Spirituele Verhalen Voor De Nieuwe Wereld
De Weg Terug Naar Huis (Pdf-Formaat) (Eng.)
Bij zonsondergang realiseerde Aaterran zich dat hij ver weg was van de weilanden en het grote woud van Mareithia. In feite was hij verdwaald. Aaterran had onophoudelijk gezocht naar het begin van een klein pad dat naar de zuidelijke richting en naar huis leidde. Maar alles wat hij zag waren oranjebladige heuvels en bemoste stenen die tuimelden en afbrokkelden onder zijn grote, zware voeten.
Jarenlang had Aaterran, de oudste van een gezin van zeven jongens, zijn moeder en vader geholpen door zijn broers en zussen aanmoediging en richting te geven en nu was hij zelf verdwaald.
Wat een vreemde weg, dacht hij, niet wetend welke kant hij op moest. Aaterran was niet bang, want zijn liefde voor de Aarde was diep en eeuwig, maar hij was moe. Een diepe vermoeidheid begon langzaam door zijn lichaam te sijpelen als zand dat door halfgesloten vingers druppelde en hij wist dat de slaap zou komen, of hij er nu toe werd uitgenodigd of niet.
Aaterran werd door de dorpelingen als oud beschouwd – niet alleen in lichaam, maar ook in wijsheid. Rond het avondvuur mompelden de dorpelingen dat hij uit het land van de reuzen kwam. Aaterran was inderdaad opmerkelijk lang en verbazingwekkend genoeg de enige in zijn familie die zo’n grote lengte had. Deze feiten alleen al voedden vurige speculaties en ontzag bij degenen die hem ontmoetten. Aaterran was net als vele anderen een reiziger en net als vele anderen had hij verhalen verzameld over zijn avonturen. Maar waar de dorpelingen vooral van genoten, was de voortreffelijke wijsheid die uit Aaterrans betoverende verhalen sprak.
Ik vraag me af hoe ik aan al deze wijsheid kom, mijmerde Aaterran terwijl zijn voeten en hoofd vertraagden, en waarom ik zo anders ben dan mijn familie? Hij ademde de zware geur van kruidige honing en vochtige steen in, vond een bed van sinaasappelbladeren, ging liggen en viel in een zware slaap.
De volgende ochtend vroeg kietelden sierlijke varens, overdekt met zilveren dauwdruppels, Aaterrans neus om hem te wekken. Terwijl hij met een zeer lange en ongeduldige vinger over zijn gezicht wreef, mompelde Aaterran iets onbelangrijks en draaide zich om. Daarbij voelde hij dat hij niet langer alleen was. Gealarmeerd sprong hij op, zo snel als een kikker naar een vlieg hapt, en zag dat hij omringd was door vreemdelingen. Twaalf reuzen omringden hem, grijnzend naar elkaar en grijnzend naar hem.
En zo bevond Aaterran zich temidden van het Grote Volk.
“Wie zijn jullie?” vroeg Aaterran verbaasd.
“Herken je ons niet?” Een sterke vrouw van uitzonderlijke lengte, zwart haar en opvallende gouden ogen sprak. “Jij bent een deel van onze familie. Jullie zijn vele manen geleden vertrokken om het land te verkennen.” Ze vervolgde verdrietig, “Je vond toen een nieuw thuis en door jouw nieuwe familie te helpen ben je ons helemaal vergeten.”
Ergens diep in hem wist Aaterran dat ze de waarheid sprak en zijn hart ging open. Herinneringen stroomden naar zijn oppervlak als een klein stroompje dat in de weilanden werd geboren.
“Imorow. Je naam is Imorow en je bent mijn zus,” fluisterde de verbaasde Aaterran. Langzaam, alsof hij door een dikke, warme mist liep, begon hij zich de namen te herinneren van de gastvrije reuzen die hem bleven omringen met warme gezichten en open handen. “Jullie zijn mijn familie, hier, ver voorbij de bergen van mauve en het heilige woud van Mareithia!” Aaterran glimlachte breed, zijn ogen vulden zich met tranen van vreugde.
Aaterran bleef enkele dagen en nachten bij zijn familie, het Grote Volk, en luisterde naar betoverende verhalen van fluwelen wijsheid. Op een mooie avond, toen de laatste van de twaalf fakkels werd aangestoken om de muzikale dans op te voeren die De viering van het aardlicht wordt genoemd, wist Aaterran dat, hoewel hij zielsveel van zijn familie hier hield, hij moest terugkeren naar zijn andere familie in de weilanden. Zijn hulp was daar nog steeds nodig. Met zijn besluit genomen en weggestopt in zijn hart, stortte Aaterran zich in de krachtige dans van het Aarde Licht, sliep nog eenmaal tussen zijn familie van reuzen en vertrok net toen de zon zich voor de eerste en enige wolk van de dag bewoog. Imorow, grote tranen rollend over haar wangen, omhelsde haar broer en gaf hem een tekening van hoe de zuidelijke koers te bereiken.
Aaterran knikte met een korte glimlach, hield haar dicht tegen zich aan, wuifde een hand van vriendelijkheid naar het Grote Volk van zijn hart en begon zijn tocht terug over de oranje heuvels van blad en steen.
Met lange zwaaiende passen vond Aaterran zichzelf gemakkelijk terug op het zuiden en weldra weerklonken zijn voetstappen op het Cheminaad. Wat een geweldige tijd heb ik gehad, dacht hij, en wat ben ik gelukkig dat ik twee families heb. Dit betekent dat ik nu twee manieren heb om terug naar huis te gaan! Aaterran zag de bloemen langs de weg instemmend knikken en liep vrolijk verder, de muziek van De viering van het aardelicht neuriënd.
Auteur: Regiena Heringa
Vertaling: wakkeremensen.org
© The Nextage Mission (NAM) Alle rechten voorbehouden
Alle muziek, poëzie en geschreven materiaal zijn Copyrights © van NAM
Gehele of gedeeltelijke reproductie van de pagina’s van deze website wordt uitgegeven als vrije wil leer- en deelmateriaal en is dus toegestaan
