In ons transformatie proces staat de Nervus Vagus behoorlijk onder invloed van o.a. het licht dat binnenkomt via de fotonen energie. Dat kan soms lastige momenten opleveren......
Geluidstherapie en de nervus vagus
door Simone Vitale
24 september 2019
De vaguszenuw is de langste zenuw in het lichaam. Het vindt zijn oorsprong in de hersenen en reist helemaal naar de lagere interne organen. Het is een fundamentele regulator van het parasympathische zenuwstelsel, dat alle onvrijwillige processen zoals spijsvertering, hartslag, ademhaling, etc. regelt en verantwoordelijk is voor het herstellen van ontspanning na een reactie op stress of gevaar (de activering van het sympathische zenuwstelsel).
De sterkte van de vagusrespons wordt 'vagale toon' genoemd en wordt bepaald door de variaties in de hartslag die kunnen worden gemeten tussen inademing en uitademing.
Tijdens de inademing versnelt het hart en tijdens de uitademing vertraagt het. Hoe groter het verschil tussen deze twee fasen, hoe hoger de vagale toon. Een hoge vagale toon is wat we nodig hebben om een goede gezondheidstoestand te behouden.
De relevantie van de nervus vagus in op geluid gebaseerde therapieën
Het oor en het gehoor hebben een aanzienlijk effect op de rest van het lichaam vanwege hun nabijheid tot de nervus vagus.
De nervus vagus of de tiende hersenzenuw speelt geen actieve rol in het proces van horen, daarom wordt er normaal gesproken geen rekening mee gehouden in dingen die verband houden met muziek, horen en dergelijke buiten het medische veld. Deze ongelooflijk belangrijke zenuw is echter verbonden met de achterwand van het externe gehoorkanaal, het onderste deel van het membraan van het trommelvlies en in het middenoor: de stapedius (stijgbeugel) spier. Vanuit deze delen van het oor gaat het helemaal naar beneden naar de lagere interne organen en is het verantwoordelijk voor een groot aantal regulerende functies in keelholte, strottenhoofd, thorax en buik.
Kort gezegd betekent het stimuleren van het oor het stimuleren van alle vitale vegetatieve interne organen.
Dit maakt het oor een parasympathisch regulerend orgaan dat innervatie van de nervus vagus gebruikt om het hele lichaam te beïnvloeden .
De geluidstrillingen hebben de neiging om een zeer significante invloed te hebben op alle delen van het lichaam die door deze belangrijke zenuw worden bereikt door er heel dichtbij in de trommelvliezen mee te resoneren. Bovendien zijn de meeste hersenzenuwen direct of indirect verbonden met het oor.
Dit is een van de redenen waarom het gebruik van geluidstherapie-instrumenten zoals stemvorken en Tibetaanse klankschalen zo onmiddellijk kalmerend en ontspannend kan zijn en het lichaam helpt terug te keren naar de voedende toestand die het tegenovergestelde is van het "gevecht of vlucht" modus veroorzaakt door stress.
In feite zijn lange en aanhoudende geluiden vaak rustgevend en ontspannend (parasympathische reactie), terwijl scherpe en abrupte geluiden de neiging hebben om alertheid en alarm te activeren (sympathische reactie).
Een andere interessante factor is dat auditieve stimulatie van de nervus vagus kan leiden tot verminderde activiteit van het limbisch systeem. Het limbisch systeem, gelegen aan beide zijden van de thalamus, omvat de hypothalamus, de hippocampus, de amygdala en een aantal andere nabijgelegen gebieden. Het wordt beschouwd als primair verantwoordelijk voor ons emotionele leven en heeft veel te maken met het vormen van herinneringen.
Een eenvoudige oefening van toning (produceren van lange vocale geluiden, meestal klinkers of zoemen) kan tastbare kalmerende effecten hebben dankzij de auditieve stimulatie van de nervus vagus, die op zijn beurt limbische deactivering veroorzaakt.
Dit lijkt sterk op bepaalde therapieën die elektrische apparaten gebruiken om de nervus vagus kunstmatig te stimuleren. Met je eigen stem kun je hetzelfde doen op een volledig organische manier!
Luisteren naar het leven
Het gehoorsysteem en zijn zenuwen worden volledig functioneel terwijl het zich nog in de baarmoeder bevindt. Men zegt dat de akoestische zenuw tijdens de zesde maand begint met myeliniseren, terwijl de neocortex de myelinatie rond de adolescentie alleen voltooit. Myeline is een essentieel onderdeel van de zenuwvezels. Het is een coatingstof die de zenuwen isoleert en de overdracht van elektrische signalen verbetert.
Ook is het gebied in de temporale kwab van de hersenen waar geluidssignalen worden ontvangen functioneel vóór de geboorte. En het binnenoor bereikt zijn volledige volwassen grootte. Dat is logisch, want terwijl we nog in de baarmoeder zijn, kunnen we niet vertrouwen op ons gezichtsvermogen, maar we kunnen wel vitaliserende signalen van de omgeving ontvangen via het ideale medium water waarin geluid zeer effectief reist.
Andere belangrijke zenuwen die als relevant moeten worden beschouwd bij het therapeutisch werken met geluid zijn:
de nervus trigeminus (vijfde schedel), vertakt zich naar de spieren in het middenoor, beïnvloedt de ogen, neus, sinus, kaak, tanden, lippen, wangen, gehemelte, tong en het is verantwoordelijk voor sensaties in het hoofd.
De gezichtszenuw (zevende schedel), verbonden met de gehoorgang en verantwoordelijk voor gelaatsuitdrukking en de opening van de mond.
De gezichtszenuw (zevende schedel), verbonden met de gehoorgang en verantwoordelijk voor gelaatsuitdrukking en de opening van de mond.
De glossopharyngeale zenuw (negende schedel) verbonden met de buis van Eustachius en de trommelholte en ook verantwoordelijk voor sensaties in de keelholte, zacht gehemelte, tong, amandelen en de controle van de reflexen van ademhaling en bloeddruk en hartslag.
Ons brein is echt zo bedraad dat geluid bijzonder belangrijk is!
