Ik ben aan de late kant voor mijn wekelijkse yoga- en meditatieavond
die ik volg bij Art of Living. Als het verkeer meezit dan ben ik nog
net op tijd schat ik in. Het voelt een beetje gek om heel
erg te haasten om op tijd heel erg rustig te zijn. Ik stem me af om
er zo snel mogelijk te zijn en blijf innerlijk kalm. Zo kalm mogelijk,
want als ik me ga haasten maak ik de verkeerde
keuzes.
Het eerste stoplicht is groen en ik ben intussen afgestemd op een hogere, grotere wijsheid. Vervolgens rij ik op een tweebaansweg vanaf Zeist naar Utrecht.
Daar is het heel logisch om vol gas te geven. Dat behoeft weinig uitleg lijkt me. Hoe harder ik daar rij, hoe sneller ik er ben. Toch doe ik dat niet. Ik volg de impulsen van mijn lichaam en mijn voet drukt blijkbaar niet op het gaspedaal. Ik word links ingehaald door diverse auto’s en blijf rustig. Innerlijk voel ik een grote glimlach door me heen gaan en ik word dolgelukkig van het voelen van de ogenschijnlijke tegenstrijdigheid: Ik heb haast en rij expres langzamer dan kan. Dit is de magie van het leven waar ik zo van hou. Dwars tegen alle logica in een hogere flow volgen. En die flow die volg ik wel, maar de logica niet.
Verderop op de tweebaansweg staan stoplichten bij een groot
kruispunt. Bij het stoplicht staan de auto’s die mij hebben ingehaald te
wachten aan de rechterkant. Op het moment dat ik vlakbij ben,
wordt het licht groen en kan ik de auto’s links inhalen. Vlak erna
is het invoegen van twee banen naar één en daar rij ik dus vooraan om
vervolgens vol gas te geven. Ik voel namelijk de neiging
om dit keer wel het gaspedaal in te drukken en dat doe ik. Ik vind
het heerlijk om duidelijk te zien waarom iets gebeurt, maar dat is vaak
niet het geval. Dan besef ik en weet ik uiteraard dat
het ergens goed voor is. Soms wordt dat op bewust niveau helder en
soms niet.
Ik ken mensen om me heen die alleen hun logica gebruiken en mijn
afstemmen op een hogere flow niet begrijpen. Logisch, denk ik dan. Mijn
nieuwe cabaretshow voelt klaar om te try-outen voor
publiek. Bovendien wil ik hem dolgraag spelen en kijk daar
ontzettend naar uit. Ik heb echter deze week geen enkel theater gebeld
of gemaild. Sommige mensen in mijn omgeving snappen daar niks van
en vinden mij lui. Ik voel de impuls op dit moment echter niet om
theaters te benaderen voor mijn nieuwe cabaretshow. Het onbegrip en de
projecties laat ik graag bij anderen.
Mijn Innerlijke Goddelijke Vrouw en Innerlijke Goddelijke Man
Alles wat ik weet gooi ik graag overboord om plaats te maken voor een veld van niet weten. Als ik niets weet, kan er iets groters en wijzers door mij heen stromen dat weet. Op dit manier ben ik verbonden met mijn Innerlijke Goddelijke Vrouw. Zij weet. Zij is verbonden met de aarde en het hele universum. Vervolgens krijg ik van haar een seintje wat ik moet doen. Mijn Innerlijke Goddelijke Vrouw geeft een signaal aan mijn Innerlijke Goddelijke Man die het uitvoert. Zo eenvoudig is het. En vervolgens geef ik gas. Of laat ik het gaspedaal los.
Om in deze Goddelijke flow te leven, wordt er van mij overgave
gevraagd. Ik nodig mezelf uit om te Zijn en niets weten. De flow gaat
namelijk dwars in tegen wat ik geleerd heb. Op bezoek bij een
vriend vraagt hij me om het bestek uit de keukenla te pakken. Ik
trek en ruk aan die la, maar hij gaat niet open. Hij zet de borden op de
eettafel en als hij terugkomt in de keuken, ziet hij mij
rood aangelopen met de keukenla in mijn handen staan. ‘Uhm, zal ik
ze allemaal meenemen,’ stamel ik. Hij krijgt de la er met moeite
gelukkig weer in. Vervolgens drukt hij er tegen aan en de la
gaat open. Terwijl mijn verbaasde blik groter en groter wordt, zegt
hij: ‘Je kijkt me aan alsof ik Hans Klok heet. Het is een drukla. Kom ik
heb trek.’
Het is gewoon een drukla. Sindsdien ben ik het vaker tegen gekomen
bij een keukenkastje of –la. Je drukt en het gaat open. Gek genoeg is
drukken precies de tegenovergestelde beweging van wat je
wilt bereiken. Als je een bepaald doel wilt bereiken, moet je soms
precies het tegenovergestelde doen. Net zoals ik mijn gaspedaal los liet
toen ik haast had. Het is maf en gaat tegen mijn eerste
logica in, maar het scheelt wel een hoop energie. Vroeger heb ik
veel in mijn leven zitten trekken, terwijl één duwtje voldoende was
geweest.
Om optredens voor mijn cabaret te organiseren heb ik vaak te hard
gewerkt. Er is niets mis met hard werken, maar ik deed het vaak
uitsluitend op de mannelijke doe-energie. Als die niet gevoed
wordt door de Innerlijke Goddelijk Vrouw dan is er geen bedding om
je actie op te maken en kan je beter niet iets doen. Gewoon Zijn is
genoeg. Ik zie diverse mensen om me heen in dezelfde valkuil
stappen. De handeling van bijvoorbeeld solliciteren zie ik dan
voortkomen vanuit angst of onzekerheid in plaats vanuit intuïtie. Ik zie
die mensen dan precies dat doen wat ik bij mijn cabaret
optredens deed: honderden theaters aanschrijven en dan hopen dat er
wat uitkomt. Ik deed het vanuit wilskracht. ‘Ik wil toch zo graag
optreden, dan ga ik er alles voor doen ook.’ Het klinkt nobel
en mooi, maar waar is de overgave? Waar is het vertrouwen? Waar is
het geloof? Vanuit die wilskracht kan je een boel bereiken, maar ik
geloof dat je op een eenvoudigere, gezondere manier meer
bereikt. Als ik iets op wilskracht deed, kwam het altijd minimaal
voor een deel voort vanuit pijn, angst of onzekerheid. Die energie stuur
je mee in je sollicitatie of aanvraag. Doordat die
energie van bijvoorbeeld – ik geloof niet in mezelf – er in zit, zal
de ander vaker je aanvraag afwijzen. In feite solliciteer je naar
afwijzing.
Solliciteren in de flow
Gelukkig heb ik een paar jaar terug het solliciteren op een manier ervaren van hoe ik nu graag in het leven sta. Ik werkte ter vervanging op een hele fijne school waar ik drama- en maatschappijles gaf. Bij maatschappijles heb ik het zelfs met de leerlingen over engelen, je lichtlichaam en Jeshua gehad. Na afloop van mijn vervangingstermijn kreeg ik daar een baan aangeboden voor het aantal uur wat ik wilde, maar ik voelde een nee. De nee kwam vanuit mijn intuïtie. Dus zei ik nee. Vervolgens ging ik solliciteren op een voor mij prettige manier. Ik maakte een lijstje van vacatures die aansloten bij mijn wensen. Van dat lijstje van ongeveer tien ging mijn aandacht naar ongeveer drie scholen, die ik heb aangeschreven. Één van die scholen was qua omvang totaal niet interessant, maar ik voelde een ‘ja’ om te solliciteren. Dat heb ik gedaan en vlak erna werd ik bij het betreffende OBC in Bemmel uitgenodigd op gesprek. Het sollicitatiegesprek was op een vrijdag die ik altijd vrij hou voor mijn zoon. Andere gesprekken heb ik altijd verplaatst of afgezegd als ze op vrijdag waren. Dit keer dus niet en het sollicitatiegesprek zelf ging prima. Diezelfde middag, toen ik bij mijn ouders met mijn zoon aan het spelen was, belde de directrice van het OBC me op en zei: ‘De andere kandidaat is ziek en dat gesprek is verplaatst naar maandag. Maar wij willen jou graag als collega. Mocht jij akkoord gaan dan bellen we de andere kandidaat voor maandag af en gaan we alles direct in gang zetten.’ Mijn antwoord was ongeveer hetzelfde: ‘Ik heb maandag elders nog een gesprek, maar ik kom graag bij jullie en zal dat andere gesprek afzeggen.’ Die andere school, waar ik nog een gesprek had, was veel meer kloppend als ik vanuit logica zou kijken. Die school zat namelijk in de stad waar ik graag wilde werken en had exact de taakomvang die ik wilde. Terwijl het OBC een veel grotere omvang in de vacature had staan, waarop ik normaal gesproken niet eens op zou reageren in verband met de tijd die ik over wilde houden voor cabaret. In het gesprek bleek al dat ik ook minder kon gaan werken en ik kwam uiteindelijk na enkele weken precies uit op het aantal lesuur wat ik op die andere school ook kon krijgen. De collega’s bleken geweldig en ik heb als mens erg veel over mezelf geleerd door met hen in contact te zijn. Kortom, ik heb tegen alle logica in mijn gevoel gevolgd en daar een fantastische en zeer dankbare tijd gehad.
Dit was voor mij dus een zeer fijne ervaring van hoe ik kan
solliciteren. Ik weet zeker dat ik vroeger alle tien de vacatures had
aangeschreven. Waarschijnlijk die in Bemmel niet eens, omdat die
niet aan mijn wensen voldeed en ik toen nog niet zo helder naar de
signalen van mijn intuïtie luisterde. Ik zou er dus veel meer energie in
hebben gestopt met wellicht dezelfde of zelfs mindere
uitkomst. Dankzij de wijsheid van mijn Innerlijke Goddelijke Vrouw
hou ik meer tijd over, kost het werk me minder energie, minder
frustratie en zijn de resultaten gelijk of beter. Dat zijn enkele
hele grote en waardevolle voordelen die me uiteraard enorm veel
opleveren.
Gods Wil, in plaats van wilskracht
Het niet handelen vanuit mijn wilskracht, geeft me ruimte om af te stemmen op Gods Wil. Dat is voor mij die samenwerking tussen mijn Innerlijke Goddelijke Vrouw die voelt en weet en mijn Innerlijke Goddelijke man die aanwezig is, luistert en handelt.
Behalve de vreugde van de vele voordelen, beleef ik een intensere
vreugde aan het volgen van de Goddelijke Flow zelf. Ik geniet zo
ontzettend van dat hele proces. In het moment aanwezig Zijn is –
uiteraard – al heerlijk. Dan op een ontspannen manier alert zijn om
te voelen of er een impuls komt. Soms voel ik de opbouw van een signaal.
Het moment voor de beweging, net voor het opstaan of
handelen. De energie bouwt zich op. Vervolgens is er genoeg energie
en volgt de handeling, wat die dan ook maar is: Ik geef gas. Ik sta op.
Ik loop naar links. Ik spreek. Ik leef… De toegift van
deze magische, Goddelijke Flow ervaren, als of het nog niet mooi
genoeg is, zit hem voor mij in het op bewust niveau duidelijk krijgen
wat het resultaat er van is.
Een tijd terug had ik een yoga- en meditatieweekend van Art of
Living. Daar raakte ik op de eerste dag aan de praat met een bekende
cabaretier die ik geweldige shows heb zien spelen. De
ontmoeting met hem raakte mij diep. De dag daarna leek het me fijn
hem, tussen de meer dan tweehonderd deelnemers, weer tegen te komen. Ook
voel ik dat ik dat nooit wil vanuit mijn
persoonlijkheid. Vlak voor ik vertrek zit ik op de bank. Ik heb dit
keer totaal geen haast en heb alles klaar om te gaan. Op dat moment volg
ik de impulsen van mijn lichaam. Na bijna tien minuten
zitten merk ik dat ik opsta, mijn tas pak en naar de auto loop. De
auto, die even later bij de locatie, voor mij de parkeerplaats oprijdt,
parkeert rechts en ik parkeer dichter bij de ingang
links. Ik wacht even, al weet ik niet waarom. Misschien onbewust op
degene uit de auto die net rechts parkeerde. Nog geen halve minuut later
komt hij aangelopen, de bekende cabaretier die ik
graag nog wil ontmoeten vandaag: ‘Nou, dat is ook toevallig, rij jij
van al die mensen voor mij de parkeerplaats op,’ zegt hij. Ik glimlach.
Toeval kan ik het niet noemen. Hoogstens in de
betekenis dat iets je toevalt. Bijna op het eind van de dag verlaat
ik de workshopruimte en kom ik op een rustige plek bij de uitgang even
tot mezelf. En hoe kan het ook anders: op dat
moment vertrekt hij en ik groet hem met een glimlach en een nog
grotere innerlijke glimlach.Robert Derksen
https://voordeliefdegeboren.nl/
