THUISKOMEN IN ONZE BASIS
Zojuist de nieuwsbrief van Lisette Thooft gelezen en deel graag dit fragment:
Veel van mijn cliënten klagen over pijnlijke thema’s in hun leven die maar blijven opspelen, wat ze ook doen om er vanaf te komen. Niet alleen chronische pijnen en pijntjes in hun lichaam, maar ook bijvoorbeeld die reflex van paniek bij elk wissewasje. Die onmacht om grenzen te stellen. Dat gevoel van een gebroken hart. Waarom heb ik dat nog stééds? vragen ze zich wanhopig af.
Ik herken het allemaal, en ook het verlangen om het weg te poetsen, uit te stuffen, er eindelijk eens vanaf te zijn. We zijn heus wel bereid om pijn heel even te accepteren, maar alleen op voorwaarde dat het daarna zo snel mogelijk verdwijnt… Maar zo werkt het natuurlijk niet.
Waarom eigenlijk? Waarom kunnen we nooit zonder stress of pijn? “Het geeft je inzicht, het wordt een kracht,” zei mijn astroloog. Volgens hem zitten we hier nou eenmaal in de ‘Galaxy van de tegenstellingen’ en het een kan niet zonder het ander. Als je moeilijke emoties onderdrukt, pantser je jezelf ook voor fijne gevoelens.
Aan het licht laaft men zich.
Aan de schaduw ervaart
men zichzelf.
Dit is een uitspraak van Jung en het motto van de nieuwe bundel van Jan Graafland 'De snoek en de kat', met prachtige gedichten over zijn crisis. In het donker, in moeilijke tijden van zielenood en verlatenheid heb je alleen nog jezelf om op terug te vallen. Op je eigen bodem vind je je veerkracht. Ontdek je dat je hart er groot genoeg voor is. En meer dan dat. “Je gaat zo diep, dat je de Grote Man in jezelf wel móet tegenkomen,” schrijft Han Boering in het I Tjing hoofdstuk ‘Benauwenis, Uitputting’. Die Grote Man van de I Tjing, dat is je meest wijze stuk, je hogere zelf, je innerlijke goeroe.
Hoe werkt het dan? Accepteren of berusten betekent niet dat je het allemaal prima vindt, dat je er een positieve draai aan geeft, dat je je verdriet inslikt, of dat je werkloos toeziet hoe de dingen fout gaan. Het betekent meer zoiets als: je boosheid laten smelten in je tranen. Je innerlijke nee in een innerlijk ja veranderen. Ja doe maar, oké, het mag, mijn hart mag breken. Ik doe mijn best, maar uiteindelijk ga ik er niet over. Uw wil geschiede.
Kennelijk was het de bedoeling
van de Schepper dat er niet alleen
maar licht maar ook schaduw zou zijn,
niet alleen geluk maar ook misère,
niet alleen genot maar ook pijn.
Ik denk dus dat we het goddelijke
naderen naarmate we dat beter
accepteren. Het leven liefhebben
precies zoals het is, het vrijlaten
om te gaan zoals het gaat.
Dan kan ons lichaam ontspannen,
dan komen we thuis in onze basis.
Ons hart is er groot genoeg voor.
© Lisette Thooft
