Kinderen alle ruimte, juist nu!

Ik schaam me. Heel erg. Het verwonderd me als ik zie hoe ver de mensheid van alles wat belangrijk is in het leven verwijderd is geraakt. Als ik vaders op tv voorbij zie komen met hun kind op de arm, die zeggen dat het toch wel lastig is dat de kinderen niet meer naar de ‘opvang’ kunnen. Dat het ‘niet handig’ is om ze te sluiten. Ik heb mededogen met deze vaders en moeders, die hun kinderen zien als iets dat vooral ‘lastig’ is, omdat ze dan zelf hun leven, waarin ze bewust gekozen hebben voor zo veel mogelijk geld verdienen, niet meer kunnen leiden.

Dat ze de spiegel niet zien, die hun recht in hun snufferd gedrukt wordt. Wie wilde deze kinderen eigenlijk? Wie heeft ze bewust op deze planeet laten komen? Waar is de liefdevolheid, die deze kinderen onvoorwaardelijk verdienen? Waar is de gelukzaligheid dat je überhaupt ouder bent geworden? Want er zijn er velen die het wel willen, maar waar de kinderwens onbeantwoord blijft. Of zijn ze alleen ‘leuk’ als deze ouders er zelf zin in hebben? Oef!

Kinderen zijn kwetsbare wezentjes, die heel goed in de gaten hebben wat er ‘gecommuniceerd’ wordt. Zelfs al zijn ze te klein om de woorden, die wij in deze wereld gebruiken, al te verstaan. Hoe zal zo’n kind zich voelen, wanneer hij of zij steeds aan de kant geschoven wordt, omdat er andere dingen ‘belangrijker’ LIJKEN te zijn. Hoe welkom en gewenst voel je je dan als kind? Hoeveel kinderharten huilen er (bewust of onbewust) niet stiekem elke dag of nacht wanneer papa en/of mama (vanzelfsprekend in elke variant, dus ook kinderen met 2 papa’s of mama’s, of alleen een papa of alleen een mama) weer niet met hen speelt of hen liefdevol knuffelt wanneer ZIJ het nodig hebben en niet wanneer papa of mama hier tijd voor vrij wil maken op een moment dat het hen schikt?

Verbinding
Deze tijd laat zo mooi zien waar het in het leven eigenlijk echt om draait. Om je als ouder als verantwoordelijke te gedragen en je opnieuw te verbinden met jouw kind(eren). Ze de zorg te geven, die klakkeloos buiten de deur is geschoven, omdat je ZELF mee bent gegaan in de matrix van het geld verdienen en alle verplichtingen die je daarbij bent aangegaan, zoals de hypotheek, de huur, de leasebak, de verzekeringen, enz.

Wanneer zullen ouders beseffen dat deze tijd hen terugwerpt op hun innerlijke oerskills, die de mensheid, want we zijn gewoon zoogdieren, heeft? Dat het de bedoeling is om juist NU te vieren dat je samen bent in plaat van het als ‘het is maar lastig’ te bestempelen. Dat de kinderen nu eindelijk ouders hebben, die thuis zijn. DE HELE DAG! Door de afwezigheid van de afgelopen tijd/jaren en het buiten de deur schuiven van verantwoordelijkheden zullen de kinderen inderdaad heel veel aandacht vragen. Volslagen logisch. Eindelijk kunnen zij terugvallen op hun ouders, waar ze vanuit hun eigen oer naar opkijken en die hen de weg kunnen wijzen in deze vreemde wereld waarin ze zijn beland.

Even terugblikken
Lief mens, als je zelf terugkijkt op jouw leven, wie was dan jouw grote voorbeeld toen je klein was? Dat waren degenen (helaas is dit niet bij iedereen zo), die jou op de wereld hebben gezet en dagelijks voor jouw zorgden (op hun eigen beste manier). In de meeste gevallen jouw ouders (in welke vorm dan ook).

Hoe ver zijn we hiervan verwijderd geraakt? Hoe makkelijk hebben we de switch gemaakt om af te zien van toegewijde zorg en liefde die kinderen van nu (hoog gevoelige liefdevolle zielen, die de nieuwe wereld gaan vormgeven) zo hard nodig hebben? Hoe zijn we verleid door te geloven dat je door kinderen aan de kant te schuiven en te gaan werken (door mannen én vrouwen) een beter leven voor die kinderen zou kunnen creëren? Terwijl kinderen alleen maar behoefte hebben aan liefde en geborgenheid. “Ja maar, op de opvang zijn ze zo lief!” Tuurlijk zijn ze daar lief. Deze mensen doen hun stinkende best om een surrogaat te zijn voor wat je als ouder zou kunnen bieden.

Hoeveel volwassen hebben hun vader en/of moeder gemist toen ze jong waren? Ben jij er 1 van? Hoeveel volwassen hebben spijt dat ze niet meer tijd aan hun kinderen hebben besteed toen ze jong waren? Dat ze het opgroeiproces voor het grootste deel gemist hebben, omdat ze alleen maar aan het werken, werken, werken waren? Ben jij er 1 van? En wat hebben we hier dan van geleerd? Dat je als opa en oma een soort inhaalslag doet? Dat jouw kinderen, misschien ben jijzelf wel zo’n kind, met pijn in hun hart kijken naar hoe de kleinkinderen WEL de aandacht krijgen waar jij als kind zo naar verlangde.

Zie het cadeau!
Lieve mens, deze bijzondere tijd is een gift. Kiezen we voor history repeating of niet? Wees toch dankbaar dat je een kind of kinderen hebt mogen ontvangen. Dat je nu de tijd en ruimte krijgt om ze jouw liefde en support te geven die ze nodig hebben om uit te groeien tot mooie volwassen zielen, die sterk in hun schoenen staan. Die in ieder geval kunnen zeggen dat hun ‘ouders’ (nogmaals in welke vorm dan ook) er waren in die gekke tijd. Dat ze van jou hebben mogen leren, het goede en wat nog beter kan of wat ze juist heel anders willen gaan doen als ze ‘groot’ zijn.

De oproep is de kinderen van nu te omarmen met alle liefde die in je zit. Ongeacht of jouw mailbox helemaal volloopt. Dat is toch een gebed zonder end, want iedereen mailt en appt elkaar helemaal gek en dan heb je ook nog jouw social media die je bij MOET houden, want stel dat je even nergens meer op reageert of laat zien hoe geweldig het bij jou gaat. Beeld je eens in dat als je op jouw sterfbed ligt en je terugkijkt op jouw leven, WAT was er dan ECHT belangrijk? Alle mailtjes die je hebt verstuurd? De foto’s die je hebt gepost? Vul het zelf maar in…

Pak deze tijd om maximaal samen te genieten. Hoe moeilijk en uitdagend het ook is, want je bent niet meer gewend. En ook jouw kind(eren) niet, want die zijn gewend geraakt dat als ze aan het eind van de dag opgehaald worden, het meestal volle aandachttijd is (misschien omdat je je diep van binnen schuldig voelt).

Wat we vergeten zijn, is dat iedereen, of je nu volwassen bent of niet, tijd voor zichZELF nodig heeft. Kinderen kunnen heel makkelijk leren dat ze zichzelf mogen vermaken voor een bepaalde tijd. Dat ze even op zichzelf worden teruggeworpen. Iets dat in de wereld van afleiding en continu bezig moeten zijn een welkom iets is om te leren. En, omdat jij ook gewoon maar een mens bent, kun jij zo af en toe ook wel een adempauze gebruiken. Toch?

Het vraagt alleen om het leven anders in te richten en dankbaar te zijn van wat je geboden wordt, in plaats van te zeuren over lastig combineren. Kinderen kunnen er niets aan doen dat jij of jullie keuzes hebt of hebben gemaakt waar verplichtingen aan vastzitten.

Terug naar de basis. Waar ging het leven ook alweer om? Daar wordt de mensheid nu keihard mee geconfronteerd. En waar leg je dan de prioriteit? Aan jou de keuze en dat lijkt eigenlijk helemaal geen moeilijke toch? Kids first… zij zijn immers de toekomst, waarin jij misschien wel op hen terug moet vallen en hoe fijn is het dan dat zij jou op dat moment kunnen omarmen. Gewoon, omdat ze dat van jou aan de basis hebben geleerd…