Eerder deze week las ik interessante passage in een artikel over verlangen: elke mens leeft simpelweg het leven waar hij naar verlangt.
Als je streeft naar rijkdom, dan leef je daar naar toe.
Als je verlangt naar auto's, dan richt je je op auto's.
Als je verlangt naar schilderen, dan is schilderen je roeping.
Als je denkt dat je maar één keer leeft en dan in het niets verdwijnt (wat ook iets is dus nooit niets kan zijn) dan leef je daar naar.
Op zich niets nieuws uiteraard.
De diepere kern is: niet iedereen is klaar om terug naar God te keren.
Niet iedereen is klaar om het pretpark te verlaten.
Sommige mensen willen nog een suikerspin eten, anderen in de railway gaan en sommigen in de draaiende theekoppen.
Hun verlangen is om in het pretpark te blijven, in de illusie.
Ze willen er nog dingen beleven en ervaringen opdoen.
Waarom? Het is het enige dat ze voorlopig kennen.
De meesten zijn nog niet klaar om te weten dat het pretpark niet bestaat.
De meesten zijn nog niet klaar om naar Huis te keren.
De meesten verlangen dan ook niet naar Huis.
Onbewust doen ze dat allemaal wel, maar zolang ze er niet bewust van zijn, leven ze onbewust verder in hun pretpark-droom.
Dat is helemaal prima.
Sommigen, mezelf inclusief, hebben echter het pretpark uitgespeeld.
Ze hebben alles gedaan wat maar kon in het pretpark en zijn het pretpark beu.
Ze verlangen naar iets anders, iets buiten het pretpark.
Ze zoeken de ingang van platform 9 3/4 net als Harry Potter en vinden die.
Wie God heeft gevonden beseft dat de zoektocht innerlijk was, vaak de laatste plek waar je zocht.
Wie God heeft gevonden in zichzelf beseft dat er nooit een afscheiding is geweest.
Als er geen afscheiding is geweest, is er geen onbewust schuldgevoel meer.
Wie geen schuldgevoel heeft kan opnieuw en vaak veel méér genieten van het illusoire leven in het pretpark.
Wie God heeft gevonden kent alleen maar liefde en overvloed.
Dan keer je terug naar het pretpark.
Dan eet je weer een lekkere suikerspin, ga je voor de honderdste keer in de railway en maak je plezier in de draaiende theekopjes.
Want je weet: het is maar een droom.
Eentje die al lang voorbij is en eigenlijk nooit heeft bestaan.
Zolang je hier lijkt te zijn, maak je er een happy dream van.
Wie zoekt die vindt.
Wie God niet zoekt, zal Hem niet vinden.
Wie God zoekt, zal Hem vinden.
Simple comme bonjour!
Uiteindelijk zal iedereen God zoeken en het pretpark verlaten.
Sterker nog, dat is al gebeurd.
We zijn al terug op de boerderij in Kansas samen met Toto & Auntie M.
In onze droom zitten we nog steeds in het Land van Oz.
Dan dansen en zingen we maar lekker mee op Can't you feel a brand new day.
In Antwerpen zingen we de tekst iets anders: Ketchup, frieten, mayonnaise.
Misschien zing je dat vanaf nu ook op die manier?
Graag gedaan. ;-)
Stefan Van Heester - www.stefanvanheester.com
Foto: Venti Views op Unsplash
