maar we moeten eerst onze plek onthouden. We moeten GEVEN om niet-menselijk leven alsof het net zo belangrijk is als menselijk leven. Want eerlijk gezegd zijn we geen behulpzame soort als het gaat om de gezondheid van deze prachtige groene plek.
En het gaat niet om lijden en het voelen van alle pijn van Gaia in ons lichaam totdat ons zenuwstelsel is neergeschoten, omdat het nog steeds ego is om ons verantwoordelijk te voelen en te geloven dat we weten wat het beste is voor de aarde in plaats van ons over te geven aan de wijsheid van de natuur.
Deze illusie van gescheidenheid van haar is wreed om in te leven. In plaats van te luisteren naar de wijsheid van de inheemse vrouwen en de 'heksen', heeft de mensheid ze van de aardbodem afgebrand, en mannen zijn NOG STEEDS bang voor wilde vrouwen. Ze denken dat ze hen gaan betoveren, in plaats van waar ze echt toe in staat zijn, namelijk het genezen van water en land.
We moeten luisteren naar de bomen, de bijen, het water. Oh, en de draken. Omdat ze meer weten.
Ze zullen het ons leren. Dan kunnen we de aardemagie en genezing uitvoeren waartoe we in staat zijn. Maar het zal er niet uitzien of aanvoelen als een gevecht, het zal voelen als de zoetste overgave.
De moed hebben om je over te geven aan de macht van de natuur en als één met haar te stromen IS het zachte krachtpad van de leeuwenhartigen.
Dan kunnen we één zijn met deze geweldige planeet in plaats van te overwinnen en te temmen en te geloven dat we weten wat haar prachtige, levengevende wildheid echt nodig heeft.
**Door Jennifer O Conghalaigh
