Losha’s Inzichten – Update over mijn genezingsreis…
Hoe We Onszelf Saboteren
door: Losha – 24 April 2021
Ik heb onlangs met een healing specialist gewerkt om me te helpen mijn emotionele problemen uit mijn kinderjaren te helen.
Hoe moeilijk het ook kan zijn om je emoties uit je kindertijd te verwerken, ik wil jullie allemaal vertellen dat ik nu gelukkiger ben en me meer bevrijd voel dan ik ooit in dit leven heb gedaan! Ik geloof dat het de moeite waard is, althans voor mij.
Ik denk dat velen van ons zich al bewust zijn van *wat* onze specifieke problemen kunnen zijn…en ja, bewustwording van iemands problemen is de eerste stap naar *healing* ervan…als we ze echter niet volledig genezen, zullen we onszelf blijven *saboteren* in ons dagelijks leven, of we ons daar nu bewust van zijn of niet.
Terwijl ik met Rocky werkte aan mijn emotionele problemen in het verleden, leerde hij me om beter te kijken naar alles wat ik doe en zeg in mijn huidige leven… en jongen, dat was een grote eye-opener voor me!
Het voornaamste gebied dat me echt opviel was wanneer mijn hoofd pijn begon te doen, als gevolg van mijn *hersenletsel*.
Om een beetje achtergrond te geven, laat me zeggen dat Rocky en ik zijn overeengekomen om mijn gebruik van de uitdrukking *hersenletsel* permanent te veranderen in mijn *hersenontwaken*…waar ik van hou, omdat het volledig accuraat is. Als ik mijn *hersenontwaken* niet had doorstaan, zou ik hier nu niet zijn, deze woorden typen en gezegend zijn om de woorden en boodschappen van John F. Kennedy te kunnen channelen!
Dus, een paar dagen geleden klaagde ik (tegen iedereen die me kon horen) over hoe *belabberd* ik me voelde… oh, wee mij! LOL! Toen klikte er iets in me…ik herinnerde me hoe ik me altijd *belabberd* voelde toen ik nog heel jong was, omdat dat in de eerste plaats de enige tijd was dat ik veel *verzorging* van mijn moeder kreeg.
Haar dagelijks leven werd in beslag genomen door haar ouders die haar in hun eigen huwelijksproblemen trokken, en haar probeerde zover te krijgen om *een kant te kiezen*. Als ik terugkijk, weet ik zeker dat het een ondraaglijke tijd voor mijn moeder was.
Maar als jong kind in die tijd was het niet mijn *verantwoordelijkheid* om te begrijpen hoe mijn moeder zich voelde… Ik wilde alleen maar geliefd zijn en dat er voor mij gezorgd zou worden. Dat klinkt misschien erg hard om te zeggen, maar het is de waarheid… althans, het is *mijn* waarheid… en dat is het enige dat telt in dit geval. Ik ben eindelijk aan het leren om de gevoelens en ervaringen van mijn eigen innerlijke kind te *eerbiedigen*.
Bovendien denk ik dat velen van ons, nadat we volwassen zijn geworden, begrijpelijkerwijs *rationaliseren* wat we hebben ervaren toen we jonger waren, ook al weerspiegelt dat niet nauwkeurig wat we werkelijk *ervaren* hebben toen we jong en kwetsbaar waren. Dus, door onze vroegere ervaringen te rationaliseren als onze *gewone dingen* nu, *staat* het ons toe om niet dieper in ons onderbewustzijn te hoeven graven, waar onze ware gevoelens liggen.
Dus hier was ik, klagend over hoe beroerd ik me voelde, en me herinnerend hoe ik het vroeger *gebruikte* bij mijn moeder om een soort Liefde te ontvangen, en toen had ik een ander besef…ik gebruik mijn gevoelens van ongemak ook om mezelf een *excuus* te geven om niet te *succesvol* te zijn in mijn leven…als ik me slecht voelde, hoe kan er dan van me verwacht worden dat ik veel bereik, en *succesvol* ben?
Ik *ken* dit gevoel maar al te goed…elke keer in mijn leven, waar ik voor de *uitdaging* kwam te staan iets anders te moeten leren, zoals een nieuwe *vaardigheid*, om verder te komen in mijn leven (en *succesvol* te zijn), voelde ik mijn maag ineenkrimpen van angst iets *nieuws* te moeten leren…iets onbekends…iets onzekers…iets waar ik geen *controle* over zou kunnen hebben.
Ik hoop dat het jullie nu duidelijker wordt, dat als we ons beginnen te verdiepen in wat we werkelijk voelen, er ook een veelheid aan andere gevoelens en ervaringen naar boven komt stromen, vanuit ons onderbewustzijn, naar onze bewuste geest.
Zodra het onze bewuste geest bereikt, is het aan ons hoe we er mee om willen gaan… we kunnen het wegstoppen in de verre uithoeken van onze geest in de hoop er nooit meer aan te denken… of we kunnen er *een notitie van maken* in onze geest, en onszelf vertellen dat we onze geest *open* zullen houden voor alle bijkomende gedachten en gevoelens die opkomen met betrekking tot dat onderwerp.
Of we kunnen ervoor kiezen de moedigste persoon te zijn die we kennen, en beginnen ons innerlijk kind *toe te staan* zijn *zeer reële* ervaringen met ons als volwassene te delen, omdat onze huidige *rol* is de liefdevolle *Voogden* van ons kostbaar innerlijk kind te zijn. Omdat je innerlijke kind DE belangrijkste versie van jou is die nodig is om jezelf te helen, moeten we leren *luisteren* met intentie en zonder oordeel naar dat kleine kind, zodat we het *kleine ik* kunnen helen, en ook ons volwassen, volwassen zelf.
Nu, ik heb verschillende “redenen” opgesomd voor mijn excuus van *je beroerd voelen*…en ze zijn allemaal geldig. Maar het belangrijkste *gevoel* dat onder al mijn andere gevoelens met betrekking tot mijn belabberd voelen ligt…is het bijna universele gevoel dat alle mensen gedurende hun leven ervaren…en dat is, het gevoel van *onwaardig zijn om Liefde te ontvangen*.
Het gevoel niet waardig genoeg te zijn om Liefde te ontvangen is de primaire emotie en het probleem achter bijna elke *reden* die er is, als je het ver genoeg uitsplitst om tot de meest fundamentele reden voor je lastige problemen te komen. Ik werk persoonlijk aan dit zeer belangrijke gevoel/reden voor de meeste van mijn emotionele problemen…en het zal enige tijd duren om daar te komen.
Ik ben niet plotseling zo in de war geraakt met mijn leven maar, met hulp en begeleiding, begin ik nu al te geloven dat ik weer *waardig genoeg* ben om Liefde te ontvangen…en wat een heerlijk gevoel is dat! Het maakt alle tranen en moeite de moeite waard! (Vergeet niet…er zijn ook *tranen* van geluk!
Nou…ik denk dat ik jullie allemaal lang genoeg heb *onderwezen*! Ik dank jullie dat jullie aandacht aan mijn woorden hebben geschonken. Ik voelde me verplicht om mijn inzichten en gevoelens te delen nu ik door de introspectie van mijn vroegere jeugduitdagingen ga, en ze van negatieve gevoelens, terug verander in positieve gevoelens over mezelf! Ik blijf tegen mezelf zeggen…één stapje per keer…en we kunnen allemaal naar onze *Happy Place* van Liefde!
Ik wens jullie allemaal veel Geluk, Liefde en Vreugde in jullie levens!
Ik ben hier als jullie willen praten!
Zegeningen voor jullie allemaal! Liefs,
Losha.
Vertaling: Martien
