Dit werd op 6 juli geplaatst
Telegram door Janet Ossebaard
OVERGANGSPERIODE
Ik weet het, ik ben de afgelopen maanden erg stil geweest. Vergeef me.
Er is veel gebeurd, maar ik kon de woorden niet vinden om iets logisch te schrijven.
Vandaag heet 2 november 2023. Ik heb geen idee meer wat dat betekent.
Mijn tijdsperceptie wordt steeds slechter en als de buitenwereld er niet was geweest, zou het inmiddels verdwenen zijn. Af en toe heb ik een afspraak, dat houdt mijn idee van tijd levend. Als dat wegvalt, ben ik tijdloos, datumloos.
Een paar weken geleden zijn we van huis en land verhuisd. We reden 3 dagen achter elkaar en kwamen op een prachtige plek in de natuur aan. Ik spreek vijf talen, maar ik heb geen idee wat de mensen hier zeggen.
Ik heb mijn naam veranderd. Niet voor jullie, maar voor de lokale bevolking hier. Niet dat ik er veel zie...
Het voelt alsof ik in een overgangsperiode zit. Ik wil mezelf losmaken van mijn identiteit met Janet Ossebaard. Het is tenslotte die identiteit die mij gevangen houdt in deze droom. Ik weet dat dit de volgende stap is, maar wat ik niet wist is dat deze overgangsperiode zo raar en desoriënterend zou aanvoelen.
Dagen gaan voorbij. Ik slaap nog steeds in mijn tent bij Claudy en Mims. De temperatuur 's nachts ligt rond de 7 graden, maar mijn tentje voelt warm en comfortabel aan. Het is als het ware een kleine kas. Ik ben zo blij dat we de hitte hebben verlaten. Ik hou gewoon van de kou op mijn huid. Mijn lichaam is gebouwd voor ijs en sneeuw, niet voor hitte. Het is alsof ik eindelijk weer kan ademen. Het landklimaat hier maakt de kou gewoon heerlijk. Niet nat, zoals in Nederland.
God... wat mis ik dat land niet...
Er zijn hier nauwelijks chemtrails. Ik kan je niet eens vertellen hoe anders het voelt om niet met vergif te worden gebombardeerd, zoals in onze vorige plaats. De lucht is schoon, mijn longen voelen anders aan.
Vandaag is ook de eerste dag na enkele weken (een maand?) dat mijn laptop openstaat. Ik kon het gewoon niet eerder doen. Zoals ik net zei, ik voel me vreemd gedesoriënteerd en stil. Tevreden, maar tegelijkertijd verdrietig.
Herinneringen aan mijn kindertijd komen terug uit een geheime plek in mijn hersenen, een plek die zelfs ik me niet kon herinneren. Ze verrassen mij met hun aanwezigheid. Na vele jaren van psychotherapie en zielsonderzoek dacht ik dat het klaar was. Ik geloofde echt dat er geen trauma’s meer waren om mee om te gaan. Ik had het fout.
Ik weet nog hoe eenzaam ik mij als kind voelde. Twee zussen, maar geen echte connectie. Een dominante moeder, die elke stap die ik zette in de gaten hield en al mijn beslissingen voor mij nam. Een lieve en erudiete vader, die lichtelijk autistisch was (net als ik), die heel veel van zijn familie hield, maar nooit geleerd had hoe hij dat moest laten zien. Mijn moeder sloeg mij. Veel. Wanneer ze het gevoel had dat het goed was om dat te doen. Soms had ik geen idee waarom ze me plotseling in mijn gezicht sloeg. Moeilijk. Toen ik haar er later (in mijn jaren van therapie) mee confronteerde, ontkende ze dat het moeilijk en vaak was. Ze noemde het een occasionele pedagogische correctie. Ze had/heeft werkelijk geen idee hoe bang we allemaal voor haar waren. Een vriend vroeg mij eens hoe mijn kindertijd was. Mijn antwoord (waar ik niet echt over nadacht, ik spuugde het gewoon uit) was: “Als een concentratiekamp”. Ze stond geen persoonlijke groei, geen persoonlijkheidsontwikkeling, geen authenticiteit toe. Zij bepaalde wat we die dag zouden dragen, hoe ons haar eruit moest zien (ze heeft het zelf geknipt), of we wel of niet naar buiten mochten (altijd NEE), we mochten niet eens de telefoon opnemen of bellen. Ze zorgde wel goed voor ons in het gevoel van veiligheid (het zou me niet verbazen als ze als kind seksueel misbruik had meegemaakt), maar het leek wel een verdomd concentratiekamp.
Er was geen ruimte voor pubergedrag. Geen luide muziek. Geen woede of iets dat niet paste bij haar idee van de perfecte kinderen in het perfecte gezin. Toen ik naar de Rijksuniversiteit Groningen ging (ik was 18), ging ik niet uit, feestte ik niet, dronk ik niet en gebruikte ik geen drugs. Klinkt verstandig, maar dat was het niet. Ik werd door mijn moeder gecontroleerd, en onbewust denk ik dat ze om elke hoek zou staan om me een harde klap te geven. In het gezicht. KNAL! Uit het niets.
In plaats daarvan bracht ik mijn tijd door in de universiteitsbibliotheek. Derde verdieping, de kluis. Witte zachte handschoenen. Oude Latijnse manuscripten. Ik had een speciale pas om binnen te komen en te helpen bij het archiveren van de prachtige boekjes. Ik schreef de stof op (papier of perkament), de taal (soms was het middeleeuws Duits), de eeuw (ik kende zelfs het verschil tussen geschriften uit de eerste of tweede helft van (bijvoorbeeld) de 14e eeuw, de inhoud, de auteur (zelden bekend), en elke anomalie die ik kon vinden. Misschien was ik in een vorig leven een middeleeuwse monnik, wie weet? Ik vond het gewoon leuk om te doen. Lekker veilig voor een autistische nerd zoals ik.
Ik wist niet dat het allemaal voortkwam uit angst...
Terug naar het heden. Herinneringen komen naar boven, zoals ik al zei. Ik hoor de voetstappen van mijn moeder 's nachts de trap op rennen. Twee trappen, aangezien mijn slaapkamer op zolder was. Mijn hart stopte met kloppen toen ik haar hoorde naderen. Snel en woedend. Wat had ik die dag verkeerd gedaan?? De deur sloeg open en ik kreeg een verdomd stevige pak slaag. Zijwas er waarschijnlijk achter gekomen dat ik eerder die dag ergens over had gelogen. Het is nooit bij haar opgekomen dat kinderen gaan liegen uit angst voor de gevolgen. Ik had simpelweg ‘correctie’ nodig. En ik snap het. Moeilijk.
Liefde is niet genoeg om een gezin te zijn. Dat heb ik op de harde manier geleerd. Ik weet zeker dat mijn ouders van mij hielden, zeker van mijn vader en waarschijnlijk zelfs van mijn moeder, maar het was niet genoeg om mij te laten opgroeien als een emotioneel gezonde volwassene. Mijn depressies werden steeds erger. Psychotherapie hielp, maar ik kan je verzekeren dat het vooral een verdienmodel is. Het is niet de bedoeling dat de therapeut iets zegt, zie je… hij/zij kan alleen maar vragen stellen. Dit kan (en zal) jarenlang doorgaan. Als ik terugkijk, denk ik dat ik zo’n twintig jaar in therapie heb gezeten. 80 euro per sessie van een uur. Doe de wiskunde. Misschien moet ik de rekening naar mijn moeder sturen. Het zou haar een hartaanval kunnen bezorgen. Nee… haar kennende zou ze haar schouders ophalen en het in de prullenbak gooien.
We hebben de afgelopen drie jaar geen contact meer gehad en ik ben van plan dat zo te houden. Ik heb alles geprobeerd. Ik vergaf haar keer op keer. Ik heb talloze keren contact opgenomen. Ik schreef brieven waarin ik dingen uitlegde en haar vertelde dat ik graag zou willen dat de dingen anders zouden zijn. Er is nooit iets veranderd. De afgelopen twee jaar in haar aanwezigheid waren erger dan ooit tevoren. Natuurlijk sloeg ze me niet meer, maar haar emotionele chantage, de weigering om openlijk en eerlijk te praten, de voortdurende ontkenning en haar eeuwige manipulatie deden me beseffen dat ze krankzinnig is en geen hoop meer heeft. Jack & Hide 2.0
Dus daar eindigde het. Drie jaar geleden.
Het was overigens niet de eerste keer dat ik het contact verbrak. Ik denk dat ik begin dertig was toen ik elk contact weigerde na een van haar kwaadaardige explosies. Dat heeft twee jaar geduurd. Ik voelde me schuldig en stak opnieuw mijn hand uit, vergaf haar nogmaals, in de hoop dat de dingen zouden veranderen. Maar dat hebben ze nooit gedaan. Mijn oudste zus heeft ooit 6 jaar lang contact geweigerd, maar ook dat heeft nooit iets veranderd.
Wat het voor mij zo moeilijk maakte om te zien wie ze werkelijk was, is dat ze niet alleen maar een slecht persoon is. Ze heeft ook een vriendelijke en warme kant. Zoals ik al zei: Jackel en Hyde. Maar het kostte me jaren om te zien dat ze alleen vriendelijk en ondersteunend was als ik me rot voelde en hulp nodig had. Toen ik extreem kwetsbaar was. Toen ik een NA-aanval kreeg bijvoorbeeld. Ze zou mij in huis nemen en voor mij zorgen gedurende de drie maanden dat de aanval zou duren. Ze zou een Florence Nightingale zijn. Lief hebben en verzorgen. De beste verpleegkundige die je maar kunt wensen.
Maar na de eerste twee gruwelmaanden van ondraaglijke pijn en eindeloze hoeveelheden morfine, nadat ik weer een wil en een eigen stem begon te krijgen, begonnen de zaken in een neerwaartse spiraal terecht te komen. Ze werd boos op me als ik iets niet wilde, of als ik besloot dat ik iets wilde wat zij niet wilde (zoals meer of minder morfine). Dan zou de emotionele chantage helemaal opnieuw beginnen. Ik was ondankbaar, ik had haar gevoelens gekwetst, ik had de band vernietigd die we hadden opgebouwd in de weken dat we haar patiënt waren. En – gehersenspoeld als ik was – geloofde ik haar. Ik voelde me schuldig, ondankbaar. Ik voelde me onwaardig. Ik was een verschrikkelijk persoon...
Ze won altijd. Haar manipulatie werkte altijd. Ik zag gewoon niet wat ze deed. Ze was een liefhebbende moeder zolang ik haar patiënt was: hulpeloos, stemloos en gehoorzaam. Ze deed feitelijk wat onze regeringen op grote schaal met de mensheid doen: ook zij dringen aan op naleving en niet op verzet.
Wat ze deed ging niet over liefde, maar over controle en onderwerping. Maar het duurde eeuwen voordat ik het zag.
Deels omdat ik door haar was gehersenspoeld, en deels omdat het te pijnlijk was om te beseffen dat mijn eigen moeder alleen van me hield als ik gehoorzaamde, als ik onderdanig was.
Maar ik ben geen onderdanig persoon. Ik zie liever de pijnlijke waarheid dan de aangename leugen. Ik vecht liever dan te gehoorzamen, wanneer naleving mij en mijn dierbaren niet dient. Ik kan en zal eenvoudigweg niet de dochter zijn die zij wilde dat ik was.
Soms stel ik mezelf de vraag: heb ik de juiste beslissing genomen om alle contact te verbreken? Wat moet ik doen als mijn zussen contact met mij opnemen om te vertellen dat ze op sterven ligt en mij wil zien? Het is te laat. Ze is al dood. Ze weet het gewoon nog niet.
Ik heb nooit een eigen gezin gewild. Het zou mijn leven alleen maar ingewikkelder maken. Ik wilde vrij zijn, reizen, de wereld zien, oude mysteries ontdekken. Toch ben ik hier... in een eigen gezin. Cyntha en haar twee dochters kwamen en gingen nooit meer weg. Ik heb verschillende keren geprobeerd weg te gaan. Maar ik kwam altijd terug. Ik denk dat het lot wilde dat de dingen ‘samen’ zouden zijn. Pffff…. Niet makkelijk.
Dankzij de herinneringen die naar boven komen, kan ik dingen zien en genezen. Ik ben dankbaar, maar na twintig jaar therapie voel ik mij ook bedrogen. WTF? Er is meer?? Ernstig???
Ik begrijp nu waarom ik wil dat het huis netjes en schoon is en waarom ik dat aan de anderen opleg.
Ik herhaal de geschiedenis. Ik ben net als mijn moeder. Alleen heb ik nog nooit iemand geslagen. Maar het frustreert me wel dat de kinderen de boel achterlaten als ik alles net heb opgeruimd. In plaats van dat op een volwassen manier te communiceren (iets wat ik nooit heb geleerd), ruim ik het opkom weer op en voel je boos en gefrustreerd. Ik probeer het niet te laten zien, maar deze kinderen zijn bloedgevoelig en voelen alles. Zucht…
Ik zie eindelijk wat ik doe. Ik begrijp eindelijk dat het opruimen van hun kamer hen niet noodzakelijk gelukkig maakt. Het maakt mij gewoon blij. Dus als ze niet blij en dankbaar reageren, word ik boos. Je raadt het al: ik probeer het niet te laten zien, maar ze voelen het aan. Het resultaat? Spanning. Nog meer spanning en nog meer spanning. Totdat ik het niet meer kan verdragen en vertrek. Ik ren. Ik vlucht. Maar waar ik ook ga, ik kan niet voor mezelf vluchten. Ook niet van mijn moeder. Het enige wat ik kan doen is genezen.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn moeder. Ik voel walging. Ik ben 57 en ik zit nog steeds op dat niveau van domheid en waanzin. Ongelooflijk. Ik heb haar donkere, steile haar, haar groene ogen. Soms wil ik gewoon mijn haar afscheren, net zoals Brittney Spears deed in een soortgelijk moment van wanhoop. Maar ik weet dat het niets zou veranderen. Het zou gewoon teruggroeien en ik zou er nog steeds precies zo uitzien als mijn moeder.
Dus. Ik ben aan het genezen. Dat is mijn keuze. En de wereld? De wereld zal moeten wachten. De val van de Cabal zal moeten wachten. Ik heb niet de illusie dat ik de wereld kan veranderen. Het is mij nooit gelukt mijn moeder te veranderen, dus geloof je echt dat ik de wereld kan veranderen? Ik ben niet zo dom.
Cyntha werkt aan haar presentatie over de Kinderen. Over twee weken wordt deel 2 gepresenteerd in een zoombijeenkomst. Het is verdomd briljant, zoals altijd. Schokkend maar briljant, en heel belangrijk voor het ontwakingsproces van de mensheid. Ik zal er zijn, in de zoom. Gewoon om haar te steunen. Er is geen onderzoek naar gedaan door mij.
Ik concentreer me alleen op mijn genezing. Ik kan dus anders zijn dan mijn moeder. Zo kan ik een evenwichtige Menselijke Volwassene blijven, zoals Jed McKenna het noemt.
Ik heb ontdekt dat het niet genoeg is om wakker te worden in de droom. Ik ben wakker, helder. Ik besef te allen tijde dat dit slechts een droom is. Ik zie het non-stop. Maar hoe kan ik vanaf dat stadium verder komen, als ik mijn problemen nog niet heb opgelost? Stuur mij nu alstublieft geen berichten over vergeving, over liefde en licht. Ik heb het gezien, gedaan, er geweest, het verdomde t-shirt gekocht. Het werkte niet. Een tijdje gebeurde dat natuurlijk wel. Ik voelde me er beter door. Maar het gaf mij vooral een beter gevoel over mezelf. Ik geloofde dat ik een beter persoon was als ik liefde en vergeving voelde in plaats van depressie, frustratie en woede. Zelfs woede en haat.
Maar Raad eens? Als je eenmaal wakker bent in de droom, besef je dat dit allemaal slechts emoties zijn. Ze zijn allemaal hetzelfde. Ze vormen allemaal dat plakkerige spinnenweb waarin we allemaal verstrikt zijn. Gevangen in de illusie, de matrix, het maakt mij niet uit welke naam je eraan geeft. Ik zie het. Heel, heel duidelijk.
Ik ben stukje bij beetje aan het genezen, midden in de overgang van iemand zijn naar niemand zijn.
Is dit de weg naar verlichting? Wie kan het schelen. Het enige wat ik weet is dat het verdomd pijn doet. Dat ik van de aardbodem zou willen verdwijnen in het niets, in de vergetelheid.
Toch ben ik niet depressief. Helemaal niet. Ik ben verbaasd, nieuwsgierig. Ik ben hier nog nooit eerder geweest. Het voelt alsof ik een nieuwe planeet aan het verkennen ben. Een pijnlijke om te onderzoeken, maar toch trekt het me er verder in. Ik wil het weten. Ik wil er helemaal voor gaan, totdat ik kan zeggen: “Het is KLAAR”.
Hoor je snel weer van mij? Waarschijnlijk niet. Misschien. Wie weet…
Alleen als ik iets te zeggen heb, iets te delen.
De wereld is al gevuld met lege woorden.
Mensen praten simpelweg omdat ze willen praten, omdat ze gehoord willen worden.
Te veel ‘witte ruis’.
Laat mij daarom voorlopig mijn mond houden.
Tot de volgende keer, mijn vrienden.
Geniet van je droom zolang deze duurt, het kan zijn dat je ruw wakker wordt...
