Eerlijk zijn tegen jezelf is een moedige daad van zelfliefde.
Leugens en geheimen waar geen ruimte voor wordt gemaakt zijn als een wond die blijft etteren.
De wond wordt steeds weer gevoed met onwaarheden en (G)ruis omdat de ongeziene en ongehoorde angsten geen ruimte krijgen.
Deze worden weggedrukt in het diepe (Wildeman) moeras, maar ze blijven wel in leven.
Dat voeden voedt de pus onder en in de wond waardoor deze niet kan helen. Het systeem is niet schoon en dat veroorzaakt stress, en je hele systeem voelt dat het niet vrij is.
Het klopt niet, er is onbalans. Daardoor komt er onrust in het systeem.
Je kan dan nog zo je best gaan doen door veel te sporten of te mediteren of harder te werken of meer te eten/drinken. Maar dit valt niet te moffelen, hoe graag het denken het ook wil. Het valt ook niet te begrijpen, hoe graag het denken het ook wil.
Het wil naar het licht.
Uit het donker naar het licht..
❥ En daar in het donker mag jij je licht gaan schijnen. Je mag er naartoe en daarmee kijk je het aan. De adem zal je gids zijn.
Tegen deze spanningen die deze leugens/onwaarheden met zich meebrengen kan je als mens voor een lange tijd (mentaal) wel tegen strijden, maar uiteindelijk zal het lichaam zich blijven melden.
Je kan jezelf voor de gek houden (best lang ook) maar dan grijpt je lijf en je hart wel een keertje in. Bijv in de vorm van depressie of burn out. Dat is niet waarom je hier bent, om je hele leven in angst te leven. Daar wordt de man in jou niet blij van want die wil vrij zijn.
Die van mij gaat vet in protest (vol op de rem) als ik mezelf weer eens voorbij loop. We don't go there:-)
In je hart blijven hoor ik dan (beetje streng soms, als een heldere en oprechte vader die tegen me praat) en dat is niet altijd even makkelijk, maar wel een hele gave uitdaging:-)
Er komt iedere keer weer veel levensenergie vrij als ik een man zie en hoor die dit proces van eerlijkheid aan wil kijken.
Een man die daar een stap in maakt stapt uit het slachtofferstuk (waar door ook het innerlijke kind wordt erkend), en dat is ook de stap naar verantwoordelijkheid.
Het kind in de man meenemen op reis, want het onschuldige kind wil gehoord worden.
Er wordt dan gedeeld over dat wat er ten diepste in hem leeft, en ja dat is heel kwetsbaar. En daar zit ook de levenskracht.
Voor mij voelde dat als gezichtsverlies/falen. Ik mag niet 'zwak' zijn. Als ik dit toegeef of deel dan.......
❥ Ik was bang om niet ontvangen te worden (afwijzing). Dus wees ik mezelf al bij voorbaat af, want dan doet hoef ik de diepe onderliggende pijn niet te voelen. Daarom is het kwetsbaar.
Toen ik voor de eerste keer de uitleg over het woord therapie/traumawerk hoorde, zag ik dat ik dat niet nodig had. De ander wel maar ik niet.
Toen ik voor de eerste keer de uitleg over het woord therapie/traumawerk hoorde, zag ik dat ik dat niet nodig had. De ander wel maar ik niet.
Ik voel nu weer dat mijn neus wil groeien 🙂
Delen is helen, dat heb ik mogen ervaren. Ik geef het daarmee ruimte en daarmee erken ik een deel van mezelf.
De neus van onwaarheid brokkelt af en je wordt steeds vrijer.
Delen is iets anders dan opbiechten wat voorkomt vanuit de kerk. Je biecht niks op en je hoeft ook niet vergeven te worden door iets of iemand. Dit proces van delen gaat over trouw zijn aan jezelf (jezelf horen en zien). Daarmee gaat het ook over voelbare zelf vergeving.
Vrijheid. In je hart.
Je lost schuld en of schaamte stukken af en kan het leven weer meer en dieper ontvangen door de ruimte die er komt.
Het aankijken van die stukken vraagt om het nemen van verantwoordelijkheid en daar is lef/moed voor nodig. Dat is iets anders dan een fysieke/mentale uitdaging aangaan. Dit gaat over de binnenwereld en over de stukken die mentaal niet kunnen worden ervaren.
Denken is anders dan voelen:-)
Delen over je diepste angsten, emoties en geheimen? Dat doen mannen toch niet. Het klopt dat veel mannen dat nog niet doen en/of kunnen doen en dat is ook meteen waar het over gaat. Laten we er niet omheen draaien:-) Laten we eerlijk zijn en dat begint met eerlijk zijn naar jezelf.
Vasthouden aan leugens/aannames/overtuigingen zorgen voor een leven vol met angst. De controle wil het vasthouden, terwijl het leven juist vraagt om het los te laten.
Diep van binnen weet je hart dat het niet stroomt en als het mannelijke ergens niet tegen kan is het wel als het niet stroomt. Want hij heeft de stroom nodig om zijn ding te kunnen doen (zijn missie in liefde te leven). De stroom van het leven (het vrouwelijke) Het mannelijke gaat voor waarheid want in die innerlijke waarheid huist vrijheid.
Vrijheid. Ademen. Vrijheid inademen.
Archetypisch is het ook de reis van de held. De jongen die op pad gaat en zijn eigen man zijn gaat ervaren.
Zelf ervaren want dan weet/voel je het.
Dat is namelijk iets (dat man zijn) waar veel jonge jongens geen voorbeeld in hebben gezien/gehad, dus dienen we al die aannames, leugens, overtuigingen los te laten (controle loslaten) om van daaruit (vanuit die leegte en het niet weten) de eigen unieke reis te maken.
De reis naar het hart en in die avontuurlijke reis ervaar jij als de man die je in wezen bent. Dat kan niemand anders voor je doen, en hoe gaaf is dat? Deze reis is helemaal van en voor jou en die mag je helemaal eigen maken. Jouw reis, jouw leven, jouw creatie.
Je leert jezelf kennen (hey ah dat ben ik) en 'jezelf' is vrij van alles wat zich (vaak vanuit onveiligheid) nog ergens aan vasthield. Het jongetje wordt gezien en hij gaat met de volwassenen mee de wereld in met alles wat er is. Alles wordt ingesloten en je hart wil alles dragen wat van jou is. Al dat anderen wordt teruggegeven naar daar waar het hoort. Hoe meer jezelf, hoe dieper je op je plek gaat staan.
Jouw unieke plek en op die plek stroomt het.
Daarom is het zo gaaf om samen met mannen deze reis te maken, want als ze voelen waar het over gaat worden het ware inspirator en steunpilaren van elkaar.
Ze zijn niet meer te stoppen als het hart roept. Dat is waar voor mij broederschap over gaat. Elkaar bekrachtigen en steunen in het delen van je diepste kwetsbaarheid en het aanmoedigen om je missie te gaan leven.
Welkom boosheid
Welkom verdriet
Welkom kwetsbaarheid
Welkom pinokkio
Ralph Nelissen
