Het voelt als rouwen. Het proces waarin we ons bevinden. Waarin we afscheid nemen van een oude, vertrouwde wereld.
Waarin ontkenning en ongeloof de dans opende. Hoofd niet wilde aannemen wat hart toch écht al voelde. Een fase waarin velen nog hardnekkig vastzitten.
Maar waar een groeiende groep plaats maakte voor een nieuwe fase. De boosheid, het verzet. Het simpelweg niet kunnen aanvaarden wat gaande is. Een fase van naar buiten treden, schreeuwend in onmacht.
Tot je beseft dat het niet werken gaat. Je voelt je als een roepende in de woestijn. Hier moet toch een constructieve oplossing voor zijn? Een oplossing om deze waanzin te stoppen.
Om uit te komen bij de eindfase. Waarin je de pijn nog kunt voelen. Maar ook beseft: het heeft zo moeten zijn. Kunt berusten in wat blijkbaar de bedoeling was.
Het proces verloopt voor ieder anders. Is niet simpelweg lineair en begint waar het voor jou beginnen moeten. Om de tijd te nemen die jij nodig hebt.
Maar collectief gaat dit proces dieper, heviger en sneller dan ooit tevoren! Waar de wereld nog in rep en roer is, zijn anderen nog steeds in de ontkenning. Waar sommigen nog fel naar buiten treden, beginnen anderen de reis naar binnen. En kan het individueel per dag verschillen. Elke fase cruciaal.
Maar de oude wereld? Die is dood. En dat is precies de bedoeling. Want enkel uit de dood kan een nieuwe wereld herrijzen.
Een nieuwe wereld die kan bloeien als nooit tevoren! Oude beknellingen van angst en macht zijn afgestorven en hebben plaatsgemaakt. Voor vrijheid, liefde en verbondenheid, badend in het licht!
Geschreven door Milou van der Wolk