Het verliezen van een naast familielid kan als een soort herinnering werken en ons eraan herinneren dat de grote klok van het leven doortikt. Het laat ons zien hoe belangrijk het is om het beste uit elk moment te halen om ons beste leven te leiden. We zetten het leven allemaal zo vaak in de wacht, wachtend op een beter moment of hopend op meer duidelijkheid, maar dat betere moment is niet gegarandeerd of in steen gebeiteld, omdat niemand kan weten wat er om de volgende hoek ligt. Een naaste verliezen roept een tsunami van emoties op, maar het kan ons ook stimuleren om van denken naar doen te gaan, of van wachten op een beter moment naar bewuster leven.
Een goede vriend zei onlangs tegen me dat het zo belangrijk is om het leven zo volledig mogelijk te leven, omdat we niet kunnen weten wanneer de klok stopt. We moeten die laatste momenten grijpen met dierbaren die het einde van hun reis naderen, om meer herinneringen te maken en de moed te hebben om diep te duiken als het gaat om het erkennen van de waarheid van onze gevoelens. Zo velen van ons leven in de periferie, hebben dromen, maar missen het zelfvertrouwen om ze te omarmen. Zovelen van ons verlangen ernaar om vrij, creatief en medelevend te zijn, maar bevinden ons op de tredmolen van doorgaan, doorgaan.
Het leven gaat niet over het verzamelen van spullen, hoewel velen het daar misschien niet mee eens zijn. Het leven draait toch om het verzamelen van herinneringen en om spiritueel en creatief te evolueren? Het leven gaat niet over stilstaan, wachten op een beter moment, het gaat over het leven met beide handen vastgrijpen en een kans wagen door onbekend terrein te betreden. Dit klinkt natuurlijk allemaal nogal cliché, en het leven is zelden zo rechtlijnig als dit, maar als we ons hart en onze ziel niet openstellen voor de mogelijkheid om een vol en verrijkend leven te leiden, hoe kunnen we dat dan creëren?
Wanneer een naaste overlijdt, herinnert het ons vaak aan onze eigen sterfelijkheid en geeft het ons een gevoel van urgentie om ons beste leven in het hier en nu te leven. Het leven is kostbaar; hoe we ervoor kiezen om te leven, vormt en definieert uiteindelijk onze paden die voor ons liggen. Hoewel we misschien niet in staat zijn om een soepele weg vooruit te garanderen, noch kunnen we weten wat er om elke hoek ligt, maar we hebben nu wel, en het zijn de keuzes die we vandaag maken (of ervoor kiezen niet te maken) die het belangrijkst zijn.
Ieder van ons is unieke wezens, die onze gaven en talenten in de universele kakofonie van het leven brengen. Wanneer we de moed en het vertrouwen hebben om trouw te zijn aan onszelf, weven en draaien alle kleuren van de wereld, nieuwe wegen en nieuwe kansen smedend. Ieder van ons vormt een vitaal en integraal onderdeel van de caleidoscoop van het leven, en als gevolg daarvan doen we er allemaal toe. Wanneer we ons laag voelen, geen eigenwaarde hebben en ons niet verbonden en alleen voelen, is het belangrijk om te erkennen dat we ertoe doen; we kunnen het gevoel hebben dat de wereld het niet zou merken als we er niet waren, maar dat zou het wel zijn. Ieder van ons straalt een licht uit dat uniek is, maar samen gaat het op in iets dat veel groter is dan we ooit volledig kunnen bevatten.
Wanneer we een moment nemen om ons te verbinden met ons innerlijke licht, kunnen we voorbij de negativiteit kijken die verraderlijk als klimop over een gebouw sluipt en verder kijken naar een verschuivingspunt dat helderheid en wijsheid brengt in reactie op de veranderende stromingen. Ieder van ons moet zijn eigen licht vinden en de moed hebben om het helder te laten schijnen terwijl we allemaal vuurtorens worden, niet alleen om ons de weg te wijzen die voor ons ligt, maar om te fungeren als bakens voor anderen die verloren en alleen zijn.
De zeeën kunnen stormachtig zijn en de lucht donker en grijs, maar als we naar binnen kijken en het licht helder zien schijnen, kan het ons naar huis leiden. Thuis is in die zin niet alleen de plek waar we wonen, maar ook de plek waar we ons veilig en vrij voelen. Thuis is een staat van zijn die we overal met ons meedragen...
Voor nu wens ik je alle soorten geweldig.
Met liefde,
Sarah-Jane
