Een duik in het verleden
november 2023 / Door Lilian Ferru
Als ik oplos, lost alles met mij mee op…
Lieve Jij,
Zoals je misschien hebt gemerkt, hoor je weinig van mij. Zoals ik al eerder vertelde werd me, via Paul, duidelijk gemaakt dat ik nog iets op te lossen had. Het had te maken met kindpijn. Tot die tijd is het niet de bedoeling, dat ik doe wat ik altijd heb gedaan. Het was wennen om de agenda leeg te maken, maar ergens voelde het ook wel prettig dat ik aan geen enkele datum of plaats gebonden ben. Ik reis tussen Heerlen en Vlissingen, zoals het uitkomt.
Maar goed, ik ben op zoek gegaan naar wat hét is. Waar moet ik naar kijken? Is het dit, is het dat? Neen. Het gaat niet om gebeurtenissen, maar om iets dat ik als waar heb aangenomen. Iets waar ik ooit mijn geloof aan heb gegeven. Ik kom er niet bij. Er is me verteld dat het vanzelf wel duidelijk zal worden. En zo geschiedde…
Er komt een mailtje van de buurtvereniging, vanuit mijn geboortedorp. Volgend jaar bestaat de kapel honderd jaar en er komt een boek. Het verzoek is, om als oud-inwoner, iets te schrijven over mijn herinneringen. Natuurlijk doe ik dat. Niet lang daarna is er de vraag of ik wil helpen. Of ik bij die en die, eens langs wil gaan. Zo begint mijn reis. Voordat ik het weet heb ik hele gesprekken over processies, tentfeesten, het poetsen van koper, glas-in-lood ramen en ontmoet ik allerlei mensen die ik van vroeger ken. Ik schrijf artikelen, waarbij ik merk hoe belangrijk de kapel wel niet is. Hier branden vele kaarsjes en wenst men elkaar het goede toe. Ik klop aan deuren en word overal hartelijk ontvangen. Ik heb een legitieme reden om vragen te stellen: ik verzamel verhalen voor een boek.
De warmte en vriendelijkheid doen me goed, want ergens, in mijn geheugen had ik toch het gevoel dat ik anders was. Dat was ik natuurlijk ook. Vrij, eigenzinnig, rebels, en dat in een klein katholiek dorp. Tussen alle mooie herinneringen, is er ook een besef dat ik er niet bij hoor. Dan begint in het volwassen leven de zoektocht, totdat je ook dat opgeeft en je realiseert dat je wel degelijk oké bent. O, ja? Zegt de kosmos? Ga nog maar een laagje dieper.
Zo kom ik op mijn tocht door het dorp, bij mijn ouderlijk huis. Het is vreemd om weer de trappen op te lopen. Ik tref de bewoonster, Mieke, in de tuin. Ze weet nog wie ik ben en laat me de druivenstruik zien, die mijn vader veertig jaar geleden heeft geplant. Mieke heeft veel gedaan voor de kapel. Ik noteer haar verhaal. Als ik op het punt van vertrek sta, barst er een onweersbui los. Mieke neemt me mee naar binnen en laat me de tegelvloer in de keuken zien. Die is nog precies zoals vroeger, met de authentieke zwart-witte inlegstenen. Dat wilde ze zo behouden. ‘En… er is nog iets dat je kent’, zegt ze. Ze opent de deur van de badkamer. Wow, de bordeaux rode tegeltjes en het ligbad zijn er nog steeds! Als kind werden wij elke zaterdag in een teil gewassen. Wat was mijn moeder toen trots op deze badkamer. Het was pure luxe. En ik mag zelfs een kijkje in de kelder nemen. Ik ken deze geur. Even ben ik verdwenen in de tijd.
Sommige dingen veranderen nooit. Wat me steeds raakt, is hoe blij de mensen zijn om me weer te zien. Alsof ik nooit ben weggeweest. Mijn hart verzacht, de liefde is wederkerig. Ik voel me opgenomen en uiteindelijk geaccepteerd. Je kunt je afvragen, heb ik deze erkenning nog nodig? Maar daar gaat het niet om. In de basis is er iets in mij verschoven. Ergens is er een plek waar ik niet vergeten ben, zo wordt me duidelijk. Wat ik maar wil zeggen, is dat de kindpijn hier is ontstaan. En, ja, het gaat om het aloude gevoel van afwijzing. Ik ben erin gedoken en werd omhelsd. Ja, ik laat een oude overtuiging gaan. Het is gewoon idioot om te denken dat iemand me kan afwijzen.
Eens te meer besef ik dat ik alleen maar hoef te kijken naar wat is. Soms duurt het jaren voordat de schellen je van de ogen vallen. Voorheen dacht ik dat een of ander flitsend inzicht tot me zou komen. Maar neen, de kosmos stuurt me gewoon op pad, terug naar waar ik vandaan kom. En ik weet: elke reis begint bij de terugkeer naar het begin, de oorsprong. Als dat is genezen, is alles opgelost. Als ik oplos, lost alles met mij mee op…
En ondertussen wacht ik geduldig af en ben ik benieuwd naar wat hierna komt. Paul heeft me beloofd, dat als dit klaar is, ik hem dan zal zien. Dan kan ik ook weer de draad oppakken, maar dan vanuit een ander niveau. Alles voelt nu al zoveel lichter.
Wat is het toch fantastisch, zoals de kosmos het allemaal organiseert.
Liefs, Lilian
Bijeenkomsten: Ik heb de draad opgepakt met kleine bijeenkomsten, in de intieme setting voor het haardje. Wat gebeurt is fenomenaal en dat ligt niet aan mij. Wil je weten wat er in de onderstroom speelt? Ben je geïnteresseerd, stuur dan een mailtje. Dan noteer ik je naam en houd ik je persoonlijk op de hoogte. Ik voel me vrij en plan bij ingeving, afhankelijk van waar ik ben. Het is een korter lijntje dan de nieuwsbrief en alleen bestemd voor wie zich geroepen voelt.
Kattenoppas gezocht. Ik ben op zoek naar een reserve- oppas. Iemand die voor mijn Brits Korthaar katjes wil zorgen en tijdelijk in mijn huis verblijft, als ik in Vlissingen ben. Je doet wat je altijd doet, alleen vanuit een andere plek. Regio Parkstad. Voel je dat duwtje? Mail: info@jijbenteenwonder.nl
Soundhealing: Brigitte Wolfhagen is ‘the Rising Star’ met Soundhealing en de handpan. Op 19 november in Maasmechelen. Meer informatie: Brigitte Wolfhagen: b.l.m.wolfhagen@gmail.com, of 06 14555002.
Bronhuis: En natuurlijk is er het Bronhuis in Vlissingen. De storm is gaan liggen en het is heerlijk wandelen aan zee. Wil je er even tussenuit? Er is een luxe gastenkamer, met tweepersoons box-spring, en een ruime badkamer met eigen toegang tot het terras. Eventueel is ook de gehele bovenverdieping beschikbaar, met twee etages, en vijf tot zes bedden, met badkamer en toilet. Nu is laagseizoen met aangepaste prijzen. Voel je welkom.
Angelfonds: Met de feestdagen in het vooruitzicht hoopt het Angelfond weer haar traditionele ronde te kunnen maken. Ik hoef niemand uit te leggen, dat velen het financieel amper redden. Dan is er geen cadeautje met Sinterklaas, of iets extra’s met Kerstmis. Al twintig jaar verrassen we mensen, met een envelop met honderd euro. We kunnen de problemen niet oplossen, maar wel een steuntje in de rug bieden, zodat het geloof in het goede niet verloren gaat. Ik al heb zoveel verbaasde, blije en dankbare gezichten gezien. Er waren ook de nodige tranen. Stel je voor dat jij alleenstaand bent, met twee kleine kinderen, in de schuldsanering, of wat dan ook. Als je tv in december aanzet, zie je niets anders dan reclames van rijk gevulde tafels en gelukkige gezinnen. Hoe zou jij je voelen, als dan zomaar iemand aan je deur staat en je geld geeft, terwijl je niets hebt? Dat is wat het Angelfonds doet, waarbij elke donateur een engel is. Dankjewel alvast voor je gave, het wordt enorm gewaardeerd. Al wat je geeft, geef je aan jezelf.
De Roos van Hoop is het perfecte cadeau voor elk moment.Waar je ook bent, wat je ook doet, er is altijd hoop. info@jijbenteenwonder.nl
