Lichtwerkers Nederland

De afgelopen tijd hebben meerdere mensen tegen mij gezegd dat ze het ‘zo knap vinden’ dat ik mijn waarheid uitspreek.

❥ Dat die wens ook in hen leeft maar ze het toch niet durven om hun waarheid te spreken en het dus ook niet doen. Dat de angst eigenlijk te groot is voor reacties uit hun leef- of werkomgeving. Angst voor afwijzing, verstoting, voor het opgeplakt krijgen van labels of het gevoel zichzelf dan niet staande te kunnen houden.

Men wil discussies vermijden of niet het hoofd boven het maaiveld uitsteken. Veelal onbewuste oude traumatische zielsherinneringen staan hierbij nog in de weg om in het nu de eigen mening, waarheid of innerlijke wijsheid echt uit te spreken. Om voor een andere mening te durven staan.

Voor mij is dat geen issue meer, in die zin dat wanneer je echt indaalt in je stevige innerlijke bedding, dan is er geen andere weg meer. Dan kan mijn ego zelf misschien nog twijfelen of bibberen vanuit een oud restant angstige herinnering, op het moment dat ik mijn waarheid spreek. Maar het hoger bewustzijn heeft dan ‘het stuur overgenomen’ en spreekt. Het laat zich niet langer de mond snoeren, zoals dat vele levens en ook dit leven wel vaak gebeurd is.

Ergens is daar ook de herinnering aan effecten die dat heeft gegeven wanneer je je niet uitspreekt

Onderdrukking, dwang, disrespect, geen bestaansrecht meer, ontkrachting, ontheiliging, verbanning, etc. Voortkomend uit het aanpassen aan het groepsbewustzijn of het zwijgen vanuit angst.

Zelfbeschikkingsrecht, bestaansrecht en lichamelijke integriteit staan nu hoger in het vaandel dan ooit. Trouw zijn aan je Zelf, je waarheid en jouw rechtmatige plek op aarde in veiligheid en Meesterschapskracht ook.

Zodra de innerlijke stevigheid, bedding en innerlijke veiligheid van het kennen van je plek binnen je Zelf en in schepping aangeraakt en actief is, is er geen weg naar het oude meer terug.

Ik ervaar het dus totaal niet als ‘knap’ om mijn waarheid te spreken, maar een simpelweg geïntegreerd gevolg van groei, van indaling van hoger bewustzijn in mijn mens-zijn. Met andere woorden: ik kan niet anders meer!

❥ Dat is een weg die zeker niet is komen aanwaaien, die soms lef en moed vraagt om echt tot het naadje in je groei te gaan. Niet alleen je licht, maar vooral ook de innerlijke schaduw (bevroren licht of gebrek aan licht) aan te kijken, te accepteren en te omarmen.

Een weg die uiteindelijk ook voor iedereen (op eigen innerlijke timing) afgelegd zal gaan worden.

Dat ik niet anders meer kan omdat het belichaamd wordt en daardoor zichtbaar is, dat mensen dat opmerken en dat het hen raakt (en uitspreken)…

Ik kan alleen maar hopen dat het een inspiratie mag zijn om ook jouw stappen in dit proces te zetten. Jouw waarheid te gaan spreken.

Al is het eerst nog eng, spannend of wiebelig. Elke eerste stap is er één. En ja, je zal ontmoedigt raken, (opnieuw) gekwetst misschien, je zal niet door iedereen gehoord worden.

Dat hoort er allemaal bij.

Maar jouw stem is jouw recht

Jouw waarheid wil gehoord worden en wie weet wie jij daarmee kan inspireren om ook op eigen (meesterschaps) benen te gaan staan en zich uit te spreken?