Een intieme relatie in stand houden vergt van ons dat we onszelf ontdoen van alle oude gewoonten en blinde vlekken.
De grootste uitnodiging die onze relaties - en met name onze partnerrelatie - in de huidige tijd ons bieden is te leren om:
❥ onze relatieproblemen te benutten als kansen,
❥ als mogelijkheden om te ontwaken,
❥ als mogelijkheden om de eerder in ons leven opgelopen verwondingen te helen en
❥ het beste in onszelf omhoog te halen.
De dagelijkse omgang met elkaar staat hiermee echter veelal in schril contrast. Dit komt enerzijds, doordat we over onze relaties veelal verkeerde verwachtingen koesteren, bijvoorbeeld dat ze ons iets moeten geven en doordat we meestal niet geleerd hebben zorgvuldig met elkaar te communiceren; anderzijds omdat we het leven voornamelijk interpreteren oftewel er die waarde aan toekennen, welke overeenkomt met die van het wereld- en mensbeeld, dat wij als individu van het leven hier op Aarde hebben. Een wereldbeeld wat volledig is gebaseerd op de indrukken, welke een ieder tijdens zijn opvoeding en verdere levenservaringen heeft opgedaan.
Daarom is ook geen beleving van een ogenschijnlijk identieke gebeurtenis gelijk.
Het leven is een illusie!
De droom is dat we op het filmdoek van ons leven, de buitenwereld, alleen maar de door onszelf geprojecteerde film zien in plaats van de dingen zoals ze op zichzelf zijn. Elke ervaring op zich, maar dan ook echt elke ervaring, is neutraal.
Doordat wij de beelden die we waarnemen, echter continu interpreteren, voelt iets prettig, omdat wij er een waarde aan toekennen en voelt iets vervelend, omdat wij er een andere waarde aan toekennen. Wij zijn het zelf die er die stickers aan meegeven. Beide stickers zijn niettemin gebaseerd op onze persoonlijke, dus individuele, emoties en overtuigingen!
Zolang het leven alleen maar bestaat uit de waarde die wij aan elke gebeurtenis blijven toekennen, heeft dat bepaalde consequenties.
Het betekent dat je precies datgene zult zien en zult blijven zien, wat je op grond van eerdere ervaringen en hieruit voortvloeiende overtuigingen, verwacht te zien. Dit is het wat je dus terugziet op het filmdoek, jouw buitenwereld, waarop jouw eigen unieke levensfilm zich afspeelt.
Je ziet het filmdoek, maar vergeet dat jij zelf de projector bent. In plaats van met je eigen innerlijke projector aan de gang de te gaan om tot een andere levensfilm te komen, ben je alleen maar hevig in de weer met de beelden op je eigen filmdoek, hetgeen dus per definitie niets oplost.
Het betekent ook dat het geen enkele zin heeft om naar een ander toe te stappen om zijn of haar mening over een gebeurtenis te vragen of zelfs wellicht je gelijk te willen halen.
Eenvoudigweg, omdat die ander je toch nooit een objectief antwoord kan geven. Van beide kanten zullen immers altijd persoonlijke interpretaties en ervaringen in de wederzijdse reacties een rol spelen. Hierdoor zal ook het accent, het aandachtsgebied voor iedereen anders zijn.
Dit wordt bijvoorbeeld duidelijk, zodra je over hetzelfde onderwerp boeken van verschillende schrijvers leest.
Daarnaast is het nog maar de vraag hoe zuiver je je beleving van een gebeurtenis aan de ander kunt overbrengen, of het je mogelijk is om in je verhaal hier niets weg te laten en daar niets aan te dikken; of je je eigen doen en laten in de gebeurtenis, je eigen bijdrage aan de gebeurtenis, kunt en durft te verwoorden.
En vervolgens is het ook nog maar de vraag, hoe je toehoorder jouw verhaal interpreteert.
Stel ik kom naar jou toe met iets wat ik als een probleem ervaar. Een arts heeft mijn moeder een aantal medicijnen voorgeschreven, waarover ik mij niet gelukkig voel. Hoe zal dan jouw reactie zijn?
Jouw reactie zal dan altijd - in meer of mindere mate - afhangen van, gebaseerd zijn op al dan niet bij jou aanwezige emoties, ervaringen en overtuigingen met betrekking tot de effecten en bijwerkingen van medicijnen, bijvoorbeeld in de vorm van: “Medicijnen onderdrukken de symptomen.” of “Deze medicijnen stompen af.”
De inhoud van mijn verhaal is dus totaal niet relevant. Relevant is slechts de emotie en haar boodschap. En dat is nou net … datgene waar we normaliter aan voorbij gaan.
Misschien een goed moment om even bij stil te staan... Ik neem mijn leven waar, wat ik zelf projecteer.
In liefdevolle verbondenheid,
Yvonne Bakker
