Waarom we geboren zijn om meer te doen dan alleen maar in het systeem te passen, naar school te gaan, te werken, rekeningen te betalen en te sterven?
door Arjun Walia
Toen ik deze discussie, die werd uitgelokt door Josh Jones, een schrijver en muzikant uit Durham, NC, van filmsforaction.org, tegenkwam, kon ik het niet laten om na te denken over hoeveel mensen daarbuiten hetzelfde gevoel hebben over "werk" en wat we doen in ruil voor onder andere eten op de tafel en een dak boven ons hoofd.
Vanaf de dag dat we geboren worden, worden we een paar decennia lang op school gezet en krijgen we te horen, niet geleerd, hoe de wereld werkt, welke weg we moeten bewandelen, waarom we die moeten volgen, en hoe we ons moeten inpassen en een "productief" lid van de maatschappij moeten worden. Dit betekent in feite dat we een groot deel van ons leven moeten doorbrengen met het nastreven van een bepaald niveau of een diploma om in aanmerking te komen voor lange werktijden en vervolgens het recht te verdienen om te leven. Er zijn veel andere mogelijkheden dan dat, veel aantrekkelijker, maar ze vereisen ook dat we onze tijd inbrengen.
Dit sentiment doet me denken aan een video gepubliceerd door The School of Life (klik op de link om te zien), die aan het licht brengt dat het niet uitmaakt hoe weinig slaap we krijgen of welke problemen we thuis hebben, mentale blokkades en andere dingen die kunnen ontstaan tijdens de menselijke ervaring, ons is en wordt nog altijd verteld dat we op tijd aan het werk moeten zijn, klaar om te gaan zonder excuses.
Dit lijkt niet normaal of bijna natuurlijk, maar toch is het iets waar we toe gedwongen worden.
Geestesziekten nemen toe, neem bijvoorbeeld depressies, een probleem dat nu meer dan 15 miljoen volwassenen treft, en dat is alleen al in Amerika. Zou de huidige menselijke ervaring kunnen bijdragen aan deze stijging? Zijn er nu meer ellendige mensen omdat we in principe ons leven besteden aan het doen van wat we kunnen om te overleven, terwijl we negeren wat ons hart wil? Geven we niet genoeg tijd aan onze wensen en verlangens buiten de materiële wereld, en hebben we daar zelfs tijd voor?
Josh vat het goed samen in zijn eerste paragraaf:
"Waarom moeten we allemaal lange uren werken om het recht op leven te verdienen? Waarom moeten alleen de rijken toegang hebben tot vrije tijd, esthetisch plezier, zelfrealisatie...? Iedereen lijkt een antwoord te hebben, volgens hun politieke of theologische buiging. Eén economische boeman, de zogenaamde 'trickle-down' economie, of 'Reaganomics', dateert in feite minstens een paar honderd jaar van voor onze 40e president. Het idee dat we onszelf moeten verbeteren - of gewoon moeten overleven - door te werken aan het vergroten van de rijkdom en het eigendom van reeds rijke mannen werd misschien voor het eerst uitgebreid verwoord in de 18e eeuwse doctrine van 'verbetering'. Om de privatisering van gemeenschappelijk land te rechtvaardigen en de boeren te dwingen zich voor hen in te zetten".
Mijn favoriete deel van dat fragment is het feit dat hij de aandacht vestigt op het feit dat we allemaal gewoon werken voor een kleine groep elite mensen die, via de bedrijven die ze runnen, in principe bijna alle aspecten van ons leven controleren. Hun idee van "globalisering" of een "Nieuwe Wereldorde" is er een die onze deelname en onze instemming vereist. Dit type systeem, waarin we in principe allemaal economische slaven zijn, is er een waar we aan gewend zijn geraakt.
Een groot citaat komt hier in me op:
"Mensen zijn zo vreemd. We kunnen bergen beklimmen, de diepste oceanen verkennen en naar de ruimte reizen. Maar om een of andere reden kunnen we niet voorbijgaan aan het idee dat we politieke opperheren nodig hebben die ons vertellen wat we wel en niet kunnen doen met ons eigen leven". -
Onbekend
Terwijl wij blindelings anderen blijven volgen, heeft de wereld iets ervaren wat zij nog nooit echt heeft ervaren. Er vindt een enorme paradigma verschuiving plaats, een verschuiving in de manier waarop we onze wereld en de huidige menselijke ervaring bekijken, voelen en waarnemen. Niet iedereen is gelukkig, en hoe zou dat kunnen? Als je op een planeet leeft waar je sterft als je niet voor je leven kunt betalen, drijven onze passies en hartenwensen langzaam uit het zicht, tenzij we er iets aan doen.
Terwijl we zelfgenoegzaam zijn gebleven en de menselijke ervaring gewoon hebben geaccepteerd voor wat het is, blijven degenen die ons huidige economische model hebben gecreëerd onze planeet vernietigen en hebben ze absoluut geen respect voor het behoud van de integriteit van de planeet en al het leven op de planeet. Tegelijkertijd worden grote hoeveelheden informatie voor ons achtergehouden, alles wat we van onze wereld weten is wat ons wordt gegeven door dezelfde mensen die dit leven voor ons hebben ontworpen: de corporate mainstream media.
Informatie alleen al is een bedreiging voor zoveel bedrijfsbelangen.
Deze verschuiving is het resultaat van nieuwe informatie die nu miljoenen, zo niet miljarden, in de ogen en de geest raakt. Dit werd duidelijk toen alternatieve mediasites die verslag uitbrengen van de wereldwijde bedrijfscorruptie, evenals nieuwe ontdekkingen op verschillende gebieden die door de mainstream worden genegeerd, zoals nieuwe (vrije) energie, tot een miljard views per jaar begonnen te ontvangen. Bovendien hebben klokkenluiders als Edward Snowden en organisaties als Wikileaks enorm geholpen.
Dat hield allemaal op toen sommige van deze sites, zoals CE (Collectieve Evolution), als "nepnieuws" werden bestempeld. Een ironische titel uit de mainstream media, is het niet? Ze benoemden zelfs wie ze voelden om te bepalen wat echt is en wat niet, en begonnen een massale campagne om informatie te censureren die niet afkomstig is van mainstream media-nieuwsnetwerken.
Er is veel meer in de wereld dan wat ons wordt gepresenteerd. Omdat we het zo druk hebben met onze 9-5 en proberen te overleven, kunnen veel mensen er nog steeds geen last van hebben. Wanneer we informatie krijgen die buiten de doos valt, is het normaal dat cognitieve dissonantie inzakt.
Wat het meest frustrerend is aan de huidige menselijke ervaring, is dat het niet zo hoeft te zijn. Hier komt Buckminister Fuller in beeld. Fuller, een van de meest creatieve en interessante breinen in de moderne geschiedenis, heeft ooit gezegd dat
"Een op de tienduizend van ons kan een technologische doorbraak maken die in staat is de rest te ondersteunen. De jeugd van vandaag heeft volkomen gelijk met het erkennen van deze onzin van het verdienen van een loon."
Dit is iets waar wij bij CE ons terdege van bewust zijn. We zijn persoonlijk in aanraking gekomen met technologieën die de planeet kunnen revolutioneren. Hoewel het afhangt van het bewustzijn dat achter die technologie schuilgaat, bestaat het wel degelijk. Onze hele planeet kan, op een moderne manier, volledig van het net af zijn. Er zijn zoveel prachtige creaties en ideeën die een utopische samenleving mogelijk maken, dat het zo eenvoudig is dat de meeste mensen het moeilijk kunnen geloven. Het idee dat we niet echt hoeven te werken om op deze planeet te leven en een goed leven te leiden is voor de meesten nog steeds onmogelijk voor te stellen, en dat komt omdat we zijn geïndoctrineerd om te geloven dat het huidige economische wereldmodel en de globalisering de enige manier zijn voor de mensheid om vooruit te komen, terwijl het precies het tegenovergestelde doet. Naar mijn mening zouden voedsel, kleding, onderdak en meer geen kleine stukjes papier samen met een stukje van onze ziel nodig moeten zijn om het te ontvangen, een menselijke ervaring die al onze ontwikkelingen gebruikt in plaats van ze te verbergen, een ervaring waarin onze leiders uitkijken naar de mensheid en de beste belangen van onze planeet in plaats van het volgen van de orders van hun financiële meesters, is hard nodig. Michael Jackson's beroemde lijn, “they don’t really care about us,” klinkt waar, maar het is niet voor iedereen waar.
Samen met deze bewustzijnsverschuiving is dit besef dat de wol over onze ogen is getrokken, het feit dat het bewustzijn in wisselwerking staat met onze fysieke materiële wereld op manieren die nog niet begrepen worden, en dat is een bemoedigende gedachte gezien de verandering in het denken van de mensheid met betrekking tot concepten die misschien niet in het kader pasten, ongeveer een decennium geleden.
Ik zal niet ingaan op specifieke voorbeelden. Ik laat je nadenken over hoe een utopische samenleving zou werken, of hoe gemakkelijk in al onze behoeften zou kunnen worden voorzien. Schaarste is iets wat niet hoeft te bestaan, net zo min als vraag en aanbod. Dit waren allemaal creaties van wat vandaag de dag bekend staat als 'de 1 procent'. Het systeem is ontworpen voor hen, niet voor ons. Er moet iets nieuws worden gecreëerd, een nieuwe manier van leven die de volledige uitschakeling en verandering van ons huidige economische model vereist. Net zoals Fuller zei:
"Je verandert nooit dingen door de bestaande realiteit te bevechten. Om iets te veranderen, bouw je een nieuw model dat het bestaande model overbodig maakt."
Fuller geloofde niet dat we loontrekkende banen nodig hebben om te leven, en dat als we dat doen, we niet in staat zijn om onze passies en interesses na te streven, tenzij ze voor geldelijk gewin zijn. Dat is een interessante gedachte, want als we opgroeien zijn er verschillende "carrières" om uit te kiezen. Is dit gewoon de illusie van de vrije wil? We hebben al gekozen paden, er zijn maar zoveel opties, en ons hele doel om "opgevoed" te zijn of, zoals ik het graag noem, geïndoctrineerd, is om geld te verdienen. Houden we echt van wat we doen? Of vertellen we onszelf dat gewoon? Kunnen we zelfs onze passies, wensen en behoeften in deze wereld bepalen of identificeren? Of worden al onze wensen, behoeften, verlangens en passies aan ons gegeven vanuit de bedrijfswereld in de vorm van massamedia, reclame en marketing? Hoe komt het dat zo velen van ons allemaal in dezelfde materiële dingen geloven, dezelfde materiële dingen verwerven en toch nooit de menselijke ervaring in twijfel trekken? Zijn we te comfortabel geworden? Verandering is nooit gemakkelijk, en wordt altijd door spotternij begroet. Dit is precies wat de mensheid doormaakt: we erkennen de noodzaak om op dit moment op dat pad te veranderen.
In een column van de New York Times over Russels essay uit 1932 "In Praise of Idleness" schrijft Gary Gutting: "Voor de meesten van ons is een betaalde baan nog steeds van essentieel belang - zoals massa's werklozen maar al te goed weten. Maar in ons economisch systeem zien de meesten van ons ons werk onvermijdelijk als een middel om iets anders te doen: het verdient de kost, maar het maakt geen leven. Bertrand Russell, een prominente Britse filosoof, wiskundige, historicus, schrijver en politiek activist was het er mee eens en verklaarde dat: "Immense schade wordt veroorzaakt door het geloof dat werk deugdzaam is."
Jones zegt het goed:
"In veel te veel gevallen berooft het werk dat we moeten doen om te overleven ons van het vermogen om te leven door onze gezondheid te ruïneren, al onze vorige tijd te consumeren en onze omgeving te onteren. In zijn essay stelt Russell dat "er veel te veel werk wordt verricht in de wereld, dat er enorme schade wordt veroorzaakt door het geloof dat werk deugdzaam is, en dat wat in moderne industrielanden moet worden gepredikt, heel anders is dan wat er altijd is gepredikt".
Daar ben ik het mee eens. We hebben de neiging om het idee van "hard werken" te verheerlijken als iets om trots op te zijn, zonder ooit echt een stap terug te doen en deze menselijke ervaring door de lens van een waarnemer te bekijken.
Russell verwees naar dit soort bestaan als een "slavenstaat" die wordt bestuurd door "zij die bevelen geven". Hij noemt het politiek, die hij uitwerkt als het hebben van geen echte "kennis van de onderwerpen waarover advies wordt gegeven, maar alleen om te manipuleren: de kunst van het overtuigend spreken en schrijven." Dit doet me denken aan de sofisten in het oude Griekenland, die hun intelligentie en hun manieren met woorden gebruikten om het leven van mensen te bemoeilijken.
"Wat is werk? Werk is van tweeërlei aard: ten eerste, het veranderen van de positie van de materie op of nabij het aardoppervlak ten opzichte van andere dergelijke materie; ten tweede, het vertellen aan andere mensen om dit te doen. De eerste soort is onaangenaam en slecht betaald; de tweede is aangenaam en zeer goed betaald...in een wereld waar niemand gedwongen is om meer dan vier uur per dag te werken, zal elke persoon met een wetenschappelijke nieuwsgierigheid het kunnen genieten, en zal elke schilder kunnen schilderen zonder te verhongeren, hoe uitstekend zijn schilderijen ook zijn. Jonge schrijvers zullen niet verplicht zijn de aandacht te vestigen op zichzelf door sensationele potkokers, met het oog op het verwerven van de economische onafhankelijkheid voor monumentale werken, waarvoor ze, wanneer de tijd eindelijk komt, de smaak en de capaciteit zullen hebben verloren". (bron)
Over zijn werk wordt al tientallen jaren gepraat:
"De bewuste en intelligente manipulatie van de georganiseerde gewoontes en meningen van de massa's is een belangrijk element in de democratische samenleving. Degenen die dit ongeziene mechanisme van de samenleving manipuleren vormen een onzichtbare regering die de ware heersende macht van ons land is. We worden geregeerd, onze geest wordt gevormd, onze smaak wordt gevormd, onze ideeën worden gesuggereerd, grotendeels door mensen waar we nog nooit van gehoord hebben". - Edward Bernays ("de vader van de public relations"), Propaganda, 1928
Dus, zie je? Ons gebrek aan ondervraging en/of zelfgenoegzaamheid heeft geleid tot een interessante ervaring, een ervaring waarin velen verandering wensen.
Kunnen We Echt Doen Waarvan We Houden In Dit Soort Menselijke Ervaring?
Dus, is het mogelijk om te doen waar we van houden? Wel, het zou een taak kunnen zijn om daar zelfs maar achter te komen als we onze keuzes en paden in het leven krijgen. Bovendien moeten we huur betalen, voedsel in onze magen stoppen en onszelf voorzien van de basisbehoeften. Zelfs mensen met een fulltime baan hebben hier moeite mee. Deze banen nemen elke dag tot 8-10 uur van ons leven in beslag, dus als je uit de overtuiging komt dat je je passies niet kunt nastreven, ben je in het gezelschap van velen, inclusief de twee briljante geesten die in deze titel worden genoemd.
Om iets na te streven waar je van houdt in deze wereld, en waar je extreem gepassioneerd over bent, zal het niet de hele tijd voor geldelijk gewin zijn. Maar we hebben nog steeds tijd om de dingen waar we van houden na te streven, in tegenstelling tot het doorbrengen van die tijd door naar bars te gaan, of te feesten met vrienden. Het maakt niet uit hoeveel excuses je hebt, als je van iets houdt is er altijd tijd om het na te streven, maar vertel dat aan iemand die net thuiskwam van een zware dag werk en geen mentale/fysieke energie heeft.
Ik ben een groot voorstander van de kracht van manifestatie, wat betekent dat men ervaringen kan manifesteren in het leven met een verschuiving in het bewustzijn. Zeker, de huidige menselijke ervaring is een zeer harde. Het is niet gemakkelijk, en voor een ziel om hier te gedijen betekent het dat ze erg sterk zijn, vooral als ze niet willen stoppen in hun streven om de roep van hun hart te volgen. Dat gezegd hebbende, wat gebeurt er als je de angst loslaat en gewoon gaat doen waar je van houdt, zo veel als je kunt? Wat als je die weg neemt, en als je dat doet zonder je zorgen te maken, dan gaat het goed met je? Ik geloof dat als we iets erg genoeg willen, door de kracht van het bewustzijn, we onze eigen menselijke ervaring kunnen manifesteren, vooral als het iets is dat geworteld is in het verlangen om goed te doen voor iedereen. Gebaseerd op alle wetenschap, geschiedenis, filosofie en vooral mijn intuïtie, is dit iets waar ik sterk in geloof.
Ik maak al enkele jaren deel uit van het CE-team, en daarvoor heb ik er over gedroomd. Deel uitmaken van een team en een platform hebben om informatie te delen die we nooit zullen zien in de mainstream media en om in een positie te zijn om nieuwe ideeën en informatie naar de wereld te brengen is alles wat ik wilde doen. Ik wilde het zo graag, dat ik het deed tijdens school en toen ik een andere baan moest hebben. Ik was altijd bezig met mijn passies, maar toch altijd met een gebroken hart dat ik niet door het leven kon gaan en alleen maar kon najagen waar mijn hart voor klopt. Maar kijk nu naar mij - ik doe het.
Ik had een zware ervaring om wakker te worden voor de feiten die ik ooit niet kende, en daarbovenop was er de normale menselijke ervaring die gewoon niet met mij resoneerde. Wat hielp me om mijn ervaring te manifesteren?
Het eerste was het veranderen van mijn perspectief op de menselijke ervaring. In plaats van het te zien als een slaafachtig systeem, en het als zodanig te bestempelen, koos ik ervoor om het te zien als een ervaring. Ik geloof dat dit korte leven niet ons enige is, en dat dit mijn kans is om te "spelen" binnen de menselijke ervaring. Ik beschouwde het als een uitdaging, en een kans om veel obstakels te overwinnen.
Dit hielp mijn kijk op het leven, en in plaats van een slachtofferrol op me te nemen waarin ik me hopeloos en niet in staat voelde om iets te veranderen, is het juist de perceptie van mij die het leven als een kans ziet, die me heeft geholpen.
Het leven is te kort om niet de moeite te nemen om te onderzoeken waar je hart voor klopt. Ja, ik weet dat het niet gemakkelijk is en het is niet moeilijk te begrijpen waarom zoveel mensen geloven dat het ronduit onmogelijk is als we zoveel andere verplichtingen hebben.
Persoonlijk heb ik het nooit als onmogelijk ervaren. Ik was bereid om te sterven, dakloos te worden, of wat dan ook. Er was geen angst in mij. We hebben zelfs de moderne wetenschap die zich er op richt dat factoren die met het bewustzijn samenhangen, zoals gedachten, gevoelens en emoties, onze fysieke materiële wereld daadwerkelijk kunnen beïnvloeden.
Als je gelooft dat het mogelijk is, dan is dat ook zo. Als je dat niet doet, is het dat niet. Het laatste wat ik tegen je wil zeggen is dat het niet gemakkelijk zal zijn, en dat het je leven een aantal uitdagingen/kansen voor groei zal bieden. De vreugde ligt in de reis zelf, niet in het einde.
Stel Je Eens Voor
Stel je voor, als de mens een ervaring creëerde waarin in al onze behoeften werd voorzien. Zoals gezegd, hebben we meer dan genoeg potentieel om dat te doen... Wat zouden we doen met onze tijd? Het is simpel, we zouden onderzoeken, overwegen en ontdekken. Immers, dat is onze natuurlijke staat vanaf onze geboorte, totdat ons verteld wordt hoe de wereld werkt en wat we daarin moeten doen.
We zijn zo lang gehersenspoeld en uit onze natuurlijke staat gehaald dat het echt tijd is om een menselijke ervaring te creëren die met ons allen resoneert, en wat wij en al het leven zijn, is vlees om te doen, en dat is gedijen.
Arjun Walia
vertaling: Martien-wakkeremensen.blogspot.nl
