Mijn wonderlijke avonturen met Pinkpop

18 juni 2022 / Door Lilian Ferru

God is a DJ…

Lieve jij,

Ik vermoed dat niet iedereen, die deze nieuwsbrief leest, een lijntje heeft met Pinkpop. Is dat niet een of ander rauw gedoe, met mensen die bij elkaar komen, zuipen en blowen en naar dat lawaai luisteren, wat ze muziek noemen?

Ja en neen. Wat ruig uitziet, is tegenwoordig (ik klink als een oud wijf) strak geregisseerd. Vrijheid binnen de hekken en bij binnenkomst strenge controles. Geen flesje water of jointje ontsnapt het alziend oog. Het lijkt een beetje op de wereld waar we nu schijnbaar in leven. Je waant je vrij, maar ondertussen mag je niet buiten de lijntjes kleuren. En toch zijn er mazen in het net.

Ik woon vlakbij het Pinkpop terrein. Als de wind deze kant opblaast, is het alsof de bands in mijn tuintje spelen. Dat roept allerlei herinneringen op. Ik weet het nog zo goed hoe vriendin Sandra me, jaren geleden, smeekte om ook een keer naar Pinkpop te komen. Die zondag hadden Paul en ik 100 kilometer gefietst. Ik was in staat om nog een aantal bomen uit de grond te trekken, maar Paul had genoeg meegemaakt voor die dag. Op mijn vraag of hij meewilde naar Pinkpop, zei hij dat hij liever naar een wielerwedstrijd wilde kijken.

Ik ga toch en ik hoop om twee mensen te ontmoeten. Vriend Jan en vriendin Sandra. Ik ben nog nooit op Pinkpop geweest. Het is al laat in de middag, als ik overweldigd word door de enorme massa die zich als een zee voor mij uitstrekt. Als ik nu ga zoeken, vind ik niemand. Ik stem mij af. Doe een dringend verzoek aan de kosmos, en begin in overgave in een willekeurige richting te lopen. Binnen 1 minuut zie ik Jan met een groepje in het gras zitten. Hij nodigt me uit om erbij te komen. Ja gezellig, maar na een tijdje houd ik het voor gezien. Weer vraag ik de kosmos om leiding. Weer loop ik door de meute, deze keer richting tent. Opeens hoor ik mijn naam: ‘Lilian!’

Het is Sandra, die in de berm ligt en net toevallig, als ik voorbij kom, haar ogen opent. Beide staan we versteld dat we elkaar gevonden hebben. Dit is nog vóór de tijd van whatsapp. Sandra pakt mijn hand, sleept me door het publiek, maakt allerlei sluipbewegingen, en voordat ik het weet sta ik in de frontlinie uitbundig mee te zingen voor een band. Zelden heb ik me zo geamuseerd. Mijn vertrouwen is de opening, waar het licht mij naar de juiste plek brengt. De geest is vrij en zoekt zijn eigen weg. De mazen in het web, ze zijn er altijd. Deze dag staat tot op heden genoteerd in de top drie van wonderdagen. Eigenlijk is het onmogelijk dat ik juist die twee mensen die ik zocht, ook inderdaad vond. Eén toevallig ontmoeting is mogelijk. Maar twéé en dat binnen no-time? Als je ooit op een festival bent geweest, dan weet je wat ik bedoel.

De dag erna vertel ik Paul over mijn avonturen. ‘De volgende keer ga je mee en je gaat het heel leuk vinden’, en zo geschiedde. Vanaf die tijd doken Paul en ik elk jaar onder in drie dagen Pinkpop. Dan zaten we op de trapjes, dronken biertjes en genoten van de concerten. Toen Paul door de beroerte werd getroffen, hebben we één keer overgeslagen, maar het jaar erop gingen we weer. En oh, wat moest Paul dan altijd huilen als we net binnen waren, en oh wat kon hij uitbundig meezingen en dansen als er een concert was. ‘Ja, schatje, we laten ons door niets weerhouden’, zei ik dan, als ik zijn tranen kuste en hem omarmde.

Paul had al zoveel moeten opgeven, zijn racefiets, zijn motor, het autorijden, maar Pinkpop: dat bleef, daar zorgde ik wel voor. Pinkpop herinnerde hem aan de tijd waarin iedereen uit zijn dak ging bij het concert van Faithless en in de omgeving Parkstad een aardbeving werd geregistreerd, door het gespring van 60.000 gasten. Wij waren erbij. Ja, God is a DJ.

Laten we plezier maken, feesten, genieten, gelukkig zijn, en vooral in het hier en nu blijven. Alles is veranderlijk. Je kunt het leven alleen maar leven als je elk ogenblik ten volle tot je laat doordringen. Dat heb ik altijd al geweten, daarom lag mijn focus ook zo bij Paul. Elke nano seconde met hem is een kostbaar geschenk. Het komt natuurlijk door Pinkpop dat ik vandaag emotioneel ben. Ik zit in mijn tuintje, het is zo’n zwoele avond waar ik zo van hou. Normaal zouden we naar Pinkpop zijn gegaan. Ik blijf thuis, zonder Paul is er niks aan.

Ik luister naar de wind, voel het warme briesje op mijn huid. In dit moment bevindt zich het mysterie van alles en ben ik me bewust dat er dimensies zijn waar ik geen taal voor heb. Pinkpop staat voor mij symbool voor de vele wonderen die ik heb meegemaakt. Die eerste keer dan ik me liet leiden en precies de mensen vond waar ik naar op zoek was. Alleen al dat Paul en ik terugkeerden was mega. Paul zo uitbundig meezingend, zo schaamteloos zichzelf, soms met de tranen biggelen over zijn wangen, maar met een hart dat overloopt voor alles wat bestaat. De Bron, het leven, de mensen, elke ervaring, het samenzijn, de saamhorigheid. Is dat niet waar het in de kern om gaat? Om totaal jezelf te zijn en zonder maskers alle vreugde en verdriet te laten zien?

Ik hoor nu, terwijl ik dit schrijf, het lawaai en het kabaal op de achtergrond en toch is het hemelse muziek. Ik ga nergens heen. Ik vergeet de wereld. Alles is verdwenen. Alleen ik en de muziek, met Paul in mijn hart, heel dichtbij. Zoveel onvergetelijke momenten… die ooit huidige momenten waren. Laten we niet vergeten om van elk ogenblik te genieten, want dit is alle tijd die er is.
Als er liefde heerst en twee opgaan in de een, met elkaar versmelten, dan maakt heel het bestaan een pas op de plaats. Voor wie lief heeft, weet dat liefde eeuwig is. Ik denk aan Paul, hij is bij mij in het mysterie dat voorbij alles gaat. Ja, God is een DJ….hier is alles vrij.

Geen hekje kan ons daarvan weerhouden.

Liefs, Lilian