Een eervol denken aan dit prachtige mens, die 7 november 2018 terug naar huis is gegaan....Dankjewel voor alles wat je hebt gedaan, voor de mensheid!! Diepe buiging...én goede reis♥ (artikel is lang maar erg belangrijk!)
Moolenburgh: ‘Kwalen wegdrukken is geen genezen!’
Drs. Hans Moolenburgh (1925), arts en heel bijzonder mens, is niet meer onder ons… Weinigen weten hoeveel hij heeft gedaan voor de gezondheid van Nederland. Hans Moolenburgh heeft zijn brede kennis over zowel gezondheid, als spiritualiteit nagelaten in een aantal belangwekkende boeken.
Té weinigen zijn zich ervan bewust, dat hij ons in 1976, tezamen met anderen, behoed heeft voor de toevoeging van fluoride aan ons kraanwater. Inmiddels is duidelijk dat fluoride een kankerverwekkend gif is en een vernietiger van het IQ. Ook speelde Hans Moolenburgh sr. een rol in de aanpassing in 1983 van artikel 11 van de Grondwet:
“Eenieder heeft het recht, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen,
op de onaantastbaarheid van zijn lichaam.”
op de onaantastbaarheid van zijn lichaam.”
Désirée Röver meldde op Facebook het overlijden van Hans Moolenburgh sr.: “Lieve
Hans, als jouw ‘comrade in arms’ zoals je me vorige week aan de
telefoon opnieuw noemde, wens ik je alle Licht en Vrede toe. Rust zacht
naast jouw geliefde Anneke.” Wij geloven dat we hem het beste eren,
door dit artikel uit 2015, nogmaals in het licht te zetten van zijn
leringen en nagedachtenis.
x
x
Hans Moolenburgh:
‘De kwaal wegdrukken is geen genezen!’..
2015 WantToKnow.nl/be
(verscheen eerder ook in ‘Ode’-magazine)
(verscheen eerder ook in ‘Ode’-magazine)
x
Hans Moolenburg was al bijna 60 jaar arts en is (2015)
inmiddels de 90-jarige leeftijdsgrens ruim gepasseerd.. Maar zijn geest
is even scherp en jong als voorheen en hij heeft nog steeds zijn
eigenzinnige visie op gezondheid. ‘Wij behandelen mensen alsof het een veestapel betreft.’ Hij woont, al sinds 1952,
samen met zijn echtgenote, in hetzelfde huis in Haarlem. Een paar jaar
geleden kreeg dit huis een prijs: het was de mooiste gevel van de stad
Haarlem. Een andere prijs voor dezelfde locatie, die ook onderdak biedt
aan de praktijk van Moolenburgh was niet minder verdiend geweest: voor
de toewijding en het succes waarmee op die plaats al 50 jaar mensen
worden geholpen om ziekten te overwinnen en gezond te blijven..!
Om te begrijpen vanuit welk perspectief Hans Moolenburgh denkt en werkt, gaan we eerst terug in de tijd. Moolenburgh hierover:
“De
grondlegger van de hedendaagse geneeskunde is Louis Pasteur. Zijn
redenering was als volgt: je hebt een bacterie; die veroorzaakt een
ziekte; we moeten iets tegen die bacterie doen. Dat is – in een notendop
– de visie van de moderne geneeskunde. Daarom hebben wij zo gigantisch
veel ziekten en komen er steeds meer bij. Het is nauwelijks bij te
houden.
Drie
van mijn zonen zijn arts. Soms noemen ze ziekten waarvan ik denk: waar
heb je het over? Voor elke ziekte hebben wij een naam bedacht – meestal
die van de ontdekker – en we proberen voor elke ziekte een afzonderlijk
geneesmiddel te vinden. Hierdoor ontstaat een soort tunnelvisie. Je ziet
alleen de ziekte en het specifieke geneesmiddel. Alles wat daarbuiten
valt, is niet relevant.
Pasteur
had een tijdgenoot met een heel andere visie, Claude Bernard. Bernard
is de grondlegger van wat je de “terreingeneeskunde” zou kunnen noemen.
Hij geloofde wel dat bacteriën ziekten veroorzaken, maar alleen als het
“terrein” daarvoor gunstig is. Net als in een tuin: als er veel kalk in
de bodem zit, groeien er madeliefjes. In vochtige hoeken groeit een
vlier of een wilg. De omstandigheden bepalen de aanwezigheid van
organismen, die in die omstandigheden nuttig werk kunnen doen.
Zo
kun je bacteriën zien als een soort vuilnismannen, die een vervuild
terrein opruimen. Neem een longontsteking. Volgens de moderne
geneeskunde komt dat door een pneumokok. De terreingeneeskunde zegt
daarentegen: er was sprake van een verstoring van de werking van de
longen en pneumokok is alleen maar een vuilnisman die dat probleem komt
bestrijden. Een mesthoop brengt nu eenmaal ratten met zich mee. De
terreingeneeskunde legt de nadruk op het schoonmaken van de persoon in
kwestie.
Wanneer
je – zoals de moderne geneeskunde – slechts de bacterie doodt, zie je
de longontsteking – of een andere aandoening – vaak binnen de kortste
keren terugkeren. Met één belangrijk verschil: de pneumokok is nu
bestand tegen het gebruikte antibioticum. Wat we in feite doen, is een
ziekte wegdrukken, waardoor er weer een nieuwe tevoorschijn komt, die we
vervolgens ook weer wegdrukken. Artsen worden dus opgeleid in wat ik de
medische verschuifkunde noem.
Je
kunt dat op het ogenblik mooi zien aan het inentingenbeleid. Er is
altijd een bepaalde hoeveelheid mensen per jaar die
hersenvliesontsteking (meningitis) krijgt. Die ernstige ziekte wordt
onder meer veroorzaakt door de bacteriën hemofilus influenca en door
meningokokken A, B en C. Meningokok C was altijd de kleinste groep,
totdat alle kinderen een aantal jaar geleden werden ingeënt tegen de
hemofilus influenza. Toen die bacterie werd weggedrukt, zagen we
plotseling een toename van hersenvliesontsteking veroorzaakt door de
meningokok C. Nu moeten alle kinderen tegen meningokok C worden ingeënt.
Ik durf te voorspellen, dat we over een jaar of drie een toename zien
van de meningitis B. Dat is medische verschuifkunde!’
Moolenburgh heeft een grote kinderpraktijk en ziet dagelijks de gevolgen van het huidige inentingenbeleid: ‘
Veel
kinderen hebben vanaf de tweede of derde enting chronische klachten,
zoals huidirritaties, hyperactiviteit of hoofdpijn. Kinderen worden bij
twee maanden al ingeënt. Als het kind veertien maanden is, heeft het
drie maal DKTP gehad, drie maal HIB en een maal BMR. Als je bedenkt dat
een kind pas met anderhalf een goed werkend immuunsysteem heeft, enten
wij veel te vroeg – en veel te veel. Bovendien zitten er alle mogelijke
andere stoffen in de ampullen die niet zo lekker zijn, bijvoorbeeld iets
wat op antivries lijkt. Ik heb een hele lijst van alles wat er in zit.’
Moolenburgh valt haast van zijn stoel van het lachen.
‘Zijn we bang dat hij binnenkort zwanger wordt – want dan kun je er last van krijgen?’ Dan weer serieus: ‘Ik
ben vóór polio-enting, dat is een rotziekte. Ik ben vóór tetanus, als
je dat krijgt, ga je dood. Difterie is er niet meer. De kinkhoestenting
vind ik erger dan de kinkhoest. Je moet zorgen, dat je baby geen
kinkhoest krijgt, maar een kind dat borstvoeding krijgt, zal die ziekte
niet snel krijgen. Bof is alleen gevaarlijk voor jongens in de
puberteit, dus moet je dat pas enten als een jongen dertien jaar is en
nog geen bof heeft gehad. De mazelen is gemener geworden. Als mensen die
inenting willen geven, moet dat maar. Maar als mensen dan alleen een
mazelenenting willen, krijgen ze te horen dat dat niet kan. Het is
“economisch onverantwoord”. Dat noem ik veeartsenijkunde. Wij behandelen
mensen alsof het een veestapel betreft.’
Het is opvallend hoe gemakkelijk Moolenburgh zich heen en weer beweegt tussen verschillende – voor menig arts tegenstrijdige – werelden. Alternatief, orthodox, homeopathisch, spiritueel, chemisch, psychologisch, hypermodern en oeroud: hij heeft overal kennis van genomen en test het simpelweg op zijn verdiensten. Als het werkt, werkt het en wordt het toegevoegd aan het arsenaal. Om de terreingeneeskunde te beoefenen, maakt hij gebruik van een oeroud schema, dat van de vier elementen aarde, water, lucht en vuur.
‘Dat
klinkt misschien wat mystiek, maar dat is het niet. Aarde staat voor
het vaste, water voor het vloeibare, lucht voor het vluchtige en vuur
voor het stralende. Ik kijk bij een patiënt allereerst naar het vaste,
de voeding dus. Over het algemeen is die bar en boos. Om te begrijpen
wat gezond voedsel is, moeten we kijken hoe voedsel ontstaat. Het eerste
voedsel ontstaat uit koolzuurgas, water en zonlicht. Die drie worden in
het groene blad omgezet in suikers.
Die suikers worden door het plantenlichaam vervoerd en vervolgens
omgezet in eiwitten, vetten en vitaminen. Vitaal voedsel is voedsel dat
zo dicht mogelijk bij de originele bron zit. Daarom is het van belang,
dat we rauwe delen van de verse plant binnenkrijgen. Je zou kunnen
zeggen, dat daar het meeste zonlicht in zit. Tegenwoordig kunnen we dat
meten met Kirlian-fotografie. Als je een vers blad onder de lens legt,
dan zie je dat het een enorme hoeveelheid licht uitstraalt.
Dat bleek tijdens de Eerste Wereldoorlog, toen in Europa de hongersnood uitbrak. De Denen besloten massaal hun varkens te slachten en graan te verbouwen. Ze bleven relatief gezond. Zelfs de Spaanse griep had weinig greep op hen. De Duitsers daarentegen gingen meer varkens fokken om de troepen te bevoorraden. De Spaanse griep heeft vreselijk huis gehouden en er ontstond bovendien op grote schaal kanker.’
Voeding en geneeskunde..
Moolenburgh verbaast zich erover hoe weinig belang de gevestigde geneeskunde nog steeds aan goede voeding hecht:
‘Het
allerergste is junkfood met kunstmatige kleur- en smaakstoffen –
waarvan zoveel kinderen ziek worden – en witte suiker. De Amerikaanse
artsen Cleve en Campbell hebben een groot onderzoek gedaan naar witte
suiker. Zij noemen het ‘pure white and deadly’. Wij kunnen witte suiker
niet goed verwerken, het geeft een schok aan de pancreas en er ontstaan
allerlei ziekten. Wij zijn een gekonfijte maatschappij: de hoeveelheid
suiker die hier wordt gegeten, is verschrikkelijk.
Ik
maak me ook grote zorgen over de genetische manipulatie van voedsel. We
hebben daarmee iets losgelaten waarvan het eind nog niet in zicht is.
Ik heb de eerste allergieën al gezien bij een kind dat regelmatig soja
van de supermarkt at. Toen ze overschakelde op soja van het reformhuis
verdwenen de klachten. Maar ze doen ook iets geks. Soja wordt genetisch
gemanipuleerd om het bestand te maken tegen de steeds grotere
hoeveelheden bestrijdingsmiddelen.
Wat ze erin hebben gebouwd, is een gen van het agrobacterium tumofaciens – een parasiet die bij planten kanker veroorzaakt
– en een gen uit het bloemkoolmozaiekvirus, dat lijkt op het menselijk
hepatitis B-virus. Dan denk ik bij mezelf: ben je dan nooit eens bang
voor wat je doet? Maar ja, het gaat om groot geld. Een plant kun je niet
patenteren en als je hem genetisch manipuleert, is dat ineens wel
mogelijk..’
‘Daar
kwam ik voor het eerst achter, toen ik bij een patiënt op bezoek ging
die bij de waterleiding werkt. Daar zag ik een aantal flessen Spa blauw
staan. Deze man dronk geen kraanwater omdat hij – zoals hij het zelf zei
– “Het zelf maakt en weet wat er in zit”. Ik ben toen het water gaan
meten en moest hem gelijk geven.. Niets ten nadele van de
waterleidingbedrijven overigens. Zij doen hun uiterste best, maar het is
ondoenlijk om alle rotzooi die wij in het water lozen eruit te halen.
Af
en toe zit de Rijn vol radioactiviteit of andere gifstoffen. Ik raad
mensen dus aan schoon water te drinken. Spa blauw is uitstekend.
Voldoende water is essentieel. Ten eerste omdat het ons lichaam schoon
spoelt. Vandaar dat er zo min mogelijk mineralen en dergelijke in dat
water moet zitten. Ten tweede geeft water direct energie. Ons lichaam is
een soort hydro-elektrische centrale. Wanneer water goed stroomt, krijg
je energie.
Sommige
mensen denken dat ze veel drinken als ze liters thee of koffie drinken.
Maar dat is niet hetzelfde als water.Om nog maar te zwijgen over cola.
Mensen die veel van dat soort producten drinken, zijn innerlijk
verdroogd. Die kun je alleen beter maken door ze zes tot acht glazen Spa
blauw per dag te laten drinken. Ik heb een heleboel patiënten hierdoor
zien opknappen.
En dan
de lucht. Er is nu eenmaal veel luchtverontreiniging. Daaraan kan je
niet zoveel doen. Maar het probleem wordt onnodig groter doordat mensen
slecht ademen. Ik stuur patiënten vaak naar een fysiotherapeut of
yogaleraar om goed te leren ademen. Dan krijgen ze meer energie.Op die
manier heb ik ook veel mensen kunnen genezen.
En
ten slotte het vuur, de straling. Elektromagnetische vervuiling is een
zwaar onderschat onderwerp. Ik krijg hier mensen die een gigantische
elektrische overlast hebben. Dat is erg gevaarlijk. Onze celmembranen
hebben namelijk een bepaalde lading, die tegenovergesteld is aan de
lading van het protoplasma van de cel. Als dat evenwicht wordt
verstoord, worden de cellen als het ware ontladen. Ze worden poreuzer,
waardoor allerlei schadelijke stoffen kunnen binnenkomen. Op die manier
kan elektromagnetische vervuiling mensen ziek maken.’
Moolenburgh kreeg twee jaar geleden een meisje van acht op zijn spreekuur. Ze was al een half jaar vreselijk moe. Hij deed alle mogelijke allergietesten, maar het kind reageerde niet. Na een half jaar zei hij tegen de moeder:
‘Meestal
lukt het me wel, 85% van de kinderen die ik zie, wordt beter. Is er in
het afgelopen jaar misschien iets gebeurd dat ik nog niet weet?’ De
moeder kon zich niets herinneren, het meisje echter wél. Er bleek een
GSM-zender op het dak van de school te zijn gebouwd. ‘Die stoorde onze
walkmans,’ vertelde het meisje. De ouders stuurden het kind naar een
andere school. Binnen veertien dagen was ze beter..!
Het effect van elektromagnetische straling blijkt nog een onderschat
onderwerp. ‘Er is een flink aantal boeken over elektromagnetische
vervuiling geschreven, maar het is nog niet tot de universiteit
doorgedrongen,’ zegt Moolenburgh en hij wijst in het bijzonder op het
gevaar van de magnetron die in vele huishoudens dagelijks wordt
gebruikt: ‘De magnetron doodt alle enzymen en verandert de goede vetten
in slechte vetten. Ik heb zelf vastgesteld dat de magnetron enorm veel
energie aan mensen ontneemt. Bovendien produceert het ding veel
deeltjes, die je ook bij radioactieve vervuiling ziet. Zoals een goede
vriend en collega in de Verenigde Staten zegt: “Er is maar een plaats
voor de magnetron: de schroothoop!”’
Nadat Moolenburgh met zijn patiënten langs de gebieden van aarde, water, lucht en vuur is geweest en zoveel mogelijk heeft schoongemaakt, kijkt hij naar de rest en werkt dan zo nodig via orthodoxe methoden. Keer op keer ziet hij echter, dat mensen hun leefpatronen maar heel moeilijk veranderen.
‘Ik
denk dat het een vorm van luiheid is. Als je naar de dokter gaat,
verwacht je een pil. Klaar. Als ik tegen iemand zeg: “U hebt al drie
jaar hoofdpijn, u eet te veel drop en u drinkt niet. U moet elke dag
acht glazen water drinken en geen dropjes meer eten”, dan vraag ik inzet
van die patiënt. De meeste mensen zijn daartoe niet bereid.
Net
als instant voedsel, willen ze instant genezing. Als er dan een andere
klacht bovenop de hoofdpijn komt, wordt het verband ook niet meer
gezien. Het ligt dus niet alleen aan de artsen. Artsen reageren ook op
hun patiënten. Als iemand instant genezing wil, denkt de arts ook: “OK,
dan krijg je dat”. Artsen hebben het bovendien erg druk. Nog iets: door
onze opleiding worden wij opgevoed om buitengewoon gehoorzaam te zijn.
Op het moment dat je uit de pas loopt, krijg je een hoop gelazer.’
En daar kan Moolenburgh over meepraten. Hij liep regelmatig uit de pas en had regelmatig gelazer. De strijdbare arts heeft zich zijn leven lang verzet tegen wat hij ‘intellectuele onderdrukking’ noemt. Niet voor niets werd zijn motto: ‘Geloof nooit iets totdat het officieel wordt ontkend’. Zijn bekendste strijd begon in 1968 toen de regering besloot fluor aan het drinkwater toe te voegen. Moolenburgh klom in de pen en schreef een stukje in de krant, waarin hij zich verzette tegen het verspreiden van een geneesmiddel via het drinkwater. Hij waarschuwde bovendien voor de toename van kanker. Die woorden bleken profetisch.
Naderhand hebben de Amerikaanse chemici Dean Burk en John Yiamouyiannis in de Verenigde Staten onderzoek gedaan onder twee maal tien miljoen mensen van verschillende steden. Het bleek dat gefluorideerd water de kankersterfte binnen vijf jaar met tien procent doet toenemen. Moolenburgh werd na zijn stukje in de krant op het matje geroepen en moest zich melden bij de inspecteur van de volksgezondheid.
Daar speelde zich de volgende dialoog af:
De inspecteur: ‘U maakt de bevolking onrustig’.
Moolenburgh: ‘Maar dat is mijn bedoeling!’
‘Ja maar dat mag u niet.’
‘Waarom niet?’
‘Ik moet u dat verbieden.’
‘Van wie moet u dat?’
Het bleek dat de inspecteur een telefoontje van het ministerie had gekregen. Moolenburgh moest worden berispt, omdat hij het vertrouwen in de medische stand zou ondermijnen. Moolenburgh was de man echter te slim af: ‘Ik heb niet als arts geschreven, maar als burger.’ Overigens hebben we het voor een groot deel aan Moolenburgh en zijn boek over het gevaar van fluor te danken, dat het toevoegen van fluor aan drinkwater in 1976 officieel werd verboden..!
De inspecteur: ‘U maakt de bevolking onrustig’.
Moolenburgh: ‘Maar dat is mijn bedoeling!’
‘Ja maar dat mag u niet.’
‘Waarom niet?’
‘Ik moet u dat verbieden.’
‘Van wie moet u dat?’
Het bleek dat de inspecteur een telefoontje van het ministerie had gekregen. Moolenburgh moest worden berispt, omdat hij het vertrouwen in de medische stand zou ondermijnen. Moolenburgh was de man echter te slim af: ‘Ik heb niet als arts geschreven, maar als burger.’ Overigens hebben we het voor een groot deel aan Moolenburgh en zijn boek over het gevaar van fluor te danken, dat het toevoegen van fluor aan drinkwater in 1976 officieel werd verboden..!
Moolenburgh schreef een boek over ‘uit de pas lopende artsen’: De wetenschap kent geen tranen.
‘Ik
heb een groot aantal processen gezien tegen collegae die werden
aangevallen door de officiële geneeskunde, omdat zij kanker niet volgens
de richtlijnen hadden behandeld. Het meest absurde voorbeeld was een
arts die een kind had genezen, maar werd vervolgd omdat hij het niet met
chemotherapie had gedaan. Het probleem ligt echter niet alleen bij de
overheid. Er is sprake van een onheilige drie-eenheid: staat,
wetenschap, commercie.
En
die werkt zo: de commercie heeft een nieuw middel gemaakt en laat dat –
tegen betaling van een behoorlijk bedrag – onderzoeken door een
wetenschapper die liefst verbonden is aan een universiteit.
Tegelijkertijd wordt een verzoek ingediend bij de staatscommissie voor
de verpakte geneesmiddelen. Als de universiteit het groene licht geeft,
dan laten de leden van de staatscommissie het toe op de markt. Deze
procedures kosten veel geld en zijn meestal alleen haalbaar voor de
farmaceutische multinationals.
Een
recentelijk gevormd kartel van de zeven grootste farmaceutische
giganten onderstreept de werking van deze drie-eenheid. Tezamen zagen
deze farmaceuten kans de Europese wetgeving zodanig aangepast te
krijgen, dat een groot deel van de orthomoleculaire middelen en
vitaminepreparaten wordt verboden. Dat is een ramp! Ik heb vandaag nog
een kwade brief aan de minister geschreven. Er zijn zoveel middelen die
het erg goed deden. Het argument is steeds: “Je kunt niet bewijzen dat
het helpt”. Dat is logisch, want om dat te bewijzen, moet je voor elk
middel minimaal een paar duizend euro betalen om het onderzoek te
financieren. Kleine bedrijven hebben het geld niet daarvoor.
De
grote farmaceutische ondernemingen kregen wel steeds meer last van die
kleine bedrijven. Steeds meer mensen kopen namelijk liever natuurlijke
vitaminen-, enzym- en mineraalpreparaten, dan al die chemische middelen.
Het lijkt waarschijnlijk, dat de giganten de concurrentie van de vele
natuurlijke en veilige middelen die het publiek niet in de apotheek van
hen koopt, weg willen hebben. Vroeger werden de individuele, uit de pas
lopende artsen aangepakt. Nu gebeurt het slimmer; ze pakken ons de
middelen af!’
De gevolgen van de ‘onheilige’ drie-eenheid van staat, wetenschap en commercie, ziet Moolenburgh ook in de bestrijding van aids:
‘Het
is bekend dat het hiv-verhaal bepaald niet sluitend is. In Afrika
werden een aantal ziekten vroeger gewoon bij de naam genoemd:
tuberculose, malaria, et cetera. Tegenwoordig noemen ze dat
“indicatorziekten voor aids”. Met andere woorden: als iemand zo’n ziekte
heeft, dan wordt hij op het aidslijstje bijgeschreven.
Logisch
dat de aids in Afrika zo’n explosieve groei doormaakt. En die
ongelukkige president van Zuid-Afrika maar zeggen: “Waar zijn dan al die
miljoenen doden? Ik zie ze niet!” Hij heeft nog gelijk ook. Als je je
indicatie verandert wanneer het je zo uitkomt, is het hek van de dam.
Maar dat gebeurt veel meer dan we weten en dat is heel erg naar, want
het is corruptie van de wetenschap.’
De
gangbare aidsbestrijding verloopt ook volgens de Pasteuriaanse
traditie: liever een vijand buiten jezelf bestrijden dan
verantwoordelijkheid nemen voor je eigen immuunsysteem. En dat is een
systeem dat met de dag onder grotere druk komt te staan. Het chronisch
vermoeidheidssyndroom (ME) – volgens Moolenburgh een iets minder
kwaadaardig nichtje van aids – is daar een duidelijk voorbeeld van. ‘Het
is een verschrikkelijke immuniteitsziekte. Ik zie kinderen vanaf twaalf
jaar, die in hun stoel hangen en niets meer kunnen. Het immuunsysteem
doet het gewoon niet meer. Ze hebben bijna allemaal de ziekte van
Pfeiffer doorgemaakt, bijna allemaal ook andere virusziekten – herpes en
dergelijke – en hebben gewrichtsklachten.
Vrijwel
alles wat je bij die kinderen bekijkt, is negatief. Ik stuur hun bloed
op naar een laboratorium in Nieuw-Zeeland. Wat je steeds ziet, is dat de
rode bloedlichaampjes star zijn en niet meer door de capillairen
kunnen. De patiënten gedragen zich alsof ze een enorm zware bloedarmoede
hebben. Het heeft ook alles met het milieu te maken. We hebben
zeventigduizend nieuwe chemische stoffen in ons milieu losgelaten
waarvan we nog lang niet allemaal weten welke invloed ze op ons hebben.’
Wat we wél weten, is dat een groot aantal ziekten de laatste tachtig jaar enorm zijn toegenomen. Moolenburgh beent energiek naar zijn uitgebreide boekenkast en vindt een aantekenblok met de laatste cijfers:
‘De
Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft berekend, dat hart- en
vaatziekten thans veertien maal meer voorkomen dan in 1920, reumatische
ziekten zeventien maal, kanker twintig maal, vetzucht vijfendertig maal
en allergieën zeventig maal. Dan roepen mensen: “Ja maar we worden
ouder. Vroeger werd de mens gemiddeld niet ouder dan vijfenveertig, nu
gemiddeld tachtig.
Logisch
dat we meer kanker krijgen”. Maar dat is een verkeerde statistiek.
Waardoor is de bevolking ouder geworden? Doordat de kindersterfte is
verdwenen. Vroeger gingen al die kinderen dood aan longontsteking, dus
dat drukte de statistiek enorm. Als je tegenwoordig twintig bent, heb je
dezelfde kans om tachtig te worden als de mens van honderd jaar
geleden. Alleen vroeger werden veel minder mensen twintig.’
‘Ik
zie ze vanaf achter in de twintig jaar. En daarom geloof ik, dat wij
onze medische instelling een beetje moeten veranderen. Kanker
bestrijden, doe je het best preventief. In schone lichamen krijgen
tumoren niet zoveel kans. Die tumoren groeien niet voor niets.’
Het is duidelijk dat deze man niet alleen kan putten uit een rijk leven, maar zich bovendien bezighoudt met zaken die ons allemaal aangaan. Zaken van leven en dood. Hij kan ook goed vertellen, gebruikt daarvoor zijn handen, wenkbrauwen en hele lijf. Hans Moolenburgh is een man met een missie: ‘Op mijn zesde wist ik dat ik arts wilde worden. De zin van mijn leven is dat ik mensen mag helpen genezen. Ik doe dat door de omstandigheden zo te maken, dat hun eigen genezing op gang komt. En dat vind ik schitterend!’
De mens is een geest in een lichaam..
Op zijn zevenenzeventigste is dat vuur nog lang niet gedoofd. En in al die jaren leerde Hans Moolenburgh ook over de soms ongrijpbare, maar altijd aanwezige verbanden tussen geestelijke beleving en fysieke gesteldheid. Het is kenmerkend voor de brede visie van deze arts, dat hij dat kwetsbare thema niet uit de weg gaat. Moolenburgh:
‘Jaren geleden kwam er een vrouw bij me met borstkanker, uitgezaaid in de longen. Ik behandelde haar. Ze bleef negen jaar goed. Toen kreeg ze een opvlammer, omdat ze door omstandigheden erg moe was geworden.
Ik heb haar toen weer wat strenger behandeld en vervolgens ging het weer zes jaar goed. Toen kreeg ze een gigantisch ongeluk. Haar hele been lag in stukken. Ik dacht: “Nu gaat het mis, dit is een te grote aanslag op het immuunsysteem.” Ze werd vijf keer geopereerd, maar er gebeurde niks, de kanker kwam niet terug. Anderhalf jaar later brak de kanker plotseling weer uit. Ik zei: “Mevrouw ik snap niets van u, wat is er gebeurd?” Ze zei: “Het is niet aardig om te zeggen, maar mijn man is met pensioen”.
Die vrouw werd stapelgek, ze had geen ruimte meer. Op dat moment werd de kanker, die latent was, weer actief. Ik heb haar aanbevolen een kamer voor zichzelf vrij te maken en iedere dag twee uur alleen op die kamer te zijn. Ze heeft nog jaren geleefd. Als je mensen emotioneel niet goed begeleidt en je er niet achter komt wat er aan de hand is, dan helpen je leuke alternatieve kankermiddelen ook niet.’
Ze was lerares Frans, het was april en ze moest haar klas klaar maken voor het eindexamen. Ze had, kortom, geen tijd en zou wel een aspirientje nemen als de pijn te erg werd. Moolenburgh wist zich geen raad. Moest hij haar bellen en dwingen zich te laten behandelen? Een half jaar later belde ze zelf. Ze had een zware verkoudheid, die maar niet overging. Ze repte echter met geen woord over de heup. Moolenburgh: ‘Maar hoe is het met uw heup?’ De vrouw: ‘Oh, dat is over’. Moolenburgh stond erop een foto te laten maken. En inderdaad: er was niets meer te zien. De reactie van de vrouw: ‘Ik zei toch dat ik er geen tijd voor had!’
Moolenburgh: ‘Het is een van de grote narigheden van deze tijd, dat een heleboel mensen er maar een beetje op los leven en niet meer het gevoel hebben dat het leven zin heeft of dat er een bedoeling achter zit. Ik heb het er nog niet eens over of er een God is of niet, maar gewoon een gevoel van: het is fijn dat ik er ben, ik ben goed bezig, ik begrijp dat ik er ben, ik heb een taak in het leven. Ik zie veel jongelui die wanhopig zijn en zeggen: “Is dit nu alles?” Als je geen zinvol leven hebt, dan staat je wil om te leven op een laag niveau en die is uitermate belangrijk voor het afweren van ziekten. Het zinverlies in deze tijd is een volkskwaal.’
* * *
x
