Een Nieuw Wereldbeeld Is In Opkomst Dat Ons Perspectief Op De Werkelijkheid Kan Veranderen.
Door: Joe Martino – 22 September 2022
Wat zou er veranderen als je vanaf je geboorte tot nu toe zou leren dat we op een bepaalde manier allemaal echt met elkaar verbonden zijn? Wat als een verhaal over onderlinge verbondenheid de basis zou vormen van jouw wereldbeeld en je zou laten weten dat je verbonden bent met de aarde, planten, dieren, mensen en het universum op manieren die misschien niet zo voor de hand liggen? Ik heb het hier niet over pluisjes, maar praktisch.
Wat als we in plaats van ons allemaal te zien als afzonderlijke materiële objecten van elkaar, we elkaar zouden zien als fragmenten van onszelf en dat diep in ons wezen werkelijk zouden erkennen?
Als je bent opgegroeid in een inheemse cultuur is dit waarschijnlijk al je wereldbeeld. Maar nu zien we dit begrip zijn weg vinden naar de westerse cultuur en het gangbare denken.
Vanuit wetenschappelijk oogpunt kun je deze onderlinge verbondenheid zien als kwantumverstrengeling. Kwantumverstrengeling treedt op wanneer twee deeltjes, in hun kwantumtoestand, van elkaar gescheiden zijn, maar wanneer je een van hen iets aandoet, doet de andere precies hetzelfde, ongeacht de afstand tussen hen.
Als je bijvoorbeeld de twee deeltjes 1000 mijl van elkaar scheidt en een van hen “draait”, zal de andere ook onmiddellijk op dezelfde manier gaan draaien. Dit suggereert dat de twee materiële deeltjes, hoewel gescheiden en op afstand van elkaar, op de een of andere manier toch met elkaar verbonden zijn op een manier die we nog niet helemaal begrijpen.
Concept illustratie van kwantumdeeltjes die “verbonden” zijn door een onzichtbare kracht.
Wetenschappers hebben deze experimenten vele malen uitgevoerd en zijn gefascineerd door de mogelijke verklaringen. Een daarvan is dat informatie veel sneller reist dan de lichtsnelheid, een verklaring die waarschijnlijk onze huidige kennis van de klassieke mechanica zou doorbreken. De andere is dat ze op de een of andere manier toch verbonden zijn.
In 1965 werden alfa-hersenritmes opgewekt bij een paar eeneiige tweelingen door deze ritmes op een conventionele manier alleen bij de ander op te roepen. Hoe is dit mogelijk? Hoe zien deelnemers aan programma’s van de Amerikaanse regering die op afstand kijken, mensen, plaatsen en voorwerpen op honderden kilometers afstand met niets anders dan hun geest?
Zoals het Chinese Instituut voor Atoomenergie in 1991 aangaf, in een studie die door de CIA werd gearchiveerd:
“Dergelijke verschijnselen en paranormale vermogens van het menselijk
lichaam zijn onvoorstelbaar voor gewone mensen. Toch zijn ze echt waar.”
Zou het mogelijk zijn dat er een diepe verbinding bestaat die ons niet onmiddellijk duidelijk is? Eén die misschien niet herkend wordt in ons dagelijks denken, maar die aanwezig lijkt te zijn als we de tijd nemen om te vertragen, onszelf stil te maken en te voelen?
Mijn eigen ervaringen met remote viewing en non-localiteit door beoefening vertellen me dat de materiële verklaring dat deze “vermogens” niet mogelijk zijn en op de een of andere manier een waarnemingsfout of wishful thinking zijn, voor mij gewoon niet opgaat.
In feite ben ik er persoonlijk niet eens zeker van dat ik precies hoef te weten ‘hoe’ het allemaal werkt, maar ik zie de waarde in van het onderzoeken ervan voor de antwoorden die het zou kunnen geven aan ons collectieve wereldbeeld. Als ik zo vrij mag zijn, durf ik te wedden dat zelfs de grootste sceptici rond deze onderwerpen diep van binnen aanvoelen dat er iets ‘niet-materieels’ aan onze werkelijkheid kleeft, en dat de mens daar precies op aangesloten is.
Toch denk ik dat het nuttig is om te twijfelen. Het kan ons helpen de overhaaste en overhaaste gedachten te bestrijden die een bepaalde verklaring zoeken. Maar volgens mij is het ook heel belangrijk om niet simpelweg te stellen: “We hebben geen materiële verklaring en daarom is het onzin.” Dit is de fatale fout in de religieuze en wetenschappelijke dogma’s die vandaag de dag voorkomen. Het is een anti-wetenschappelijke opvatting die suggereert dat we bijna alles al weten.
Wat Betekent Dit Voor Ons?
Wat ik hier zie gebeuren is een verschuiving die zich lijkt voor te doen als een zaadje dat ergens in ons wezen is geplant. Misschien zijn het de zaadjes van eerdere experimenten of misschien is het een evolutionaire druk in ons bewustzijn om voortdurend te evolueren, misschien wel allebei!
Hoe dan ook, iets drijft onze nieuwsgierigheid om vragen te blijven stellen op dit gebied, en de wetenschappers die buiten de stimulerende structuur van ons huidige wetenschappelijke landschap treden, begeven zich op fascinerend terrein.
Is het mogelijk dat we elkaar op deze kwantum manier beïnvloeden? Zo ja, hoe? Beïnvloeden we sommige dingen wel en andere niet? Is er een soort ’toestemming’ nodig om bepaalde dingen te beïnvloeden? Hoe kunnen we dat weten? Op welke manieren zouden wij de natuur, de dieren of onze planeet kunnen beïnvloeden? Hoe zit het met andere planeten? Hoe zouden andere planeten ons kunnen beïnvloeden, of misschien zelfs andere dimensies? Zoveel merkwaardige vragen.
Maar zelfs zonder zulke diepe vragen te stellen, kunnen we gewoon vragen: is het niet duidelijk dat we onze werkelijkheid beïnvloeden, gewoon door de beslissingen en acties die we ondernemen? Zien we niet in dat, ook al lijkt een beslissing alleen op ons van invloed te zijn, het in feite mogelijk is dat ze op meer mensen van invloed is – zelfs op sommigen voor de komende generaties? Wijst dit alleen al niet op een diepe onderlinge verbondenheid?
Wat zou er veranderen in je dagelijkse besluitvorming als je zou bedenken dat je verbonden bent met en een verantwoordelijk rentmeester moet zijn van land, dieren, elkaar, gemeenschappen enzovoort? Wat als je, zoals veel inheemse culturen doen, je afvraagt hoe jouw beslissingen en keuzes gevolgen kunnen hebben voor mensen tot 7 generaties na jou? Hoe zou je dat kunnen denken en voelen?
Het kan moeilijk zijn ons bewustzijn op te rekken tot een dergelijk wereldbeeld. We zijn immers opgevoed met het denken en zien van de wereld door een licht van afscheiding, iets anders voelt vreemd. In feite hebben we in een groot deel van de westerse cultuur de spot gedreven met dat wat buiten het domein van het materiële ligt. We spotten zelfs met het idee om meer te doen dan alleen voor jezelf zorgen… nu. Je bent een hippie als je 7 generaties diep denkt!
Maar zou een verschuiving in ons collectieve wereldbeeld van scheiding en competitie naar een van onderlinge verbondenheid en samenwerking mogelijk zijn?
Ik denk het en ik voel het – ik weet het. Het gebeurt recht voor onze neus. Natuurlijk heb ik hier een vooroordeel. De afgelopen 15 jaar heb ik bedrijven, media, films en educatieve inhoud gecreëerd die het idee onderzoeken dat ons collectieve wereldbeeld in feite aan het verschuiven is, en dat we ons voortdurend zullen gaan realiseren dat we allemaal veel meer met elkaar verbonden zijn dan we beseffen. Maar ik ben niet de enige.
Cultuurhistoricus en ecotheoloog Thomas Berry zag het universum als een gemeenschap van wezens, niet als een verzameling objecten. Zijn filosofie suggereerde een erkenning van de verbondenheid tussen alle dingen – een verbonden gemeenschap.
Natuurlijk is onderlinge verbondenheid ook een centrale kern van veel wereldbeelden en denkwijzen van de First Nations. Als volk zijn zij zich ervan bewust dat alles in onze wereld en in ons universum met elkaar verbonden is. Deze mentaliteit versterkt dat alles en iedereen een doel heeft, respect en zorg waard is, en een plaats heeft in het leven. Hoe zouden we in het Westen anders met onze wereld omgaan als deze ideeën in onze cultuur zouden zijn verankerd? In plaats daarvan is dominantie over alles en iedereen typisch wat het Westerse leven drijft.
Binnen de gemeenschappen van de Eerste Naties omarmen zij het idee van onderlinge verbondenheid via de term ” Al Mijn Relaties “. Dit verbindt hen met hun families, gemeenschappen, voorouders en toekomstige nakomelingen, het land en al het planten- en dierenleven. Zelfs met dit andere wereldbeeld vertonen deze culturen een wetenschappelijk begrip van de aarde, het weer, de cycli van de seizoenen, geneeskrachtige en voedselbronnen, oogsten en het creëren van alles wat zij nodig hebben uit de overvloed van de natuur.
Zoals je ziet, is dit wereldbeeld niet nieuw, maar één waarnaar we meer collectief kunnen terugkeren. Dit is natuurlijk een proces dat ieder van ons kan overdenken en omarmen, in plaats van te wachten tot een politicus ons vertelt wat we moeten denken over de mogelijke richting van onze wereld. Nieuwe systemen en manieren van zijn zitten in ieder van ons, en niet alleen in de externe systemen die wij creëren. Als we geen nieuwe werelden in onszelf kunnen vasthouden, hoe kunnen we dan verwachten dat ze worden gecreëerd?
Dit besef suggereert dat we actief en betrokken moeten deelnemen aan het creëren van een betere wereld. Het hoeft ook niet al te ingewikkeld te zijn. Verken nieuwe ideeën, denk na over waarom we de dingen doen die we doen, vraag je af of nieuwe manieren van zijn diep van binnen zinvoller voor je zijn, en vraag hoe je die ideeën in je eigen leven kunt gaan omarmen.
Het kan ontmoedigend zijn om te proberen de wereld te ‘herstellen’ en je af te vragen hoe alles in één keer kan worden veranderd. Daarom is het het beste om de dingen te zien als een progressie, die binnenin jou begint.
Begin alleen als je je in gemeenschap voelt of verbindt rond nieuwe ideeën en leer ze in steeds grotere delen binnen je waarneming vast te houden. Het kan nu een beetje moeilijk zijn omdat velen om je heen misschien niet zo denken, maar de dingen veranderen, en veranderen snel. Ik herinner me dat dit 15 jaar geleden, toen ik met Collectieve Evolutie begon, dit helemaal geen gewoon gespreksonderwerp was. Nu is het zo gegroeid dat het moeilijk te geloven is. Ook al lijkt er aan de oppervlakte weinig stimulans te zijn om zo te denken en te zijn, vooral binnen ons huidige maatschappelijke spel, er zit veel schoonheid en vrede in.
En als het gaat om wetenschap, vindt dezelfde evolutie in denken plaats. Er is een soort renaissance gaande waarbij veel wetenschappers zich openstellen voor de studie van het bewustzijn en het niet-materiële.
Hoewel de popcultuur en de media suggereren dat er genoeg reden is om bang te zijn voor onze toekomst, ben ik zeer hoopvol en optimistisch. Ik zie ongelooflijke dingen gebeuren en alles wat we nu meemaken is een oproep om een nieuwe manier van denken en zijn te omarmen. Het is een geboortekanaal voor een nieuwe wereld, en jij bent daar een belangrijk onderdeel van.
Als je van dit soort denken en onderzoeken houdt, overweeg dan om lid te worden van onze Explorer Lounge, waar we tijdens gemeenschapsevenementen in onderwerpen als deze duiken, exclusieve inhoud hebben en een gelijkgestemd gemeenschapsplatform voor zinvolle discussies. De opbrengsten van het lidmaatschap gaan naar de financiering van ons werk en onze onderzoeken hier bij The Pulse.
AUTEUR
Joe Martino
Journalist, filmmaker en oprichter van Collective Evolution & The Pulse. Ik schrijf over alles van bewustzijn tot UAP en hoe actuele gebeurtenissen licht werpen op de menselijke paradigma’s die ze aansturen.
Deel dit artikel
Vertaling: wakkeremensen.org
