Evenwicht
Hoe vlug staan we met ons beschuldigingen klaar,
en dat is voor iedereen een gevaar.
We geven onszelf het gevoel dat we schuldig zijn,
en daarbij voelen we ons onmachtig en o zo klein.
We leggen de accenten op wat is mislukt,
en veel te weinig wat wel is gelukt.
Daarmee is onze balans niet meer in evenwicht,
oordelen wordt dan een plicht.
We worden scheidsrechters die niets tolereren,
onszelf geen kansen geven om opnieuw te proberen.
Steeds weer laden we onze rugzak daarmee vol,
en kleven het vast met heel goede kol.
Is het omdat we leven in het verleden,
in de toekomst, maar niet in het heden?
Waarom geven we onszelf zo gemakkelijk de schuld?
Waarom hebben we met onszelf zo weinig geduld?
Schuld, is iets dat de mens zelf heeft geschapen,
en dit belet vele mensen om te leven, en te slapen.
Dit is zeker niet ontkennen dat we fouten maken,
maar we laten ons daardoor veel te veel raken.
Natuurlijk had je het anders kunnen doen,
maar dat is voor altijd voorbij, “toen”.
Elke dag is er weer om opnieuw te beginnen,
om jezelf te aanvaarden en te beminnen.
Jezelf niet verwijten dat je ooit iets mis hebt gedaan,
daarbij liefst zo weinig mogelijk stil bij staan.
Zacht zijn, en jezelf vergeven is dan de kunst,
daarmee bewijs je jezelf een grote gunst.
Want die zachtheid komt iedere mens van pas,
en ik wou dat het bij iedereen al zo ver was.
Jos Boeckx.
