Een oeroud concept
Communiceren met lichaamscellen
2022 © Willem Witteveen | deze versie WantToKnow.nl/be
x
In de hedendaagse medische wetenschap wordt het manipuleren of genetisch modificeren van DNA gezien als de vondst van de heilige graal met als doel om ‘foutjes’ in het DNA te herstellen. DNA is de blauwdruk van het ontwerp van een organisme en drager van, alle bij het betreffende organisme behorende, erfelijke informatie. Het bevat een unieke genetische code en in de huidige wetenschappelijke, maar discutabele zoektocht naar het voorkomen van erfelijke ziekten probeert men steeds meer te sleutelen aan deze code van onze lichaamscellen zonder zich bewust te zijn van eventuele schadelijke consequenties. Er bestaan namelijk ook andere, minder risicovolle behandelingsvormen van lichaamscellen die in de verre oudheid al werden toegepast en nu ook langzaam maar zeker worden onderkend in de moderne geneeskunde, zonder dat men voor God hoeft te spelen.
Voor wie kan observeren en aandachtig luisteren is deze bijzondere erfenis terug te vinden in de nalatenschap van oude beschavingen, in de vorm van mondelinge en schriftelijke overleveringen, of de door hen achtergelaten monumenten, die speciaal voor dit doel werden gebouwd. We moeten leren communiceren met ons verre verleden, door aandachtig te luisteren en te ervaren wat de ‘Ouden’ ons proberen te vertellen. De boodschap is duidelijk en zeer de moeite waard, omdat het raakt aan het fundament van de gehele schepping.
Klank, frequentie en trilling vormen namelijk de basis van ons hele bestaan.
Maar hoe kunnen we dit bijzondere en veilige concept van frequentie en trilling doeltreffend toepassen in ons moderne en jachtige bestaan zonder daarvoor onze blauwdruk of DNA aan te moeten passen? Het wordt namelijk al vaak toegepast zonder dat we ons daarvan bewust zijn en dat is eigenlijk niets nieuws.
Lichaamscellen zijn de kleinste onderdelen van een levend organisme en zijn de belangrijkste onderdelen, waaruit alle organen en weefsels zijn gevormd. Een volwassen persoon heeft zo’n 100.000 miljard lichaamscellen, die verantwoordelijk zijn voor alle fysiologische processen in ons lichaam. Afzonderlijke cellen zijn meestal bolvormig en bestaan uit een celkern of nucleus en celvocht (cytoplasma), dat wordt omsloten door een celwand. In de celkern is de erfelijke informatie ofwel DNA van een organisme opgeslagen.
Het grootste deel van een afzonderlijke cel bestaat dus uit vloeistof en de cellen zelf bevinden zich eveneens in een vloeibare omgeving, die wordt aangeduid als weefsel- of lichaamsvloeistof. Deze kenmerkende vloeistofconstructie zorgt ervoor dat de cel zelf, alsmede zijn directe omgeving, uitermate gevoelig is voor trillingen, opgewekt door een uitwendige trillingsbron, die in staat is een resonantiefrequentie op te wekken in de betreffende cel of naaste omgeving van de cel.
De resonantiefrequentie van een beschadigde of zieke lichaamscel wijkt namelijk in meer of mindere mate af van de resonantiefrequentie van een gezonde cel. Deze belangrijke celeigenschap wordt helaas nog steeds genegeerd door de hedendaagse wetenschap, terwijl dit duizenden jaren geleden al bekend was! Geneeskunde, in welke vorm dan ook, is zo oud als de mens zelf.
“De vloeistofconstructie van lichaamscellen maakt dat ze zeer gevoelig zijn voor trillingen van buitenaf zoals een stem of instrument”
Begrippen als geboorte, dood, ziekte en genezing werden bij oude culturen en beschavingen vaak toegeschreven aan de bemoeienis van de goden, maar er waren altijd aangewezen personen, die zich moesten ontfermen over de zieken en zeker als het belangrijke personen betrof. Deze genezers hadden vaak alleen maar de beschikking over summiere middelen en instrumenten, maar ze hadden al snel door, dat het opwekken van resonantie in besloten ruimtes en in het lichaam, een positief en genezend effect kon hebben op de te behandelen persoon.
Het opwekken van resonantiefrequenties werd meestal gedaan door middel van de eigen stem (zang) of met behulp van specifieke geluidsinstrumenten in een daarvoor bestemde ruimte. Zo’n ruimte is bijvoorbeeld het Oud-Egyptische heilige tempeltje van Imhotep, als onderdeel van de Tempel van Isis, op het eiland Philae, waar mensen werden behandeld via indirecte resonantie. Bij indirecte resonantie wordt de lucht in de ruimte, waarin men zich bevindt, in trilling gebracht (In BRES #323 een uitgebreid artikel hierover: ‘Helende Klanken uit het Oude Egypte‘).
Een dergelijke ruimte is gemakkelijk te herkennen aan de bijzondere nagalm, als men ter plekke lage tonen voortbrengt die in de buurt komen van de voor die ruimte geldende resonantiefrequentie. Een verblijf in zo’n actieve resonantieruimte, ervaren de meeste mensen als opwekkend en energie verhogend (‘klankbad’). In feite betreft het een toestand waarbij er een verbinding wordt gelegd tussen het fysieke en spirituele lichaam en dus eigenlijk de basis vormt voor heling, regeneratie of activatie van lichaamscellen.
In een ontspannen toestand, zoals lichte slaap of tijdens meditatie, heeft een resonantiebehandeling het meeste effect. Voorbereiding en behandeling was de taak van een priester, priesteres of sjamaan. Meestal zijn de resonantiefrequenties van gesloten kamers of ruimten zeer lage klankfrequenties uit het ELF (Extreme Low Frequencies) radiospectrum tussen 0 en 30 hertz. Vanwege de lage frequenties, konden deze klanktonen gemakkelijker worden voortgebracht door een lage, mannelijke stem. Het sleutelwoord is dan ook niet zozeer klank, maar trilling, hoe subtiel ook.
Het slakkenhuis
Slangen missen een uitwendig oor en een timpaan of trommelvlies waardoor ze geen, door lucht voortgeplant, geluid kunnen detecteren. Laagfrequente trilling en resonantie, die door een eventuele prooi wordt veroorzaakt, wordt opgevangen via de kaakdelen in de schedel van de slang en ‘hoorbaar’ gemaakt in het zeer gevoelige binnenoor, met een volledig functionerend spiraalvormig slakkenhuis. Door middel van het slakkenhuis in het binnenoor, kan laagfrequent geluid worden gedetecteerd.
Ook het slakkenhuis in het menselijk oor heeft dezelfde spiraalvorm, hetgeen ons in staat stelt laagfrequent geluid op te vangen, zoals klankfrequenties uit het eerdergenoemde ELF radiospectrum. Oude resonantiekamers of kamers die ontworpen zijn voor klank of communicatie (met goden of voorouders) zijn daarom ook vaak voorzien van spiraalmotieven, zoals bijvoorbeeld de 6000 jaar oude Orakel Kamer in het Hypogeum op Malta, waarvan het plafond rijkelijk is versierd met spiraalmotieven van rode oker.
Ook werden de ingangen tot bepaalde tempels en monumenten, waar klank en resonantie een belangrijke rol speelde, aangegeven door middel van deze motieven. In het oude Egypte was de spiraalvorm direct verbonden met de mythologische slang of Uraeus, die de schepping symboliseert die is voortgekomen uit klank, maar ook de goddelijkheid van de farao aangeeft en tevens symbool staat voor genezing. Een bijzonder spiraalmotief vinden we ook terug op onze eigen vingertoppen.
“De spiraalvorm is het oudste, meest heilige en krachtige geometrische motief in de natuur dat door de Ouden werd gebruikt als fysieke uitbeelding van klank, trilling en communicatie”
Menselijke vingertoppen zijn de meest gevoelige delen van de huid en verhogen de aanrakingsgevoeligheid vanwege mechanoreceptoren of gevoelszenuwcellen onder het huidoppervlak en het reliëfpatroon op de vingertoppen dat we vingerafdrukken noemen.
De gevoelszenuwen worden gestimuleerd, door de vingertoppen licht over een oppervlak of een materiaal te bewegen. Met onze vingertoppen nemen we verschillende soorten informatieve trillingen waar, die naar de hersenen worden overgebracht; de sensoren in onze vingertoppen kunnen zelfs mechanische trillingen en energieën op afstand opvangen. Het spiraalvormige reliëfpatroon op onze vingertoppen is cruciaal voor het verzenden en ontvangen van informatie door middel van trillingen.
De uitzonderlijke en diepgaande kennis van onze handen en vingertoppen, werd al op grote schaal toegepast in de oudheid en nu ook weer in zogenaamde ‘alternatieve geneeswijzen’, waarbij gebruik wordt gemaakt van contact door middel van handen en/of vingers. Het principe is steeds hetzelfde: het in trilling brengen van afwijkende lichaamscellen, om zo te trachten, deze zoveel mogelijk terug te brengen naar de oorspronkelijke gezonde toestand.
De twee vingers…
Een van deze methoden is de Oud-Egyptische behandeling door middel van een lichte aanraking of het uitoefenen van druk met twee vingers, gesymboliseerd door de ‘Dje-Baui’, het twee-vinger amulet.
“Alle behandelmethoden met behulp van menselijke handen en vingers zijn in feite gebaseerd op het stimuleren van de eigen energie en kracht van het menselijk lichaam door middel van het creëren van een subtiele trilling in de huid die vervolgens in het gehele lichaam en brein doorwerkt via de lichaamscellen”
De Oud-Egyptische tweevinger amuletten bestaan uit twee, op ware grootte, gestileerde menselijke vingers (wijs- en middelvinger) van de rechterhand, die gebruikt werden bij het balsemen van de doden. Vaak werden ze gevonden op of nabij de snede die tijdens het mummificatieproces werd gemaakt om de ingewanden te verwijderen. Men denkt dat ze de vingers van de balsemer moeten voorstellen en bedoeld waren om op magische wijze de wond te helen, voordat het lichaam overgaat naar het Dodenrijk. Het lichaam moest namelijk voor altijd intact blijven.
Volgens de piramideteksten van Pepi werd het amulet losjes in de sarcofaag of tussen de windsels van het gemummificeerde lichaam gelegd. Waren deze twee-vinger amuletten bedoeld om de wond op magische wijze te genezen, of waren ze louter symbolisch voor een oude fysieke geneeswijze met behulp van deze twee vingers? Er is weinig tot niets bekend over dit specifieke amulet en het is ook nooit afgebeeld als voorwerp of gebruiksvoorwerp bij begrafenisrituelen. Noch is het, voor zover bekend, verbonden aan een hiëroglief.
Dat maakt dit amulet des te meer mysterieus en roept de vraag op of dit amulet zo heilig was, dat het alleen door bepaalde priesters mocht worden gebruikt. Heeft dit soms te maken met een behandelmethode met het spiraalvormige patroon op de vingertoppen van deze twee vingers? Helende vingers – helende aanraking. Ook vanuit de oude Indiase cultuur bestaan er symbolische houdingen van de handen, waaraan helende krachten worden toegekend. Dit worden mudra’s genoemd en bijvoorbeeld de Prana Mudra, is een houding met dezelfde twee vingers als het twee-vinger amulet, waarmee de vitale levenskracht (Prana) in een levend organisme via de lichaamscellen wordt geactiveerd.
Het Oud-Egyptische twee-vinger amulet ondersteunt het vermoeden, dat er een methode bestond om te helen met behulp van twee vingers, die zijn oorsprong vindt in het oude Egypte en die tegenwoordig weer wordt toegepast onder de naam ‘Bio-Touch.’ Dit is een techniek die wordt gekenmerkt door een lichte ‘vlinderachtige’ aanraking met de wijs- en middelvinger op die delen van het lichaam waar de lichaamscellen geactiveerd dienen te worden. Het spreekt vanzelf dat ook deze behandelmethode niet altijd tot het gewenste resultaat leidt.
“Deze geneeswijze werd 7000 jaar geleden al in Egypte beoefend, maar de hedendaagse Egyptische autoriteiten weigeren het toe te staan en noemen het hekserij vanwege de wonderbaarlijke resultaten van deze methode. Ik heb deze methode in Nederland en Tsjechië geïntroduceerd en ben blij dat de leringen zich verspreiden. Het biedt mensen een eenvoudige manier om zichzelf en anderen om hen heen te helpen door het zelfgenezend vermogen van het lichaam te activeren door gewoon iemand aan te raken met je vingers”
– Shahrzad Awyan (oudste dochter van Abd’el Hakim (1926-2008), archeoloog, egyptoloog en kennisbewaarder)
Behandelingen door middel van klank, muziek en dus trilling worden gelukkig steeds meer toegepast. In ziekenhuizen wordt al geëxperimenteerd met koptelefoons met muziek bij patiënten voor- en na een operatie en als pijnbestrijdingsmiddel. Trillingen in beschadigde lichaamscellen remmen namelijk de productie van de pijnstof prostaglandine, een pijnstof die een signaal via het ruggenmerg naar de hersenen stuurt, waar het wordt vertaald naar pijn. De Nederlandse violiste Kim Spierenburg (1993) lijdt sinds haar vierde aan een auto-immuunziekte, waarbij ze regelmatig veel pijn heeft
“Als ik me zo voel, pak ik vaak mijn viool. Door de trillingen van de viool glijdt de pijn door mijn been de grond in. Ik slik geen medicijnen tegen de pijn – mijn viool is mijn pijnstiller.”
Een van de oorzaken van de Ziekte van Alzheimer is het samenklonteren of verkleven van het giftige eiwit amyloid tussen de hersencellen. In 2016 hebben Australische onderzoekers aangetoond dat deze verklevingen deels kunnen worden los getrild, door middel van behandelingen met ultrageluid waardoor het geheugen van deze mensen gedeeltelijk terugkeert. Ditzelfde effect treedt op bij Alzheimerpatiënten die zich gedurende langere tijd in een kamer bevinden met rustige mooie muziek waarbij in feite de lucht in trilling wordt gebracht en er indirecte resonantie optreedt. Zij komen weer even ‘Thuis.’
Zo zijn er talloze voorbeelden waarbij het actief in trilling brengen van afwijkende lichaamscellen, een zeer positief effect heeft op het welzijn van een levend organisme. Eigenlijk een zeer eenvoudige methode, die dichtbij de natuur staat en ons wordt aangereikt vanuit een ver verleden. Misschien moeten we daar toch eens meer aandacht voor hebben, in plaats van het aanpassen van onze blauwdruk via het DNA, waarbij mogelijk ernstige negatieve effecten niet te voorspellen zijn.
Willem Witteveen
Auteur en onderzoeker
bij ‘Ancient Egyptian Connections‘
Auteur van:
- De Grote Piramide van Gizeh als monument van de schepping (2012)
- The Great Pyramid of Giza – A Modern View on Ancient Knowledge (2016)
