VANDAAG WEER EEN MEGA ENERGIE-TSUNAMI INCLUSIEF ZONNESTORMEN DIE ONS ZENUWSTELSEL BEINVLOEDEN!
Het gaat er heftig aan toe en we worden flink door elkaar geschud met veel heen en weer geslinger van links naar rechts oiv de snel indraaiende draaikolk via de kruin, wervelkolom en alle zenuwen. Beven , schudden. trillen, rillen alsof we onder hoogspanning staan!
Wie ben ik nog vraag ik me af? Wat doe ik hier in vredesnaam nog? Ik ben moe, uitgeput, word gek van dat beven, trillen, schudden en lig voor pampus, zeer deprimerend om moedeloos van te worden, hopeloos geval ben ik denk ik somber.
Mijn zelfbeeld is volledig naar de knoppen merk ik, nergens kan ik me nog aan op trekken of aan vast klampen. Zo vrolijk, zo diep bedroefd en immens gevoel van verlatenheid, eenzaamheid en zo moeeeeeee!
Tel daarbij allerlei fysieke klachten op en dat iedere dag in en uit. Je moet zo maar denken of dit en dat, maar dat denken lukt me niet, ik kan alleen maar voelen en ben dan zo kwetsbaar dat ik daar juist zo bang van word. Het gevoel los te staan van alles en iedereen...pfffffff even weer de rauwe werkelijkheid onder woorden brengen ipv de mooie beloften en de prachtigste teksten. Die trek ik nu niet, word er boos van en opstandig.
Zo gauw ik in mijn hoofd schiet krijg ik spanningen en negatieve emoties , zo gauw ik in mijn gevoel zak...zo van...pffffffffffffff ik kan niet meer...dan voel ik de verlatenheid in mij. Dan ben ik kwetsbaar, zo kwetsbaar en daar werken alle mooie teksten niet want dan schiet ik in mijn hoofd om te compenseren van wat ik werkelijk diep in mij voel.
Hier gaan we dus doorheen met zijn allen, hier bereiden we de weg voor ; een heilige en helende weg, maar ook een verlaten en heel eenzaam pad. Hier is geen ego, geen mooie woorden, geen grote beloften, hier is het stil en vol verdriet om de hardheid, wreedheid, gemeenheid en de harde kwetsende taal die ons zo zeer doen dat we niet naar buiten durven komen met onze kwetsbaarheid uit angst voor de kwetsende taal die uit de lucht gegrepen lijkt te zijn en zo hol klinkt, zo nietszeggend en afstandelijk, koud en kil.
Ascensie is heftig, heel heftig, ons hele zenuwstelsel, orgaanstelsel en hormoonstelsel inclusief onze hersenen worden heen en weer geschud, getrild en gigantisch nu beïnvloed en wij wonen ahw in dat lichaam als een woning die staat te schudden op zijn grondvesten tijdens een aardbeving.
Ik gebruik geen verheven taal, maar ga heel diep en doorsta de vele dagelijkse lichamelijke aardbevingen tot wanhoop toe, tot onmacht en radeloosheid toe. Wanneer houdt dit op? Ik ben zooooo moe van die dagelijkse, wekelijkse, maandelijkse en zelfs jaarlijkse ascensie.
Ik weet diep in mijn hart dat het licht doorbreken gaat, maar voor dat het zover is deel ik graag mijn ervaringen met jullie!
Namaste!
Marjolein Ingrid Soulpursang
Het gaat er heftig aan toe en we worden flink door elkaar geschud met veel heen en weer geslinger van links naar rechts oiv de snel indraaiende draaikolk via de kruin, wervelkolom en alle zenuwen. Beven , schudden. trillen, rillen alsof we onder hoogspanning staan!
Wie ben ik nog vraag ik me af? Wat doe ik hier in vredesnaam nog? Ik ben moe, uitgeput, word gek van dat beven, trillen, schudden en lig voor pampus, zeer deprimerend om moedeloos van te worden, hopeloos geval ben ik denk ik somber.
Mijn zelfbeeld is volledig naar de knoppen merk ik, nergens kan ik me nog aan op trekken of aan vast klampen. Zo vrolijk, zo diep bedroefd en immens gevoel van verlatenheid, eenzaamheid en zo moeeeeeee!
Tel daarbij allerlei fysieke klachten op en dat iedere dag in en uit. Je moet zo maar denken of dit en dat, maar dat denken lukt me niet, ik kan alleen maar voelen en ben dan zo kwetsbaar dat ik daar juist zo bang van word. Het gevoel los te staan van alles en iedereen...pfffffff even weer de rauwe werkelijkheid onder woorden brengen ipv de mooie beloften en de prachtigste teksten. Die trek ik nu niet, word er boos van en opstandig.
Zo gauw ik in mijn hoofd schiet krijg ik spanningen en negatieve emoties , zo gauw ik in mijn gevoel zak...zo van...pffffffffffffff ik kan niet meer...dan voel ik de verlatenheid in mij. Dan ben ik kwetsbaar, zo kwetsbaar en daar werken alle mooie teksten niet want dan schiet ik in mijn hoofd om te compenseren van wat ik werkelijk diep in mij voel.
Hier gaan we dus doorheen met zijn allen, hier bereiden we de weg voor ; een heilige en helende weg, maar ook een verlaten en heel eenzaam pad. Hier is geen ego, geen mooie woorden, geen grote beloften, hier is het stil en vol verdriet om de hardheid, wreedheid, gemeenheid en de harde kwetsende taal die ons zo zeer doen dat we niet naar buiten durven komen met onze kwetsbaarheid uit angst voor de kwetsende taal die uit de lucht gegrepen lijkt te zijn en zo hol klinkt, zo nietszeggend en afstandelijk, koud en kil.
Ascensie is heftig, heel heftig, ons hele zenuwstelsel, orgaanstelsel en hormoonstelsel inclusief onze hersenen worden heen en weer geschud, getrild en gigantisch nu beïnvloed en wij wonen ahw in dat lichaam als een woning die staat te schudden op zijn grondvesten tijdens een aardbeving.
Ik gebruik geen verheven taal, maar ga heel diep en doorsta de vele dagelijkse lichamelijke aardbevingen tot wanhoop toe, tot onmacht en radeloosheid toe. Wanneer houdt dit op? Ik ben zooooo moe van die dagelijkse, wekelijkse, maandelijkse en zelfs jaarlijkse ascensie.
Ik weet diep in mijn hart dat het licht doorbreken gaat, maar voor dat het zover is deel ik graag mijn ervaringen met jullie!
Namaste!
Marjolein Ingrid Soulpursang
