Fallen Heroes
Verhaal over overledenen
———- Geplaatst op 2/ door No Drama Lamas ———-
‘Ik wil ze zo graag nog een keer zíen!
Ik beloof dat ik niet zal schrikken of zo, maar ik wil ze gewoon nog een keer zien! Dan weet ik echt dat het goed is met ze….’
Ik knik begrijpend.
‘Ja, dat begrijp ik, maar ook ik zie overledenen alleen maar met mijn ogen gesloten, met mijn binnen-ogen als het ware.
Maar, weet je, geef ze toestemming om dichterbij te komen en zichtbaar te worden. En wie weet kun je ze nog een keer zien met je gewone ogen.’
De man voor me zucht berustend.
Ik voel met hem mee: hij heeft in één jaar tijd zijn twee allerbeste vrienden verloren.
De één aan kanker, de ander aan een onverwachte hartstilstand.
Tijdens deze sessie kan ik ze allebei vrij gedetailleerd waarnemen: de één is een vrij serieuze, intelligente man, de ander is, alhoewel ook intelligent, meer van het practical jokes type.
Ik ben dan ook meermaals tijdens deze sessie in de lach geschoten vanwege hem.
Wanneer mijn cliënt me na afloop van de sessie foto’s laat zien van zijn twee overleden vrienden, schiet ik weer in de lach: tijdens de sessie hadden ze elkaars uiterlijk aangenomen, de grapjurken.
Ik mijmer nog wat na, die middag. De twee mannen waren allebei mooi en helder waar te nemen en ik vroeg me af of mijn cliënt, met zijn verdriet, al had kunnen bevatten dat ze écht nog steeds onderdeel waren van zijn huidige leven. Ook al waren ze dood.
Een paar dagen later krijg ik een bericht van mijn cliënt: hij is in Berlijn, voor een film opdracht. Hij loopt rond op de ‘Teufelsberg’, een voormalige spionage basis van de USA en maakt foto’s en filmpjes van de omgeving en van de overdadige graffiti afbeeldingen aldaar.
En uitgerekend op die plek, ver van de woonplaats van hem en van zijn overleden vriend, staat hij opeens in oog met één van beiden:
Vanaf een levensgrote muurschildering staart zijn ondeugende vriend hem aan:
‘Is dit groot genoeg, kun je me zo goed zien?’
Mijn cliënt is verbijsterd, en probeert te begrijpen hoe dit kan. En gelukkig ziet hij tegelijkertijd ook het grote cadeau hierin.
Ik weet: dit is weer een prachtig voorbeeld van wat onze overledenen nog kúnnen doen en betekenen. Dit is hoe ze ‘werken’. Ze zijn niet weg, als ze beloven om in de buurt te blijven. En ze vinden altijd, altijd een manier om weer in contact te treden.
Wij hoeven alleen maar te luisteren, te zien en te geloven.
Even later krijg ik nog een appje van mijn cliënt:
‘Ik zie nu pas wat er boven die muurschildering staat:
‘Fallen Heroes’.
Bijdrage van Sásta lama
