Alles verloopt volgens Plan…

16 september 2022 / Door Lilian Ferru

Gevonden!

Lieve Jij,

Mocht jij je ooit afvragen of alles volgens Plan verloopt, dan heb ik een verhaal over dat niets, maar dan ook niets, toevallig is. Het begint allemaal drie jaar geleden, als ik steeds sterker het gevoel heb, dat ik een kat wil. Ik vind een nestje en als ik Paul de foto laat zien, wijst hij een blauw katertje met een wit snoetje aan. We halen hem op en noemen hem Baghwan. Later wordt in hetzelfde huis een poesje geboren, Lisa. Dat lijkt me gezellig voor Baghwan. Zó gezellig dat Lisa al snel zwanger is. Twee maanden later zien vijf kittens het levenslicht. Oh, ik ben zo verliefd, maar met pijn in mijn hart moet ik er drie laten gaan. De katertjes gaan naar Marieke en Stella, het sterrenkatje, gaat naar Inge.

Gelukkig krijg ik filmpjes en foto’s en hoewel ik Inge niet ken, ontstaat er een vriendschap. We gaan op bezoek en zij brengt Stella geregeld mee, zodat ze in de tuin kan spelen. Deze week was er weer een gezellige middag en Inge vroeg of ze mijn boek: ‘Laten we dansen’ mocht lezen.

Na het overlijden van mijn beide ouders, binnen negen dagen, gebeurt er van alles in ons gezin. Ik probeer het te begrijpen en verdiep me in familie opstelling. Al snel wordt me duidelijk dat wij, de vier kinderen, niet op de juiste plaats binnen het systemisch veld staan. Mijn vader had al een zoon, Chera. We wisten van zijn bestaan. Ooit, lang geleden heb ik hem een keer gezien. Nu wil ik hem zó graag spreken. Ik wil hem zeggen dat onze vader is overleden en hem erkennen als de eerst geboren zoon. Daarmee schuif ik een plaats op. Ik ben niet de tweede, maar de derde. Dat voelt zoveel beter. Ik mail Spoorloos, maar er is geen reactie. Dat allemaal vertel ik in het boek.

Dan stuurt Inge een appje. ‘Ik ken Chera.’ Zij heeft Facebook en stuurt foto’s. Ja, ik zie de gelijkenis met mijn vader. En er is een telefoonnummer. Gisteravond heb ik hem gebeld. Hij weet meteen weer wie ik ben en is blij verrast om van me te horen. We praten. Ik kan niet ongedaan maken wat onze vader heeft nagelaten, maar ik kan wel voor mezelf spreken. ‘Jij hoort erbij, ik erken jou. Jij bent mijn oudste broer’. Het is een fijn gesprek, over vroeger, over nu. Daarna voel ik zoveel vreugde, zoveel opluchting. ‘Jij bent familie’, zeg ik. ‘Ik hoop je te ontmoeten.’ Ja, dat gaan we zeker doen.

Ik kijk zelden tv, maar Spoorloos is een van mijn favoriete programma’s. Dan kan ik zo meevoelen en meehuilen, als mensen elkaar weer omarmen. Binnen het systemisch veld is het niet toegestaan als iemand wordt buiten gesloten. Verbinding voelt zoveel beter. Voor iedereen die het boek: ‘Laten we dansen’, heeft gelezen, heb ik het goede nieuws dat ik mijn halfbroer heb gevonden.

Vervuld van dankbaarheid ga ik slapen en ik denk, zonder dat Paul Baghwan had aangewezen, was Stella niet geboren. Als Stella niet was geboren, had ik Inge nooit leren kennen. Zonder Inge had ik mijn halfbroer niet gevonden. Wat weten wij van het grote Plan? Helemaal niets en dat is maar goed ook. De kleinste dingen, kunnen grote gevolgen hebben. Laten we daarom maar gewoon vertrouwen dat alles gaat zoals het bedoeld is om te gaan.

Ik weet niet waarom de dingen gebeuren, zoals ze gebeuren. Ik weet wel dat er een verschuiving heeft plaats gevonden en dat ik me blij voel.

Liefs, Lilian