Van menselijke zorg naar… Technologie..!?
Deze brief (met een enkele privacy gevoelige aanpassing en weglating) vond ik onlangs in mijn brievenbus. Het werd voor mij de aanleiding om in de pen te klimmen over de transitieplannen met het zorgsysteem en hoe wij hiermee kunnen omgaan.
Van zorg naar technologie..
2023 © Lillian Richell | deze versie WantToKnow.nl/be
De technologische koers van de gezondheidszorg is een lange termijn strategie die al in de vorige eeuw is gestart. Carla Peeters publiceerde in juli 2023 een helder artikel over deze ontwikkeling op brownstone.org [HIER]. Het komt er op neer dat de Nederlandse gezondheidszorg omgebouwd wordt naar een technologisch aangestuurd systeem. Wij zijn namelijk de proeftuin voor de klimaatneutraal-ideologie. Met het chique woord ’transitie’ wordt de arts-patiënt relatie, voor zover die nog bestond, vervangen door telefonisch contact.
Althans voorlopig, want het is een tussenstap. Wil je hulp van de huisarts, dan moet je eerst de huisarts helpen: raadpleeg internet voor je klacht, deponeer je klacht op een patiëntenportaal en wacht af of je door de ballotage heen komt, uitgevoerd door een ‘gekwalificeerde medewerker met veel medische kennis’ oftewel mensen met een lagere beroepsopleiding..
In het huidige zorgsysteem is de mens niet meer dan een pakket fysiek materiaal dat met meten en wegen beoordeeld kan worden op zijn kwaliteit (eh …. kwantiteit). Dit klinkt cynisch, maar het is wel de praktijk. Het terugbelsysteem wordt gepresenteerd als een ongewenste, maar noodgedwongen stap vanwege het personeelstekort in combinatie met de stijgende zorgvraag. De strategie achter de huidige overbelasting van de gezondheidszorg is echter nogal doorzichtig:
- Roep een pandemie uit, zet het land op slot en isoleer de bevolking. Dit is een perfect scenario voor het oproepen van mentale, emotionele, fysieke en sociale problemen. Het zorgt voor een grote toeloop naar het zorgsysteem (schep een probleem).
- Als bovendien de officieel toegestane medische kennis en behandeling ontbreken – het is immers een nieuwe ziekte! – creëer je chronische problematiek en een permanent zorggebruik. Dankzij een overhaaste prik-campagne neemt het aantal medische problemen verder toe. Met de uitgelokte gezondheidsproblematiek (punt 1) en de tsunami aan onbegrepen pathologie is een overbelasting van het zorgsysteem gegarandeerd. Gezondheidswerkers worden ziek, haken af en verdwijnen uit het personeelsbestand (te verwachten reactie).
- Om de overbelasting van het zorgsysteem te bestrijden wordt de menselijke capaciteit, die tekortschiet, opgevangen en vervangen door technologische capaciteit. Het wordt gepresenteerd als de enige oplossing (pasklare oplossing).
De technologisering van de gezondheidszorg is daarmee nu gerechtvaardigd.
Even opnieuw kijken
De zorgelijke zorgsituatie is een feit, maar een simpele probleemanalyse levert een ander beeld op. Zonder een plandemie was er al een probleem in het zorgsysteem. Om te beginnen: medische klachten worden standaard door een materialistisch denkmodel gefilterd. Hierdoor blijft een zeer groot deel van het klachtenverhaal buiten beschouwing en dus buiten behandeling. De klachten blijven en een chronisch gebruik van de zorg is gewaarborgd.
Preventiecampagnes als vroegdiagnostiek zuigen ‘asymptomatische’ mensen het zorgsysteem in wat leidt tot extra medisch onderzoek en meer behandeling. Bovendien belast de zorg zichzelf ook nog eens door iatrogene (medisch veroorzaakte) gezondheidsproblemen waardoor mensen gevangen blijven in het systeem. En laten we de vergrijzing niet vergeten.
De opmars van protocollen automatiseert het werk tot routineklussen en laat nog maar weinig ruimte voor hartverwarmende dienstbaarheid. Met de invoering van de marktwerking in de zorg is dienstverlening een winstobject geworden, want er moet geld gemaakt worden. Helpen en zorgen komen verder in het gedrang door de verplichte tijdverslindende administratie.
Met de inrichting van ons zorgverzekeringsstelsel loopt de gezondheidszorg aan het leidsel van de verzekeringsbranche. Al deze ‘ontwikkelingen’ vormen een onbeheersbare personele belasting, maar is cadeautje voor het zorgsysteem als verdienmodel. Enorme financiële injecties worden gepompt in technologische innovatie met artificiële intelligentie als paradepaardje. Er wordt niet geïnvesteerd in menselijke deskundigheid.
Er was volgens Carla Peeters al sprake van een toename van:
- chronische ziekten
- ondervoeding
- psychische problemen
- stress, angst en eenzaamheid
- ouderen
- sterftecijfers (meer dan statistisch verwacht)
- ziekteverzuim onder gezondheidszorgwerkers
- vertrek van personeel uit het gezondheidszorgsysteem
En dit in combinatie met een tekort aan huisartsen en verpleegkundige zorgverlening. De pandemische actie versterkte dus slechts een reeds bestaand probleem. Een probleem dat we kunnen kwalificeren als het falen van het medisch model en dat bepalend is voor het functioneren van de gezondheidszorg.
De situatie is te triest voor woorden, want het zorgsysteem biedt geen bijdrage aan de genezing van mensen en zelfs het tegendeel komt voor. De automatisering van het zorgsysteem is het speerpunt van het macrobeleid en hiervoor is het nodig om de mens te robotiseren. Dit betekent dat de hulp zoekende mens biologisch moet worden omgebouwd om ten dienste te zijn aan het zorgsysteem.
Kan het anders?
Ja, en het moet zelfs anders. Een gezondheidszorg moet een zorg voor gezondheid zijn in plaats van een zorg voor en onderhouden van ziekte. Als een zorgsysteem daadwerkelijk bijdraagt aan de gezondheid en genezing van mensen, dan zullen veel problemen zich vanzelf oplossen. Het aantal chronische ziekten zal afnemen. Met een betere voedingstoestand neemt het aantal deficiëntieziekten af (dat veel groter is dan we denken).
Er zijn genoeg prima alternatieven om psychische problemen aan te pakken. Een psychiatrisch protocol als DSM-5, dat voor de farmaceutische industrie veel inkomsten genereert, leidt niet tot genezing. Ook de cultuur binnen het zorgsysteem kan en moet anders. Als er binnen de zorg hartelijk, respectvol en gelijkwaardig wordt samengewerkt, zal het ziekteverzuim onder het personeel dalen en zullen bekwame zorgverleners minder snel vertrekken. Als verzekeringen en ziekenhuizen redelijke budgetteringsafspraken maken, kunnen er meer mensen terecht binnen de eigen regio of het ziekenhuis van hun keuze.
Naar een nieuw normaal
Als we de leidende rol in het zorgsysteem blijven toekennen aan de geneeskunde, zal met name hier een essentiële verandering moeten plaatsvinden om het tij te keren. Als de geneeskunde de omslag niet maakt (en dat lijkt er op), zal het zorgsysteem zichzelf te gronde richten en zal er een ander zorgveld ontstaan, omdat mensen
- niet terecht kunnen in het bestaande systeem
- onvoldoende baat vinden in het bestaande systeem
- niet meer behandeld willen worden als nummer en object
- bewust worden van hun eigen vermogens en mogelijkheden om te genezen
- verantwoordelijkheid willen nemen voor hun klachten en de hulp hierop afgestemd willen
Ieder van ons beschikt over een zelfgenezend vermogen.
Hiermee houden we ons zelf gezond. De kunst is om als zorgverlener dit vermogen ‘aan te zetten’ en de zorgzoekende te begeleiden om dit zelf in beheer te nemen. Dit vraagt om heel andere vaardigheden die hun basis vinden in een andere kijk op het leven.
Uit de kijk op ons eigen mens-zijn en hoe wij met elkaar om gaan, groeit het nieuwe normaal vanzelf. Ons leven bepalen we door hoe wij dit zien in verwevenheid met de natuur, deze planeet, het universum en hoe wij zelf een wereld kunnen scheppen. Wij zijn een veel uitgebreider en ingewikkelder pakket dan een verzameling cellen die chemie bedrijven. In het nieuwe normaal herkennen we de mens als een fysieke-emotionele-mentale-spirituele eenheid en volledig ingebed in en opgebouwd uit het aardeveld (natuur) en vele kosmisch velden (om maar iets onder woorden te brengen wat niet in woorden is uit te drukken).
Als we daadwerkelijk en duurzaam willen kunnen helpen, zullen we al deze aspecten moeten betrekken in onze zorgverlening. Deze omvatten oneindig veel meer dan wetenschappelijke kennis, dat alleen binnen een mentale begrenzing kan opereren. Het begeleiden van mensen in onze verwevenheid van zoveel vermogens vraagt minimaal een basis aan zelfkennis en zelfmanagement. En menselijkheid kan vooral begrepen en beoefend worden vanuit medemenselijkheid.
Zonder hier al te veel inhoudelijk op in te gaan, zal het duidelijk zijn dat dit om een grondige verandering van ons zelf gaat. We mogen dit gerust ‘transformatie’ noemen en dit is nu gaande. De transitie van het zorgsysteem beoogt een toekomstige wereld dat op een oude leest is geschoeid. De transformatie naar een zorgveld is een scheppend proces op de golven van een bewustzijnsrevolutie die zich in ons voltrekt. Beide routes zijn onverenigbaar, zodat een vorm van samenwerking voorlopig niet realiseerbaar lijkt. Wat kunnen we doen?
Van zorgsysteem naar zorgveld..!
Door de bril van het oude normaal noemen we het zorgveld buiten het reguliere systeem ‘alternatief’. De toename aan alternatieve/complementaire/integrale behandelwijzen heeft kunnen plaatsvinden doordat mensen andere keuzes zijn gaan maken. En dit heeft weer te maken met ons veranderende bewustzijn. Ons uitbreidende bewustzijn sluit niet meer aan op het oude beperkte systeem, dus zoeken mensen steeds meer hun heil buiten het zorgsysteem en velen vinden het ook.
De toeloop naar een andere aanpak groeit gestaag en is onstuitbaar. In de loop van de tijd is er een redelijk dicht bevolkt veld ontstaan van zorgverleners die beter afgestemd zijn op de behoeften, hulpvragen èn wensen van deze tijd. Veel zorgverleners in dit veld zijn voldoende tot uitstekend toegerust om de meervoudige, multidimensionale gezondheidsproblematiek op te pakken en een persoonlijk afgestemde begeleiding te bieden. De klik tussen zorgverlener en zorgzoeker is een voorwaarde, omdat de nieuwe manier van zorgverlenen helend van aard wil zijn.
De keuzemogelijkheden zijn talrijk, variërend van coaching bij lichte problematiek tot diepwerkende energetische therapieën bij complexe klachten. Kortom, er is al heel veel voorhanden aan professionele en gekwalificeerde zorgverlening die humaan, effectief en betaalbaar is. Het is een veld waar oude en nieuwe kennis in liefde en wijsheid kunnen groeien en bloeien.
De nieuwe generatie zorgverleners is tegenwoordig makkelijk te vinden via internet en de sociale kring. Ook is er nu voldoende betrouwbare informatie over de werkzaamheid. De ervaringen van mensen die je kent, zijn ook een aanbeveling. Het wordt niet van de daken geschreeuwd, maar dankzij de rijke verzameling van ‘alternatieve’ behandelwijzen is menige gang naar het zorgsysteem bespaard gebleven. In het nieuwe normaal zie ik dit zorgveld als eerste portaal voor hulpverlening.
In veel gevallen hoeft het zorgsysteem dan niet eens meer in beeld te komen. Hoogwaardig technologische zorg blijft zinvol, maar wordt uitzondering in plaats van standaard. Als we massaal meer gebruik gaan maken van het nieuwe zorgveld, zijn we niet alleen zelf beter af, maar ontlasten we ook het oude zorgsysteem.
In de praktijk liggen er nog wel wat hobbels op de weg. Zorgverzekeringen zijn zeer terughoudend met vergoedingen in deze sector. En dit zorgveld is nog niet grootschalig georganiseerd. Behoudens lokale netwerken ligt hier nog flink wat werk in het verschiet. Ook zullen er nieuwe organisatiestructuren ontwikkeld moeten worden die passen bij een helende hulpverlening.
Maar een toekomst creëren met een gezonde gezondheidszorg is een uitdaging die velen willen aangaan. Als wij meer gebruik gaan maken van dit rijke potentieel aan zorgverlening, zal het als het nieuwe normale zorgveld kunnen uitkristalliseren.
Als we een select groepje computerwetenschappers laten bepalen hoe de nieuwe gezondheidszorg er uit moet zien, wordt het een technologische transitie. Als we als zorgverleners en zorgzoekers, die met hart, hoofd en handen, de dagelijkse dienstverlening uitmaken, de zorg voor onze gezondheid zelf ter hand nemen, kunnen we een humanitaire transformatie bewerkstelligen. Aan ons de keuze.
Lillian Richell
november 2023
