Eenzaamheid is als een rups die een metamorfose kan ondergaan tot een prachtige vlinder. Zonder de rups geen vlinder, zonder eenzaamheid geen all-een-zijn.
Dan kun je zeggen: In mijn eentje voel ik mij het minst alleen, het is een rustpunt, een thuiskomen in jezelf. Geen isolement, geen treurnis, maar pure geborgenheid.
Herken je ook mijn ervaring in het onderstaande?….
Eenzaamheid heb ik en kan ik nog wel ervaren op plekken waar mensen bij elkaar komen. Hoogtepunten zoals verjaardagen, bruiloften, recepties en andere bijeenkomsten zijn voor mij eenzame gebeurtenissen.
Ik voel mij daar niet op mijn gemak, alsof ik inderdaad vanaf een andere planeet kom, waar een andere taal gesproken wordt. Ik heb geen greintje talent voor smalltalk, ik word heel moe van babbelen en kan met een zekere jaloezie opzien naar mensen die zich daarin als een vis in het water voelen.
Naarmate ik ouder word ben ik dat soort bijeenkomsten zonder schuldgevoel gaan mijden, zonder daarvoor veroordeeld te worden.
Het heeft ook met openheid en kwetsbaarheid te maken, dat je alle losgeslagen energieën die door elkaar heen wervelen niet op een zekere afstand kunt houden. Overgevoeligheid is een kwaliteit, maar op dat soort plaatsen is het een handicap.
Als er in de natuur groepen wandelaars of fietsers aankomen, die je al vanaf grote afstand hoort, voel ik mij lichtelijk bedreigd en als ze voorbij zijn… heel dankbaar dat ik in mijn eentje ben en geen groepsmens. Een luidruchtige gaping in de stilte die weer oplost in de verte.
Een - op - een gesprekken zijn van een andere kwaliteit, als werkelijke aandacht en diepgang de leidraad zijn
Energie die niet alle kanten opvliegt maar gecentreerd is. Dan heb je houvast en verlies jezelf niet, en weet je verbonden met de ander. Zo verbonden dat er op een gegeven moment geen woorden meer nodig zijn, omdat elkaar kennen vanuit een diepere laag, woorden overbodig maakt. Zelfs op afstand en… zelfs via de sociale media is het mogelijk om echt en wezenlijk contact te maken, omdat je in wezen verbonden bent, de ander bent. Er staat dan ook geen uiterlijk verschijning voor je die de energie kan vertroebelen. Het enige wat een grote barrière legt en afstand schept zijn onze vooroordelen en ego-gerichtheid.
Wel kun je schrijven aan en voor mensen, omdat je jezelf op een zekere afstand verbonden weet met gelijkgestemde zielen. Je schrijft op wat omhoog borrelt en weet dat niet alleen jij met die bron verbonden bent maar ook alle anderen die dichter bij zichzelf staan. Daarom herkennen we ons in de woorden, omdat het bezielde woorden zijn die persoonlijk maar ook universeel geldend zijn. Als je water put uit een bron die diep vanuit de aarde opwelt kun je ook niet claimen dat dat water alleen van en voor jou is. Dat water is hetzelfde water waar ook alle anderen van kunnen drinken omdat het van en voor iedereen is.
Zo hebben we ook allemaal ervaringen opgedaan in de wereld die heel individueel en persoonlijk lijken, maar toch tot gelijksoortige inzichten leiden. Echt doorleefde ervaringen worden herkend.
Het grootste geschenk wat we elkaar kunnen geven is: delen vanuit onze ervaringen. Kennis en wijsheid zonder een fundering van onderliggende eigen ervaring is geen wijsheid, maar na-praterij, prediken en 'eigenwijsheid'.
Jan Verduin
deverwanten.nl
