DE WERKING VAN ANTIDEPRESSIVA

Hieronder volgt een hoofdstuk uit het boek "Dodelijke Leugens" van C.F. van der Horst. Een zeer interessant en veelomvattend boek, met een voorwoord van Hans Moolenburg Sr.

Eenieder die hier meer van wil weten, kan boek aanschaffen en lezen, maar een stukje over antidepressiva willen we graag opnemen zodat duidelijk is hoe gevaarlijk deze psychofarmaca zijn!

-x-x-x-

Hoofdstuk 5: De Farmaceutische Industrie

II. RECLAME  VOOR ZIEKTEN

“De farmaceutische industrie houdt ervan om zichzelf af te schilderen als een op onderzoek gebaseerde industrie, als bron van innovatieve medicijnen. Niets is verder van de waarheid. Dit is hun ongelooflijke PR en hun onbeschaamdheid.”

Marcia Angell

arts, auteur en oud-hoofdredacteur van hetNew England Journal of Medicine, een toonaangevend medisch tijdschrift (1939-)

 De farmaceutische industrie is steeds commerciëler geworden. Geen industrie is lucratiever dan de farmaceutische. Dit is vooral aan de marketing te danken en niet zo zeer aan de effectiviteit van haar producten. Zo meldde de krant The Independent in 2003: “Een vooraanstaand leidinggevende bij de grootste Britse medicijnenfabrikant heeft toegegeven dat de meeste medicijnen op recept niet werken bij de meeste mensen die ze innemen. Allen Roses, wereldwijd vicepresident van de afdeling genetica bij GlaxoSmithKline (GSK), zegt dat minder dan de helft van de patiënten die een aantal van de duurste medicijnen voorgeschreven kregen, daadwerkelijk baat van ze had.”

Omdat in Europa geen reclame voor medicijnen gemaakt mag worden, maakt de industrie reclame voor ziekten, om mensen naar de dokter te krijgen. Dit is een gecoördineerde actie met een gerichte reclameactie naar artsen. Zij krijgen reclame over de medicijnen die de ziekte behandelen in de brievenbus, zodat als een patiënt voor een klacht komt, de arts weet wat hij moet voorschrijven. De medicijnenfabrikanten werken in de campagne samen met PR- en reclamebureaus. De branche gaat heel ver om hun producten te verkopen. De grens van eerlijkheid en fatsoen wordt hierbij regelmatig overschreden. Geld is verreweg de belangrijkste motivatie. Te vaak gaat dit ten koste van de gezondheid en soms zelfs van het leven. Bij marketing van producten die sterfgevallen veroorzaken, kan men met recht van dodelijke leugens spreken. Vanuit het commerciële gezichtspunt van de farmaceutische industrie zijn er, heel cru en klinisch gezien, twee bedreigingen van de markt:

1.    gezonde mensen

2.    dode mensen

De enige interessante markt voor de farmaceutische industrie bestaat uit chronisch zieke mensen.

Volgens het Duitse tv-programma Frontal21neemt 50% van de Duitse bevolking regelmatig medicijnen en vertrouwt daarbij op de kwaliteit van de geleverde middelen. Niet terecht, vindt de voorzitter van de geneesmiddelencommissie van de Duitse artsenvereniging, professor Wolf-Dieter Ludwig. Alleen in Duitsland al sterven meer dan 16.000 mensen per jaar aan de gevolgen (bijwerkingen) van medicijnen. John Virapen, voormalig bedrijfsleider voor Eli Lilly in Zweden had zijn eigen ideeën over hoe de farmaceutische industrie tegenover patiënten staat: “Ze verkopen hun gevaarlijke medicijnen om geld te verdienen. Als u denkt dat de medicijnen op de markt verschijnen om u te helpen, vergeet het maar.”

Zo schreef een arts een vrouw, Monika Kranz, het middel Zoloft (sertraline) van Pfizer voor, nadat ze wat down was na het verliezen van haar baan. Al gauw voelde ze zich steeds slechter, ze werd steeds geslotener, onrustiger en kreeg zweetaanvallen. Na twee weken gebruik van Zoloft besloot ze uit het leven te stappen. Haar man en omgeving stonden versteld, omdat ze altijd levenslustig was en niet bepaald een persoon was, van wie je zelfmoord verwachten zou. Op de bijsluiter stond er over zelfmoordbijwerkingen niets vermeld. Pfizer heeft pas in 2005, 10 jaar nadat de suïcidaliteit van het middel bekend was, deze op de bijsluiters vermeld. Voor velen, zoals Monika Kranz, kwam dit te laat.

Hoogleraar Bruno Müller-Oerlinghausen, lid van de medicijnencommissie van de Duitse artsenvereniging, waarschuwde voor het veroorzaken en versterken van zelfmoord-neigingen, die daardoor fataal kunnen worden.

Ook van Prozac van fabrikant Eli Lilly zijn gevallen van gewelddadige zelfmoord en zelfs moord gedocumenteerd. Prozac werkt soortgelijk als Zoloft en veroorzaakt ook na inname van slechts enkele weken deze verschrikkelijke gevolgen. Mensen die nooit gewelddadig waren, maken plotseling een einde aan hun eigen leven en soms zelfs aan dat van hun dierbaren. In 1991 ware er al dozijnen slachtoffers van Prozac bekend. Toch bleef het middel op de Amerikaanse markt. Professor Müller-Oerlinghausen zei dat Eli Lilly in haar poging om de Europese markt te veroveren, de (zelf)moordrisico’s verhulde en artsen die over deze gegevens beschikten, agressief bedreigden met gerechtelijke stappen. Daarnaast zorgde Eli Lilly, net als andere farmaceutische producten, ervoor dat studies die niet in haar voordeel waren, niet gepubliceerd werden.

Hoe gevaarlijk antidepressiva zijn, blijkt uit het feit dat er diverse websites zijn die lange waslijsten tonen met daarop moorden en zelfmoorden die zijn begaan als gevolg van deze middelen. Een ervan heeft meer dan 4800 berichten waaruit het verband blijkt tussen deze gewelddadige criminaliteit en antidepressiva – middelen zoals Prozac (fluoxetine), Zoloft (sertraline), Paxil (paroxetine), Lexapro (escitalopram), Celexa (citalopram) en Luvox (fluoxamine). Uit deze opsommingen blijkt dat de schietpartijen op scholen, vroeger een volledig onbekend verschijnsel, met het gebruik van psychofarmaca zoals antidepressiva samenhangen. In Nederland is een bekend voorbeeld Tristan van der Vlis van de schietpartij in Alphen aan de Rijn. Hij gebruikte een aantal jaren psychofarmaca voordat hij zes mensen en vervolgens zichzelf doodschoot. Als er een schietpartij plaatsvindt, is het nagenoeg zeker dat de schieter onder invloed van deze middelen is.

De eerder vermelde John Virapen had de verantwoordelijkheid om Prozac op de Zweedse markt toegelaten te krijgen, zodat het daarna op de gehele Europese markt beschikbaar zou zijn. Volgens Europese wetgeving is de goedkeuring in een land voldoende voor toelating in alle landen van de Europese Gemeenschap. Hij beweerde dat de overheid en de wetenschappers zijn omgekocht. De strategie bestond uit het vinden van een invloedrijke wetenschapper bij de Zweedse toelatingscommissie die om te kopen was. De volgende horde bleek een toelatingsstudie. In deze studie hadden na een week al twee mensen een zelfmoordpoging gedaan. Deze studie werd prompt afgebroken, omdat de bijwerkingen naar buiten dreigden te komen. In 1998 werd de toelating op de Duitse markt afgewezen, maar een jaar later werd Prozac alsnog toegelaten.. Gebaseerd op zijn ervaringen met andere landen, vermoedde Virapen dat iemand steekpenningen aangenomen heeft.

Volgens professor Peter Schönhöfer hebben farmaceutische bedrijven niet graag dat bekend is dat hun middel suïcidale gevolgen kan hebben en ze zullen alle trucs gebruiken om enige ruchtbaarheid van dit gevaar en al helemaal een waarschuwing ervoor aan patiënten, tegen te gaan.

Dat antidepressiva de industrie geen windeieren legt, blijkt wel uit Pfizer’s wereldwijde omzet: op jaarbasis van antidepressiva zoals Zoloft bedroeg deze alleen al in 2007 $531.000.000.