In deze tijd ontstaat er een groeiende groep van ontheemde zielen: mensen die een bewustzijnsontwikkeling zijn gegaan en geen thuis meer kunnen vinden. Hooggevoelige mensen tegenover een wereld vol hoofdmensen.
Het gaat over eenzaamheid en vervreemding van de wereld, en niet over gelukzaligheid en tevreden leven in het hier en Nu.
Het wordt ook wel omschreven als de donkere nacht van de ziel, dat in feite een inwijdingsproef is en uiteindelijk niet te ontlopen.
Ondanks alle kennis kun je geen stap overslaan en moet alles zelf doorleefd worden, ten volle geleefd. We zijn allen Parcival, die de weg ten diepste is gegaan om de graal te vinden. Het eigen zelf wil door ervaring en verbinding een vrije identiteit worden, om van daaruit zich bewust weer te kunnen verbinden. (Re-ligare) De tijd van kloosters en terugtrekken in grotten is voorbij.
Er is niets mis mee om je met jeugdig enthousiasme voor een poosje in de aarde te verliezen, er diep in onder te duiken, omdat de werkelijke parels diep in de aarde verborgen liggen. We zijn uiteindelijk allemaal schatzoekers en de materiële wereld speelt daar op in en spiegelt ons de uiterlijke schatten voor: steeds een mooiere en duurdere auto, een nog groter en nog mooier huis, nog duurdere en nog verdere vakanties, et cetera.
Door je enthousiast te verbinden met het leven en er diep in onder te duiken, leer je door eigen ervaring, door vallen en opstaan, je onderscheidingsvermogen steeds verder te ontwikkelen. Onderscheid te maken tussen zin en onzin van wat je aangereikt wordt en waarin je in werkelijkheid leeft.
De materialist ontdekt langzamerhand dat al die zekerheden schijnzekerheden blijken te zijn en dat werkelijk geluk of innerlijke vrede daar niet door gevoed worden, in tegendeel zelfs.
De spirituele zoeker ontdekt dat al die experimenten en al die meditatie oefeningen hem of haar in feite niet verder gebracht hebben, maar eerder weggetrokken van het-zelf.
De ontheemden zijn langzamerhand wakker geschud door ervaringsfeiten en het inzicht daagt dat alles waar ze in geloofden een illusie bleek te zijn. Een gevoel van nergens meer bij te horen, nergens meer een thuis te hebben. Een alsmaar groeiende onverklaarbare vermoeidheid, overgevoeligheid voor het lawaai van de wereld en steeds sterker wordende antisociale krachten. Dit kan een duistere periode inluiden van depressie, angsten en wanhoop.
Het is niet zomaar een tijdelijke depressie die door de psychiatrie met pillen verholpen kan worden, maar een diep doorleefd gevoel van absolute verlatenheid.
Dat niet gedeeld kan worden, omdat je een absolute buitenstaander bent geworden die nergens meer bij hoort; niet bij de wereld en niet bij de geest. “Vader waarom heeft U mij verlaten?” Door God en iedereen verlaten.
De wereld heeft zijn glans verloren, maar ook alle spirituele oefeningen. Wat overblijft is alleen maar leegte, en een zeurende stem die je influistert dat het allemaal geen zin heeft en zonde van de tijd is.
Het is al met al een moeilijke periode, het ego neemt af en de kwetsbare overgevoeligheid groeit.
Alles, werkelijk alles komt ongefilterd binnen en dat veroorzaakt onevenwichtigheid en veel onverklaarbare angsten. Het denken met het hart is ook een grote verandering; dat vergt overgave en luisteren in plaats van vaststaande denkbeelden en begrippen. Het wordt beleefd als een wankele basis die moed en kracht vraagt, die je niet meer uit de buitenwereld krijgt, vanuit het groepsbewustzijn, maar geheel moet komen uit jezelf. Pas als je kunt staan in eigen kracht en kan denken met het hart kan je weer verbindingen aangaan die duurzaam en heilzaam zijn voor jezelf en de wereld.
Oude vriendschappen worden alsmaar losser en lossen op in het niets.
De relatie met de partner is aan verval onderhevig, omdat er een niet te overbruggen kloof aan het ontstaan is. Het dagelijks werk wordt nog met moeite volbracht en niet weinigen kunnen het na een bepaalde periode helemaal niet meer opbrengen om zich er nog mee te verbinden. Ook is er een overwegend gevoel van mislukken, omdat ieder persoonlijk willen alleen nog mislukking ten gevolge heeft. Daarbij ontstaat er een grote twijfel over de waarde van werkelijk alles wat je in het verleden ondernomen of gedaan hebt. Je kunt de zin niet meer ontdekken van al die ervaringen en vroegere inzichten blijken aan twijfel en verval onderhevig.
Al met al geen episode in het leven om naar uit te zien.
Wat nog over blijft is een wandeling door de natuur, welhaast het enige dat nog als echt wordt beschouwd en dat blijkbaar met de huidige staat van de ziel overeenstemt. Een groeiende behoefte aan stilte en alleen zijn. Ik heb die zoektocht naar de stilte beschreven in: de Alleenganger.
Eenzaamheid: een uitdaging!
Zelf heb ik dit heel sterk ervaren en zocht voortdurend naar plekken waar ik alleen kon zijn, maar ik nam mijzelf overal mee naar toe en kon mijn eigen duisternis geenszins ontlopen. In feite komt het er op neer om dat ook niet meer te willen en stil te staan en het duister onder ogen te komen.
Ook kunnen er allerlei vage ziekteverschijnselen ontstaan die niet zichtbaar worden in het fysieke lichaam.
Je bent dan al snel een hypochonder die aandacht vraagt. Toch horen die ziekteprocessen erbij omdat er een energie aan het werk is die oude kwalen en pijnen probeert op te lossen, opdat er ruimte komt voor de indaling van een hogere vorm van energie. Als stromend water dat alle barrières op zijn weg wil opruimen. De wezensdelen komen losser van elkaar te staan en een hogere Ik-kracht wordt voor de toekomst onontbeerlijk.
Het is een voorbereidende fase op werkelijke innerlijke zelfstandigheid en zelfbewustzijn...
Blijkbaar moet ieder verlangen eerst vervuld worden om het daarna te kunnen doorzien, om eens uit te komen bij het laatste verlangen: alleen nog maar te kunnen zijn, jezelf te zijn, vrij van de kluisters, vrij van de tredmolen die leven heet. Het is het opofferen van kortstondigheid en vanuit de vervulde leegte komt de duurzame vervulling. Het is oorzaak en gevolg op een ander niveau.
Staan voor die leegte, die gapende leegte, die je uitdaagt om niet meer te vluchten, om te blijven staan, stil te worden en te luisteren naar iets wat je daaruit tegemoet komt.
Het verzet omzetten in overgave. Overgave aan die zinderende stilte. Wachten in plaats van Verwachten! Het ego verzet zich namelijk met hand en tand, omdat het voelt dat het de strijd aan het verliezen is.
Als je eenmaal zover geraakt komen de tegenkrachten uit de spelonken tevoorschijn om je alle schone schijn voor te spiegelen en je(weer) te verleiden om daaraan toe te geven en niet de keus te maken voor werkelijke vrijheid, te gaan staan in eigen kracht en daardoor verbonden te zijn met alles. Als je uiteindelijk die tegenkracht weet te weerstaan, dan wordt alles wat eerst uiterlijk was een innerlijk gebeuren, en bemerk je dat alles zijn innerlijke of geestelijke tegenhanger heeft. Je bent nog wel in de wereld maar niet meer van de wereld.
Dan kan je in vrijheid en uit eigen vrije wil je hernieuwd verbinden met de aarde en de geest(re-ligare), en kun je navigeren op de signalen van boven en beneden en ben je precies op het juiste moment op de juiste plaats.
Droombeeld die ik kreeg in die periode kan het proces verduidelijken:
Ik ga een smalle trap op naar een geheime kamer die ik eindelijk weer herontdekt heb. De kamer is stoffig en twee mooi gevormde spinnenwebben hangen in de hoek, die ik met verbazing bekijk en bewust laat hangen. Ondanks dat is er opvallend veel licht in de kamer…. Ik doe het dakraam en een zijraam open en er stroomt weldadige lucht naar binnen. Dan wil ik het licht uitdoen en zoek naar een mogelijkheid daartoe maar die blijkt er niet te zijn… Het licht is daar gewoon onveranderlijk aanwezig.
We worden alsmaar weer naar buiten getrokken zolang we deze 'geheime' kamer in onszelf niet herontdekken, het licht is in onszelf en altijd al geweest, het wacht op onze terugkeer.
Jan Verduin
deverwanten.nl
