Het evenwichtige pad: een open hart zonder lijden aan te nemen
Ik heb een paar e-mails gehad van lezers die me vragen hoe je medelevend kunt zijn met andere mensen zonder al hun lijden op je te nemen. Je hart openen voor een andere persoon kan emotioneel zijnbelastend als je al hun pijn voelt.
Het is een ongelooflijke vraag, want het laat zien:
Een intentie om medelevend te zijn en een open hart te hebben; en
Een besef dat grenzen nodig zijn als we contact maken met anderen
Dus laten we beide kort bekijken voordat we het hebben over hoe we de openhartigheid in evenwicht kunnen brengen met emotionele grenzen.
EEN INTENTIE OM MET COMPASSIE & OPEN-HARTIG TE ZIJN
Het kan moeilijk zijn om openhartig te zijn voor andere mensen als ze zich op frustrerende manieren gedragen of opvattingen hebben die behoorlijk verschillen van de onze. Maar zelfs als dat niet het geval is, kan het moeilijk zijn om je hart open te houden en medelevend te zijn als anderen lijden, omdat er zoveel lijden in de wereld is dat het overweldigend kan zijn.
Allereerst is er geen vereiste dat we ons hart openhouden of medeleven hebben met anderen. Het kan genoeg zijn om van onszelf te houden en tevredenheid en verwondering te vinden in de wereld om ons heen. Maar wat een kans om ons hart te openen en liefde te voelen voor andere mensen om ons heen!
Ten tweede is er niets dat zegt dat we ons hart altijd open moeten hebben. We kunnen oefenen om het hart een beetje te openen, en misschien is dat alles wat we kunnen doen. Langzaam ontwikkelen we het vermogen om ons hart meer van de tijd te laten openen, en deze oefening om vaker liefde te voelen is een verrijkende ervaring.
Het belangrijkste is om in te checken: heb ik de intentie om openhartig te zijn naar de andere mensen in mijn leven? Zou ik medeleven willen hebben met het lijden van anderen - of het nu mensen zijn die ik ken, of mensen die lijden over de hele wereld? Zou mijn antwoord veranderen als ik niet al hun lijden op me hoefde te nemen?
Bedenk wat je bedoeling zou kunnen zijn.
EMOTIONELE GRENZEN OM JE GRENZEN TE BESCHERMEN
Veel mensen wijzen de intentie om compassie te hebben af omdat het moeilijk, overweldigend, belastend aanvoelt. Dus die mogelijkheid wordt afgesloten.
Maar wat als je het zou kunnen doen zonder jezelf te overweldigen, zonder al het lijden van anderen op je te nemen? Hoe zou die mogelijkheid eruit kunnen zien, en zou je daar ja tegen zijn?
Het kan een erkenning zijn dat je grenzen hebt, en dat je niet wilt dat die grenzen de hele tijd worden overspoeld door moeilijke emoties.
Zou je je hart open kunnen houden zolang je het vermogen voelt om dat te doen, en dan de ruimte voor jezelf nemen om op te laden en te voeden?
Zou je mededogen kunnen voelen zonder heel veel lijden te voelen?
Zou dit iets zijn waar je je goed bij zou voelen?
HET EVENWICHTIGE PAD VINDEN
Met een erkenning van die grenzen, en met de intentie om openhartig en medelevend te zijn … hoe zou het eruit kunnen zien om dat evenwichtige pad te bewandelen?
Als je je hart openstelt voor andere mensen in je leven, en zij (misschien onbedoeld) je hartpijn bezorgen... zou je dan kunnen herkennen dat je gekwetst bent, en wat ruimte nemen om die pijn te behandelen? Om jezelf liefde en mededogen te geven, de pijn te voelen, te vergeven … voordat je je hart weer opent? Met oefening kan dit een half uur tot een uur ruimte zijn, maar indien nodig kan het een halve dag, twee dagen, enz. zijn.
Op deze manier hoeft je hart niet altijd bloot, open, kwetsbaar te zijn. Je kunt herkennen wanneer je de capaciteit hebt en het openen ... en herkennen wanneer je het moet beschermen en voor jezelf moet zorgen. Het is niet alles of niets in beide richtingen.
Er is een navigatie door deze wateren die met oefening kan worden geleerd.
Als je medeleven wilt voelen met anderen die lijden, zou je dan liefde hun kant op kunnen sturen zonder al het lijden in je hart opnieuw te hoeven creΓ«ren? Als ik bijvoorbeeld denk aan mensen die zich in door oorlog verscheurde landen bevinden, kan ik het lijden zien en een heilzame wens hebben dat dat lijden stopt … zonder pijn in mijn hart te voelen. Probeer dat nu eens: kun je iemand bedenken die een moeilijke tijd doormaakt en wensen dat die persoon gelukkig is … zonder al zijn ellende in je hart op zich te nemen?
Dit soort heilzame wens dat anderen gelukkig zijn, dat anderen vrede vinden, dat anderen minder lijden ... het kan een gevoel van liefde zijn, zonder zoveel lijden te hoeven voelen. In mijn ervaring voel ik een zekere mate van liefdesverdriet als ik anderen zie lijden, maar dat liefdesverdriet hoeft niet erg te zijn, of mijn batterij volledig leeg te maken. Het kan iets zijn dat ik vaak ervaar, iets dat ik kan gaan waarderen en zelfs liefhebben.
Uiteindelijk betekent het bewandelen van het evenwichtige pad bereid zijn om je hart te openen en met een groot liefdesverdriet te zijn, zonder jezelf helemaal weg te geven, zonder jezelf volledig te verliezen. En dat betekent het pad bewandelen met enige bereidheid om te verkennen, dat te verknoeien en te leren terwijl je het pad bewandelt.
**Door Leo Babauta
