Daar sta je dan........leeg, moe en verdrietig, ik dacht dat ik hierin al gegroeid was én natuurlijk
is dat ook zo, maar ik had niet gedacht dat ik zo makkelijk weg te vagen ben!
Het angstige kind wordt door zoveel overheersing bang.....gaat twijfelen en verdwijnt.....het is
het beschermingsmechanisme dat is aangeleerd ooit om te overleven, hoe roep ik dat een halt toe?
Dit is iets wat eerder ook al langs is gekomen en nu is het er weer!!
Ik kan op zo'n moment niet meer helder nadenken, voelen......ben volledig lam geslagen, en ....
ANGSTIG!
Terwijl als ik erover denk, ik weet dat ik het juiste gevoeld heb en ook vanuit mn hart heb gehandeld,
niet anders dan gewoon, heb niet gemerkt dat het alleen om mij ging, voel me verraden!!
Waarom mag ik niet m'n eigen pad bepalen? of in ieder geval m'n eigen tijd en ruimte hierin hebben,
ik hoef niet gered te worden! Er hoeft ook niet gelijk een oplossing gezocht te worden als het geen
vraag is!!
Maar m'n wezen is echt verdrietig, waar is nog hoop, wat is echt en hoe raap ik de stukjes weer
samen?
Mijn hart doet pijn!
Hoe doe ik die jas uit van mijn jeugd, die pijnlijke jas van oppassen..angst en je minder waard
voelen dan de ander, zeker in situaties die onverwacht bij je naar binnen beuken?!
Je klein maken, je teveel voelen, op je plek gezet, bang voor straf, teveel je best doen om het goed te
doen!! De ander boven jezelf plaatsen??
Te open geweest?? Het is een verwarring en m'n hoofd , ik heb er koppijn van!
