De Ineenstorting Van Een Paradigma
Door: Jenny Schiltz 31 Mei, 2022
Ik had onlangs een geweldige sessie met mijn chiropractor die zoveel meer doet dan chiropractie. De laatste tijd hebben we aan mijn voeten gewerkt. Ik heb last van pijn in mijn voeten en een standsafwijking die kenmerkend is voor iemand met een ruggegraatsfusie. Toch wist ik dat het niet door de fusie kwam, maar door iets veel diepers. Ik heb consequent met mijn voetchakra’s moeten werken om ze open te houden.
Terwijl we aan het werk waren, vertelde ik hem over mijn pijn in mijn voeten en hoe ik geloof dat het te maken heeft met het niet volledig kunnen aarden via mijn voeten. Terwijl ik deze woorden uitsprak, kreeg ik een visioen van mijn voeten in sandalen, ik droeg een lange rok of tuniek tot aan mijn enkels. De grond onder mijn voeten was een rood/bruine rotsachtige aarde. Ik kon voelen dat ik met elke stap die ik zette, in de aarde verankerd was. Door de wortels die ik uit mijn voeten voelde komen, deelde ik mijzelf met de aarde en zij deelde zich met mij. Ik voelde zo’n diepe verbinding, geluk en doel.
Ik wist dat mij mijn leven als Essene werd getoond. Ik verkende dit leven ongeveer 18 maanden geleden tijdens een QHHT-sessie. Ik ging de sessie in met de hoop dat ik een diepe angst zou begrijpen die ik had om iets verkeerd te doen. Het was een blokkade waar ik mijn hele leven tegenop had geduwd. Tijdens de QHHT-sessie werd ik naar het leven geleid waar de inprenting/programmering was gecreëerd.
Ik zag mezelf een heuvel oprennen, ik was in paniek. Mijn hart zat in mijn keel. Mijn geest was vol gebeden dat wat ik vreesde niet waar kon zijn. Ik beklom de heuvel en zag een groot veld met zoveel kruisbeelden op een rij. Mijn binnenste trilde toen ik de heuvel begon af te rennen in de richting van het veld.
Zodra ik dichtbij genoeg was om de mensen te zien die gekruisigd werden, wist ik dat het mijn broeders en zusters Essenen waren. Mijn afschuw werd alleen maar groter toen ik besefte dat ook kinderen en jonge volwassenen niet gespaard werden. Ik kon mijn ogen niet geloven. We wisten allemaal dat we gevaar liepen en hoe meer het volk een offer eiste, een einde aan de omwenteling die door Yeshua was teweeggebracht, hoe groter het gevaar werd. We begonnen ons zelfs te verbergen, ons gedeisd te houden.
Maar nooit in mijn wildste dromen had ik gedacht dat ze dit zouden doen met degenen die ze gevangen hadden. Ik kende deze mensen, ik hield van deze mensen. Mijn intentie werd naar een bepaald kruisbeeld gebracht en tot mijn absolute ontzetting realiseerde ik me dat het mijn kleinzoon was. Hij was een trotse, sterke jongeman, die met al zijn kracht gevochten moet hebben, want zijn gezicht was opgezwollen en zijn lichaam was bebloed en gekneusd.
Het was alsof mijn wereld stilstond en het meest ellendige geluid uit mij kwam terwijl ik schreeuwde: “Mijn kleinzoon wordt gekruisigd!!!” Mensen sleepten me weg, zodat ik niet gepakt zou worden, want ik had me net geïdentificeerd.
Ik bleef denken dat ik alles goed had gedaan. Ik was vroom, ik volgde de regels. Ik had jaren en jaren gewerkt om het kind van het licht, Yeshua, in de wereld te helpen brengen. Ik had gewerkt om zaadjes te planten voor de tijd waarin vele kinderen van het licht zouden binnenkomen. Ik leefde een hart-gecentreerd leven vol verbinding, ik had zo velen geholpen en toch was deze tragedie mij overkomen. Het was echt een “Waarom God heeft U mij verlaten?” moment.
Mijn getraumatiseerde geest kwam maar tot één conclusie, ik moet iets verkeerd hebben gedaan. Ik moet gezondigd hebben of God op een of andere manier teleurgesteld hebben.
De QHHT beoefenaar haalde me weg van de scène, zodat ik het vanuit een hoger perspectief kon zien en me kon losmaken van de emotie. Ze zei dat ik een gillend geluid had gemaakt en dat mijn lichaam zich op de tafel had gebogen. Het was een zeer viscerale reactie.
Vanuit een hoger perspectief begon ik te werken met mijn hoogste aspect. Ze legde uit dat in de menselijke ervaring de dualiteit zit van goed/fout, goed/slecht, licht/donker, en dat dit alles leidt tot het systeem van straffen en belonen.
Binnen deze dualiteitsprogrammering ontstaat het geloof dat als iemand goed is, goed, licht, enz. hij een leven vol beloning zal leiden. Omgekeerd, als iemand verkeerd, slecht, duister, enz. is, zal hij gestraft worden en pijn ervaren. Het is het hemel/hel paradigma dat zich in het dagelijks leven afspeelt.
Op een logisch niveau weten we allemaal dat dit onzin is. Er gebeuren de hele tijd pijnlijke, tragische dingen met goede mensen. Evenzo zien we mensen die als slecht zouden kunnen worden beoordeeld, schijnbaar een leven leiden dat beloond wordt.
Toch zijn we, op een dieper onderbewust niveau, niet altijd in staat aan die logica vast te houden. We zien dit heel duidelijk bij misbruikte kinderen die diep van binnen geloven dat ze het misbruik verdiend moeten hebben. We kunnen zelfs de programmering binnen de spirituele gemeenschap zien in hoe karma wordt gedefinieerd. Velen zien karma als goed/slecht, beloning/straf, of oorzaak en gevolg.
Mij werd vanuit een hoger perspectief uitgelegd dat het allemaal leerervaringen zijn. Niet te beoordelen als goed of slecht, goed of fout. In dat leven wilde de ziel die mijn kleinzoon was, extreme vervolging ervaren voor iemands geloof. Ik stemde ermee in en sloot een contract af om hem bij die ervaring te helpen. Voor mij was het de ervaring die me hielp om de dichotomie te begrijpen van je volledig verbonden voelen, je vastgehouden voelen, doelgericht zijn, en toch door een absolute verwoesting gaan.
In veel opzichten kan ik zien waarom het nodig was. Het is gemakkelijk om geloof en vertrouwen te hebben als alles soepel en pijnloos verloopt. Traumatische gebeurtenissen vragen ons of we los kunnen blijven van het paradigma van dualiteit en oordeel. Kunnen wij onze verbinding met God, met Al dat is, handhaven wanneer de dingen niet gaan zoals wij hadden gepland?
Toen mij dit alles werd uitgelegd, begreep ik hoe gemakkelijk het is om je te verliezen in de schuld, de schaamte en het oordeel van deze werkelijkheid. Ik geloofde echt dat ik iets verkeerd had gedaan en dat het acute verlies mijn straf was.
In dit leven bracht ik het gevoel naar voren dat ik iets verkeerd had gedaan. Deze onopvallende onderstroom leidde ertoe dat ik een mensenlievende deurmat was die anderen op de eerste plaats zette. In de afgelopen 15 jaar heb ik veel van de manieren waarop ik mezelf onteerde veranderd. Maar nu ga ik er nog dieper op in en genees ik het volledig door tot het verantwoordelijke overtuigingssysteem door te dringen.
De afgelopen 18 maanden heb ik wat ik in de QHHT-sessie heb geleerd geïntegreerd. Soms kost het veel tijd om de diepere lessen te verwerken en de programmering te herschrijven. Ik heb gezien waar het voor mij zo gemakkelijk is geweest om anderen niet te veroordelen, maar ik ben niet in staat geweest om mezelf dezelfde genade te schenken.
Evenzo heb ik begrepen dat alle ervaringen nodig zijn en dat het gewoon manieren zijn om te leren. Maar nogmaals, ik zou dan mijn eigen ervaringen veroordelen. Het is nogal een dubbele standaard, want ik hield mezelf aan onmogelijke niveaus waar ik anderen niet aan hield.
Ik heb ongelooflijk mijn best gedaan om deze thema’s te veranderen, maar mijn voeten lieten me zien dat ik nog meer werk te doen had.
Terwijl ik op de chiropractische tafel lag waren de woorden die tot me kwamen: “Ben je klaar om weer volledig te vertrouwen?
Kan ik vertrouwen op de Goddelijke timing? Kan ik erop vertrouwen dat alles uitwerkt zoals het zou moeten? Terwijl we door deze ascensiecyclus gaan, kan het voelen alsof we zo door elkaar worden geschud dat de schroeven en bouten loskomen. Het kan aanvoelen alsof op elk moment de hele zaak uit elkaar kan vallen.
Vertrouwen betekent dat zelfs als het allemaal uit elkaar valt, ik zal weten dat dat de bedoeling is om welke reden dan ook op een kosmisch/goddelijk niveau. Kan ik erop vertrouwen dat, ongeacht hoe het verhaal afloopt, ik veilig ben op een diep zielsniveau? Kan ik werkelijk alles vertrouwen als een ervaring van leren en niet als een beloning/straf voor wat ik of de mensheid deed of niet deed?
Toen ik de woorden inademde dat het tijd is om weer volledig te vertrouwen, voelde ik tintelingen in mijn voeten. Mijn lichaam verlangt ernaar om volledig geaard te zijn, volledig verbonden met de aarde zonder zich in te houden. Alles in mij spoort me aan om volledig te leven, om NU HIER te ZIJN.
Om volledig aanwezig te zijn, volledig verbonden, wat er ook gebeurt. Het kan niet voorwaardelijk zijn, ik ben het of ik ben het niet.
Mijn lichaam voelde zo anders na de sessie, het had een enorme last losgelaten. Ik voelde mijn voeten verschuiven en toen ik mijn schoenen aantrok besloot ik dat ik nieuwe nodig had. Mijn oude waren gevormd naar de voeten die niet helemaal konden aarden, zich niet helemaal konden toewijden aan het volledig bewandelen van deze aarde, wat er ook gebeurde. Vanmorgen ging ik wandelen met mijn nieuwe schoenen aan en het was een niveau van verbinding dat ik in dit leven nog niet had ervaren. Ik realiseerde me ook dat er spieren in mijn benen zaten die nog niet eerder goed gebruikt zijn, omdat er een onbekende spierpijn aanwezig is.
Ik vertel dit omdat zo velen van ons ongelooflijk diepe thema’s hebben doorgewerkt. Het thema beloning/straf is enorm omdat het ons verbindt met de matrix van angst en beperking. Het is tijd om onszelf te bevrijden. Om hier nu te zijn, deze aarde te bewandelen in onze volle glorie zonder verwachtingen van hoe het zou moeten zijn. Het is gewoon zo. Het is de ineenstorting van een paradigma.
Terwijl deze verschuiving naar een nog dieper niveau gaat, klinken de woorden “BLIJF DOORGAAN” door mijn hoofd. We zijn aan het WORDEN door een einde te maken aan de overtuigingen en beperkingen die we eonenlang hebben vastgehouden.
Ik zend jullie allemaal heel veel liefde. Hartelijk dank aan allen die dit werk steunen en delen. Het lijkt erop dat mijn bereik sterk wordt overschaduwd op de sociale media.
Jenny Schiltz
Vertaling: Martien / voor wakkeremensen.org
