‘The storm is coming.’
De gedachte over de uitwerking ervan verschilt alleen per groep. De een gelooft in een perfect georkestreerd en tot in de perfectie uitgevoerde storm waardoor de great reset kan plaatsvinden waarbij agenda 2030 leidend is. Tegen die tijd zullen we niets bezitten en gelukkig zijn.
Weer anderen geloven in een hoger, divine, plan, een energetische storm die net zo prachtig en tot in de details is voorbereid als al die anderen, alleen dan met als resultaat dat de great awakening plaatsvindt die leidt tot een nieuwe aarde, een mensheid die leeft vanuit de 5de dimensie en gelukkig is.
Natuurlijk zijn er ook velen die de storm ondertussen wel voelen en zien aankomen, maar geen idee hebben wat ze ermee moeten, dan wel hoe ze hem überhaupt kunnen overleven. Zij zijn dus helemaal niet bezig zijn met wat zich erachter verschuilt, laat staan dat ze hoopvol uitkijken naar het moment waarop ze zich gelukkig gaan voelen.
Dat lijken al deze stromingen namelijk met elkaar gemeen te hebben. Na deze storm zullen we ons gelukkig voelen. Misschien dat het daarom de perfecte storm wordt genoemd en niet omdat die zo ingenieus is opgebouwd.
Dat het stormt op aarde, zowel energetisch-spiritueel, fysiek, emotioneel en mentaal, dat valt niet meer te ontkennen. Van overstromingen tot orkanen, van oorlog tot al dan niet bewuste sabotage, van energietekorten naar personeelstekorten. We bewegen van crisis naar crisis en niets lijkt meer onaantastbaar. Alles gaat eraan. Iedereen moet eraan geloven.
Gelukkig lijkt dat enkel zo. Er is namelijk wel een constante in dit hele gebeuren. Het vrouwelijk vuur claimt haar plek weer, dit maal om nooit meer weg te gaan. En dit is niet het zalvende, maternaal narcistische, honingstropende, vleiende vrouwelijke. Het is het vlammende, knetterende, krachtige, verwoestende vrouwelijke vuur dat tegelijkertijd voedend, verwarmend en omarmend is.
Niet het vuur dat woest op zich heen slaat uit pijn en frustratie. Het is het vuur dat staat voor rechtvaardigheid, gelijkwaardigheid, harmonie en verbinding. Het vuur dat datgene wat oud is verbrandt tot de as, omdat alleen dan er een vruchtbare bodem kan zijn voor het fundament van het nieuwe. Het vuur dat krachtig is voor de liefde. Niet voor de haat. Het vuur dat harten verwarmd en muren laat afbrokkelen.
Het vrouwelijk vuur dat in ieder van ons zit wordt aangeraakt. Toch ook wel in het bijzonder bij de vrouw. Te lang is het vrouwelijke geketterd, verbannen, gekneveld en gekaderd. Eeuwen kreeg zij de schuld. Moest zij zich aanpassen en conformeren. Zij droeg de lasten van de samenleving en liet zich verstikken in de verharding. Het vrouwelijk vuur is zacht en krachtig. Puur. Rauw. Intens. Het is het vuur van de creatie. De bron van het leven.
Men was bang voor dit vuur. En terecht. Kijk naar de vrouwen en mannen in Iran die nu opstaan voor hun vrijheid. Ze nemen leiding en verantwoordelijkheid. Zij zijn bereid om hun leven te riskeren, omdat de onderdrukking vele malen erger is dan de dood. Met tranen in mijn ogen kijk ik ernaar. Niet omdat ik ze zielig vind. Daar hebben ze niets aan. Juist omdat ik ze immens krachtig vind. Ik voel hun vuur. Het brandt in hun ogen, in hun hart en vooral in hun bekken.
Ze willen vrij zijn. In essentie willen we dat allemaal. Vrij om te leven waar we willen, om te doen waar ons hart blij van wordt. Vrij om over ons eigen lichaam, leven en toekomst te beschikken. Dit is niet per definitie gekoppeld aan gelukkig zijn. Want wat zijn de kaders waarbinnen je je gelukkig voelt? Wat zijn de voorwaarden? Welke omstandigheden zorgen ervoor dat jij je gelukkig voelt? Kan een ander dat voor jou bepalen? Moeten we gelukkig zijn omdat men dat zegt, omdat we in de ideale, al dan niet kunstmatig gecreëerde, wereld leven? Of komt geluk van binnen uit?
“They may take our lives, but they will never take our freedom!”
Het is misschien wel een van de meest aangehaalde quotes uit de filmwereld. Voor mij vat het de essentie samen van de perfecte storm die zich nu aan ons toont. Ben je bereid alles te verliezen voor je vrijheid: de vrijheid om te zijn wie je bent, of misschien wel wie je wilt zijn? Streef je naar geluk en ben je daarvoor bereidt alles op te geven? Ga je daarom zitten wachten tot de storm voorbij is en berust je daarom in je situatie? Volg je daarom de massa en is dat de reden dat je wacht op een externe redding, een ‘go’ die je zegt: ‘Nu mag je gelukkig zijn’?
Of laat je dat wat anderen je beloven links liggen en neem je afslag naar binnen, naar het gouden midden, daar waar geestelijke verlichting en de ultieme vrijheid lonkt? De vraag is niet of, maar wanneer je deze keuze maakt. Want het vrouwelijke vuur geeft je geen keuze meer. Zij brandt als nooit tevoren en in haar licht heeft het duister geen kans meer. Ze laat ieder van ons individueel herrijzen uit de as als een feniks. Zo creëren we een nieuwe wereld. Samen. In liefde en verbondenheid met het vuur van onze ziel.
The only way out is in.
Liefs Eveline
