VOORSPOED EN TEGENSLAG
16 augustus 2019 eliaslimusemmanuel
Hoe weten we nu of we op de goede weg zijn? Gaan we in de goede richting als alles meevalt en zijn we niet goed bezig als het ene probleem zich stapelt op het ander?
Welnu, het hangt af van de onderliggende oorzaak.
Zoals ik schreef in mijn vorig artikel, het idee om een spiritueel-en healingcentrum in Brussel te beginnen kwam rechtstreeks van mijn ziel. Als we zo’n impuls ontvangen dan voelt dat meteen goed en we zeggen: “Ja, dat is het, dat moet ik doen” en op zo’n moment is er geen enkele twijfel. Natuurlijk moeten we dan ook dadelijk in beweging komen, spontaan de eerte stap zetten, anders komt het ego meteen met een heel arsenaal aan tegenwerpingen.
Wat het realiseren van mijn centrum betreft: vanaf het begin werd ik met de ene moeilijkheid na de ander geconfronteerd, maar ik voelde gewoon dat ik toch goed bezig was en wist dat er wel een goede reden zou zijn, waarom het niet van een leien dakje liep:
Impuls van de ziel of van het ego?
Vaak is het in dergelijke omstandigheden zo, dat we in een ander leven onze gaven niet hebben gebruikt of misschien niet voor het welzijn van het geheel, maar op een egoïstische wijze hebben aangewend.
In een dergelijk geval worden we deze keer op de proef gesteld of onze intentie wel zuiver is en moeten we menig obstakel opruimen voor we komen waar we willen zijn.
Als iemand zich lanceert als therapeut of alternatief genezer omdat het beroep ‘goed in de markt’ ligt dan zal deze mens geen enkele steun vanuit de Geestelijke Wereld ervaren. Deze absoluut noodzakelijke hulp en steun wordt enkel aan de ziel gegeven en nooit aan het ego.
Hetzelfde geldt voor overvloed. Hebben we in het ene leven in weelde geleefd en onze rijkdom niet eerlijk vergaard of gingen er op een puur zelfzuchtige wijze mee om, dan zullen we in een andere incarnatie hoogst waarschijnlijk kiezen om armoede te ervaren.
Armoede heb ik in dit leven ook gekend, Ik herinner me dat ik midden jaren zeventig een tijdje gratis in een boerderij kon wonen die op de nominatie stond om afgebroken te worden.
Op zekere dag had ik omgerekend nog ongeveer een gulden in mijn beurs en een kilo boekweitmeel. Hier ben ik een hele maand mee rondgekomen omdat ik wilde, eetbare planten in de natuur zocht. Dat was ‘s-morgens vaak boekweitpap, ‘s-middags boekweitpannenkoeken met paardenbloemen en -bladeren en ‘s-avonds boekweitsoep met madeliefjes. Ik had ook toen niet het gevoel iets tekort te komen. Integendeel, ik voelde mij vrij als een vogeltje en genoot van de zon, van de natuur en van dat wat ik wel had in vol vertrouwen op de verdere ontwikkelingen.
Ook de dag van vandaag is er bij mij nog niet veel te halen. De reden waarvoor ken ik maar al te goed: in een ander leven was ik een bekend oncoloog. Iemand die enkel werkte voor roem en geld en die zijn patienten eerder als proefkonijnen beschouwde, dan als mensen die geholpen moesten worden.
De eerste keer dat ik dit verband voelde was toen iemand rondbazuinde dat ik enkel voor geld werkte. Dit in de beginperiode van mijn centrum in Brussel, dat zich toen in een ‘sous-sol’, een kelder in Sint Joost bevond en waar ik nota bene enkel tegen een vrije gave mijn healingwerk deed. Dat bracht zelfs zo weinig op, dat ik elke morgen in de vroegte in de straten, waar het grofvuil werd opgehaald, op zoek ging naar dingen die ik aansluitend nog op de vlooienmarkt kon verkopen. Dus die beschuldiging was zo ongerijmd dat ik er niets van begreep en hierover ging mediteren. Zo werd het mij duidelijk dat die persoon mij in een vorige leven had gekend waar dat wel zo was.
Als iemand me zou vragen, hoe ik nu tegen dat andere leven aankijk, dan kan ik enkel antwoorden: “Ik heb geleerd om ook mezelf niet te veroordelen en ik kan dat, omdat ik terdege besef, dat een ziel, die gekozen heeft om de dualiteit te ervaren, in het Licht en in de duisternis wil duiken, simpelweg om alle ervaringen van de dualiteit te leren kennen.
Door dit inzicht kon ik toen ook de ander voor zijn beschuldigingen en mezelf voor die andere incarnatie vergeven. Vanaf dat moment zag ik het niet meer als mijn, maar als zijn probleem. Nadien hoorde ik ook niets meer over die aantijging, het had kennelijk zijn werk gedaan om mij in contact met dat leven te brengen en was dus niet meer nodig. Achteraf gezien: een mooie spiegel.
Ook al ben ik niet rijk, ik weet hoe ik alles kan materialiseren wat echt nodig is en heb daar veel ervaring mee. Ik zeg daarom wel eens, naar boven wijzend: “Ik heb de rijkste vader van de hele wereld.” Dat was ook zo met mijn centrum: van de kelder in Sint Joost verhuisde ik naar de volgerde en laatste plek: een grote villa in Ukkel.
Net als ik, is elke mens op aarde die voor de weg van de dualiteit heeft gekozen, ooit aan de onderkant van de spirituele ladder begonnen. En we hebben geen enkele trede kunnen overslaan. Laten we daarom gerust aannemen dat we allen ooit gemoord hebben en door de wetten van het karma in elk leven een iets beter mens zijn geworden. Door dit inzicht accepteren we alles wat er is, ook omdat we beseffen dat de daders van gisteren er vandaag voor gekozen hebben om de slachtofferrol te spelen. We laten dan degenen die het nog nodig hebben hun drama opvoeren, terwijl wij ons helemaal op het Licht concentreren en wellicht dat Licht en Liefde ook sturen naar degenen die we tegenkomen, die nog met de duisternis worstelen.
Juist daarom is alles, wat er in de buitenwereld plaatsvindt, een spiegel waarin we onszelf kunnen herkennen, zij het in een vroegere ervaring. Wat valt er dan nog te oordelen? Natuurlijk dromen we van een samenleving die gebaseerd is op onvoorwaardelijke Liefde en deze samenleving staat nu net om de hoek.
Als ik naar de periode kijk, waarin ik in dit leven nog in diepe slaap verkeerde, dan moet ik zeggen, dat wat ik ook probeerde, niets tot succes heeft geleid. Het ene project na het andere mislukte, simpelweg omdat ik mij door het ego, door mijn verstand liet leiden in plaats van door mijn ziel.
Maar ook dit zie ik niet als iets, wat niet had moeten zijn. Stel dat ik een bedrijf, dat ik op poten had gezet ook werkelijk tot bloei was gekomen, dan had ik hoogst waarschijnlijk dit artikel niet geschreven en geen healingwerk gedaan waar ik nu praktisch veertig jaar mee bezig ben.
Zo is er voor alles een juist moment. Het gaat dus eigenlijk niet om voorspoed of tegenslag, maar zijn we op de goede weg?
Strikt genomen zijn we natuurlijk altijd op de goede weg, staan we steeds op de juiste plek. Ook een omweg van het ego is soms als ervaring noodzakelijk. Hebben we dan genoeg geleden, dan volgen we weer het pad van onze ziel en vragen haar: “Wat is mijn volgende stap?”
https://eliascoachinghealing.blog/
