Veel mensen hebben een heel romantisch, of juist heel stoffig beeld van Troubadours. Het waren óf hoffelijke mannen die vrouwen de hemel inzongen en hen om hun schoonheid eerden, of ze waren een soort zingende zwervers. Maar achter die uiterlijke beelden scholen ingewijde mannen en vrouwen die de innerlijke weg bezongen.
❥ Zij waren het die, na de holocaust van de Katharen en Tempeliers, de Graalboodschappen uit de ‘Kerk van Liefde’ bleven verspreiden, in Zuid Frankrijk, Spanje, Zwitserland, Italië, Duitsland en omringende landen.
De Troubadours waren veel meer dan musici. Velen waren spiritueel hoog opgeleid. Ze belichaamden geheime, hermetische kennis. Deze theologen, dichters en musici droegen de prachtige belofte uit die Esclarmonde de Foix, de hoogst ingewijde vrouwelijke Kathaarse Parfait van de Montségur, had uitgesproken voordat de laatste, ruim 200 Katharen zingend hun aardse heiligdom moesten verlaten. De onneembare vesting die hen tot het laatste toe bescherming had geboden zou uiteindelijk, in 1244, toch vallen.
De Katharen hadden de keuze om hun ware geloof de rug toe te keren en zich te bekeren tot de roomse kerk, waarmee hun leven ‘gespaard’ zou blijven, of om hun geloof trouw te blijven en daarmee op de brandstapel van de Inquisitie te eindigen
Esclarmonde de Foix, wiens naam ‘het Licht van de Wereld’ betekent, was een heel bijzondere vrouw. Al op jonge leeftijd raakte ze gefascineerd door de Troubadours die regelmatig optraden in het Kasteel van haar ouders, in Foix. Na de dood van haar man heeft ze haar leven gewijd aan de Katharen. Zij heeft de Graalburcht Montségur wederopgebouwd, en beschouwde de missie van deze burcht als haar eigen missie. Ook heeft ze vele Katharen-huizen en '-kerken' voor de Katharen gebouwd, als opleidingsplekken voor weeskinderen en als verzorgingstehuizen voor ouderen, wat in haar tijd iets ongewoons was.
❥ Tot het einde toe heeft ze haar ware afkomst en naam geheim weten te houden, ook binnen de bewoners van de Montségur.
Dit was omdat de roomse kerk al jarenlang jacht maakte op deze vrouw met bijzondere gaven. Nadat het gerucht verspreid was dat zij gestorven zou zijn in de Kathaarse inwijdingsgrotten in de Ariège heeft ze zich onder de naam Estela verborgen gehouden in het Kasteel van Montségur. Dat zij een nazaat van de Heilige Familie was heeft ze ook geheim weten te houden, net als de bergplaats van de schatten van de Katharen, zoals de heilige kelk van Jozef van Arimathea, en verschillende documenten zoals het Book of Love dat door Maria Magdalena en Yeshua geschreven zou zijn.
Het hogere plan dienend, tot het einde van haar 20jarige leven hoog boven op de berg de Montségur, gaf ze de laatst overgebleven Katharen uit de Montségur, die wisten dat hen een gruwelijk leven wachtte indien ze zich zouden bekeren tot de roomse kerk, de geestelijke kracht mee om zich over te geven aan hun hemelse reis.
Tot en met het laatste uur waren ze gefocust op hun opname in het Licht, trouw blijvende aan de Liefde die ze hun hele Kathaarse leven belichaamd en uitgedragen hadden.
Een paar dagen voordat de overgebleven Katharen de brandstapel zouden betreden, en in een heilige stilte zonder één geluid van pijn hun lichamen verlieten, gaf Esclarmonde een hemelse belofte mee aan een Troubadour waarvan ze zeker wist dat hij deze op een veilige manier zou gaan verspreiden.
De nacht voor het brute einde van hun levens zou de Troubadour via een geheime route aan de steile achterkant van de berg weten te ontsnappen. Samen met drie anderen heeft hij de schatten van de Katharen veilig weten te stellen voor de komende generaties.
❥ De belofte, dat alle ingewijde Katharen een regenboogbrug zouden bouwen vanuit de 13e eeuw tot 700 jaren later, om dan weder te keren en het Licht te helpen zegevieren op Aarde, zou ontelbare zielen de moed geven om het Licht te blijven uitdragen en kracht uit hun innerlijke weten te halen dat het Licht uiteindelijk het duister zou overwinnen (precies wat er nu gaande is!).
De Troubadours hielden in een conservatief middeleeuws Europa een vernieuwende cultuur in stand waar ruimte was voor diegenen die naar transformatie, verdieping en verheffing zochten. In liederen met diepgaande betekenis bezongen ze de weg van de ziel, waarop hogere levenswaarden vanuit Liefde geleefd wilde worden. Met hun rode mantels waarop op de schouders een witte duif geborduurd was waren ze gewaardeerde gasten. De duif stond voor de heilige Geest en de innerlijke kerk van de Graal.
Deze kerk had niets te maken met de kerk van Rome; ze was de Kerk van Liefde, want, zo zeiden de Katharen: God is Liefde die indaalt in ieders Graal, met het hart als ankerpunt.
En zo klonken er in vele Hoven en Kastelen de liederen over de ‘Hoofse Liefde’, die ons via vele legendes vertelden hoe de Essenen en Katharen leefden, welke wijsheid ze in ere hielden en wat ze vanuit hun ziel nastreefden: bevrijding van de aardse matrix, overgave aan de leiding vanuit de geest en de terugkeer van het goddelijke vrouwelijke en mannelijke in ieder mens.
De Troubadours waren Licht- en Liefde-brengers in donkere tijden. Ze zongen over Sophia, over de doorleefde wijsheid van de ziel in ieder mens, over de manifestatie van het geestelijke op Aarde en over ‘de Geliefde van God’.
In het 12e eeuwse Kasteel van Puivert in Zuid Frankrijk mochten alleen de hoogst ingewijde Troubadours uit heel Europa komen, omdat zij in staat waren om de oorspronkelijke kennis van de Essenen en Katharen (die hun wortels in nog veel oudere culturen had) zo zuiver mogelijk over te brengen.
❥ Ze zongen niet om zichzelf in de schijnwerpers te zetten; zij beschouwden zichzelf als een instrument dat zich door de goddelijke wereld bespeeld liet worden.
Ook de Troubadours, tevens Graalromanschrijvers zoals Christien de Troyes en Wolfram von Eschenbach hebben hier hun bezielde klanken laten horen.
Acht eeuwen later staat er nog steeds een indrukwekkend, deels wederopgebouwd Kasteel dat boven het dorp uittorent. Vincent en ik hebben het deze week bezocht en er van genoten! Via lange wenteltrappen kun je de diverse ruimtes betreden. Helemaal beneden, als in een crypte, staat er een mooi model dat een idee geeft over hoe het Kasteel er oorspronkelijk heeft uitgezien. Hier was het supervochtig en koud, en – net als in de rest van het Kasteel – zagen wij hoe weinig middelen er zijn om dit bijzondere Kasteel te onderhouden. Elektrisch licht was er 7 jaar geleden nog wel, toen ik er met mijn dochter Eva was. Maar nu hangen er langs de wenteltrappen alleen nog de doorgebrande lichtslangen.
Via een klim door een nauwe toren kom je in de ‘Sale des Gardes’, de ruimte van de wachten, die gebruikt werd om te studeren, als bibliotheek, voor innerlijke overwegingen en om recht te spreken.
De Kapel daarboven was de religieuze ruimte waar ingewijden samenkwamen. Tijdens een viering werd er een waterstroom in gang gehouden, als symbool van zuivering, door een man die ongezien op een terras buiten de ruimte stond. Op het plafond, waar de bogen zich kruisen, zie je nog altijd de kroning van het goddelijk vrouwelijke.
Helemaal bovenin is de ‘Hal van de Minstrelen’, de muziekruimte dus. Hier werden de toehoorders meegenomen naar hogere sferen. Prachtig zijn de in steen gebeitelde gezichten van de Troubadours, vereeuwigd met hun instrumenten.
Hopelijk brengen de foto’s iets van de sfeer over. Ik kon het niet laten om de Troubadours te eren, door in hun ruimte een danklied te zingen, en later buiten voor twee hagedisjes van het Kasteel kwamen er ook wat klanken. Het leek alsof ze mijn ode was aan al deze zingende Lichtwerkers wel konden waarderen
Veel liefs vanuit Zuid Frankrijk,
Mieke & Vincent
www.miekevulink.nl
