Op 26 maart is mijn vader overgegaan naar een andere dimensie en een
paar dagen later maakte hij al contact om wat tegen ons, zijn kinderen
te zeggen. Dit ga ik uiteraard niet openbaar delen,
omdat het zo persoonlijk is, maar hij wil wel heel graag de komende
tijd komen vertellen over hoe het leven in die andere dimensie is, zodat
wij hier op Aarde daar wat meer over gaan begrijpen.
Ik vind het geweldig dat hij al zo snel in staat is om met ons te communiceren, want ik denk dat het niet gemakkelijk is.
Maar een bijzonder en wijs mens is hij altijd al geweest, dus eigenlijk zou ik niet verbaasd moeten zijn.
Maar een bijzonder en wijs mens is hij altijd al geweest, dus eigenlijk zou ik niet verbaasd moeten zijn.
Mijn vader had ernstige Dementie en hij zegt me dat dát hem hielp om
meer en meer in een andere dimensie te zijn, omdat hij het leven op
Aarde vaak erg moeilijk vond. Hij was dus liever dáár en
Dementie was zijn escape. Hij vindt het erg fijn om daar te zijn en
grappend zegt hij tegen me dat hij nu tenminste geen fysiek lichaam meer
heeft dat ouder wordt, want hij vond het altijd
vreselijk dat hij ouder werd. Hij wilde liever een jonge God
blijven, met veel vrouwen om hem heen. Maar ook waar hij nu verblijft is
er geen gebrek aan mooie vrouwen, zegt hij met een grote
grijns op zijn gezicht en pretlichtjes in zijn ogen. Ouwe charmeur,
haha.
Nadat we zijn uitgelachen vroeg ik hem of het waar is dat we zelf
ons tijdstip van overlijden bepalen, op het moment dat we er voor kiezen
weer op Aarde te incarneren ? Zelf geloof ik namelijk
van wél en ik ben absoluut niet bang voor de dood, maar ik zie zo
veel mensen om me heen die geloven dat ze hier zomaar toevallig geboren
worden, niks over hun eigen leven te zeggen hebben en dat
ze zelf geen enkele invloed hebben op het moment waarop ze de Aarde
weer verlaten. Papa zegt dat we daar wel degelijk invloed op hebben,
maar dat we het weer zijn vergeten tijdens ons aardse
leven. Deels omdat het beperkend kan werken als we het zouden weten,
we zouden vergeten om het leven te leven en deels omdat de dood voor
heel veel mensen een beangstigend gegeven is, dus ze
kiezen er voor om het te vergeten, ons hoofd neemt het over en dat
hoofd hebben we net zo goed nodig om te kunnen leven op Aarde. Vaak is
het zo dat iemand anders daar de schuld van krijgt, als
iemand “plotseling” komt te overlijden. En het is heel menselijk om
zo te denken. Maar als je er van uitgaat dat het allang in het grote
plan lag en dat alles zó geregisseerd is dat het ook
daadwerkelijk kan gebeuren, dan maakt dat de pijn van het verlies
wellicht wat minder.
In mijn laatste uren dat je naast mijn bed zat en mijn hand
vasthield, lieve Noor, hebben wij non-verbaal gecommuniceerd met elkaar
en je zei dat je dacht dat ik expres gevallen was om het einde
van mijn aardse leven te bespoedigen. Ik kan je zeggen dat het op
Aards niveau geen bewuste keuze was, ik dacht niet van ik ga nu vallen
want dan is het snel afgelopen, maar op een ander niveau
was het wél een bewuste keuze. Je weet dat ik een heel sterk lichaam
had en zelden ziek ben geweest, dus met dat lichaam had ik gemakkelijk
120 jaar kunnen worden. Maar voor mijn Ziel was het
tijd, dus ik viel en werd ik in slaap gehouden en de Morfine deed de
rest. En zo was het goed, ik wist dat het tijd was om te gaan. Ik ben
lang gebleven, maar nu was het tijd, dus ik ging.
Het is fijn om hier te zijn, het is wonderlijk en magisch en een volgende keer vertel ik hier meer over.
© Theo en Leonoor
www.leonoornetten.com
