Waarom ik niet kon blijven…
17 juli 2016 / Eefje Wichers
geplaatst 25 februari 2019
Ik had zo graag gewild dat jij mijn mama zou zijn, zegt ze dan. Dat ik bij
jou kon blijven, maar het kon niet.
Dit keer niet.
Jij aait het meisje over haar donkere lange haar wat los langs haar hoofdje
hangt.
Het meisje zucht en kijkt vanonder haar wimpers jou vertwijfeld aan. Omdat ik jou enkel dit mocht komen brengen, zegt ze, terwijl ze de gele met glitters versierde ster aan jou overhandigt.
Jij neemt de ster vol liefde in ontvangst. Wat een prachtig cadeau, zeg jij
glimlachend. Het meisje glimlacht nu ook zachtjes. Ik wist ergens wel dat je het
zou begrijpen, zegt ze dan opgelucht terwijl ze een stapje dichterbij doet naar
jou toe. Jij knielt op de grond en aait het meisje zachtjes over haar wang. Het
was te vroeg voor je he? Zeg jij dan. Het meisje knikt.
Jij slikt en ik zie een traan over je wang stromen. Het is het prachtigste
cadeau wat je me kon geven, zeg jij terwijl je het meisje vol liefde aankijkt.
Ik begrijp het nu. Ik begrijp mezelf nu en waarom jij weer moest gaan. Wat vind
ik jou dapper. Dat jij heel deze reis wilde maken om mij dit stukje van mezelf,
dit prachtige stukje mij, om dat helemaal aan mij terug te komen geven.
Je stem slaat over en terwijl je je groot probeert te houden, stromen de
tranen nu in stroompjes langs je wangen. Het meisje doet nog een stapje
dichterbij en knuffelt je. Nog heel even dan, zegt ze zachtjes terwijl ze zich
voorzichtig laat zakken op jouw schoot. De tijd verstrijkt. Als het tijd is om
te gaan, knuffelt het meisje jou nog een keer stevig.
Tot gauw lieve mama, zegt ze dan.
Jij slaat een hand voor je mond en geeft een handkusje naar haar. Tot gauw
lieverd, zeg jij zacht. Het meisje verdwijnt en jij blijft achter.
Beduusd kijk je wat naar de plek waar het meisje net nog zo zichtbaar was.
Dan bedenk je je. Je ogen vinden de de gele met glitters versierde ster die nu
in jouw vuist gekneld is. Met een zucht adem je diep uit. Je bekijkt de ster
eens goed, draait hem rond om hem van alle hoeken te bekijken. Dan sta je
abrupt op.
Tijd om mezelf te gaan zien in wie ik echt ben, zeg je dan. En met een
brede glimlach en een daadkrachtige blik op je gezicht, richt jij je op de
heldere sterrenhemel die ineens boven je is ontstaan. Je zucht nog eens diep.
Daar ga ik dan, zeg je, terwijl je met daadkrachtige stappen zo de wereld in
stapt.
De onzichtbare wereld
Mijn liefde voor kinderen, voor de energie en voor alles wat leeft is enorm
groot. Maar er is naast wat we waarnemen, ook nog een onzichtbare wereld, die
zo ontelbaar veel groter is dan jij en ik op dit moment kunnen voorstellen.
Zodra je openstaat voor dit besef, kun je je misschien ook voorstellen, dat ook
wij als mens, vele onbewuste stukken in onszelf meedragen, die op hun tijd naar
boven mogen komen.
Sinds langere tijd voel ik de enorme roep om ook met deze stukken te
communiceren. Om contact te leggen. Om dat te mogen verbinden en die
boodschappen een stem te mogen geven, die zo essentieel kunnen zijn in jouw
eigen reis als mens op aarde.
Zo ook voor de kinderen van de sterren of andere plekken waar ze hun
oorsprong vonden. Die besloten om hun eigen reis naar de aarde te maken. Maar
wel met een ander zielendoel dan dat wij als volwassen mensen zo graag zouden
willen zien. Zij kozen voor die grootse opgave om naar de aarde te komen, om
haar vervolgens weer vroegtijdig te verlaten. Soms al in de eerste weken in de
buik waar een lichaampje zich begon te vormen, soms op het moment dat ze bijna
klaar was om geboren te worden en soms zelfs na de geboorte op aarde of in haar
opgroeiende jaren.
Voor ons als mens, is dit een enorm pijnlijk proces en verlies.
Ik besef me pas sinds kort de diepe roep die ik in me draag om ook het
verhaal van de ziel die jou uitkoos als vader of moeder te mogen delen. Juist
vanuit hun.
Want…
♥ Zij kwam niet
zomaar juist bij jou
♥ Zij kwam niet
zomaar naar de aarde.
♥ Zij kwam niet
zomaar van zo ver om maar voor even bij jou te zijn.
♥ Zij is de
draagster van haar eigen verhaal.
♥ Met daarin een
unieke boodschap voor jou…
Boodschapper
Juist haar verhaal, waarvan ik enkel de boodschapper ben, wil ik graag
doorgeven. Zodat zij er toe doet. Zodat het er voor jou toe doet. En je op jouw
eigen wijze haar verhaal mag koesteren en onderdeel mag laten worden van jouw
eigen verhaal op aarde.
Waarmee als we deze verhalen delen, ook steeds meer besef krijgen hoe
groots de geschenken zijn die de onzichtbare wereld ons geeft. En dat er achter
de schermen, achter de sluiers, zo ontzettend veel liefde en werk wordt
verricht, om ons op aarde en de wereld zelf te ondersteunen in onze groei.
Juist daarom schrijf ik vanaf nu, enkel als ik de roep voel, het verhaal
van een reizende ziel op. Gedragen door de naam die mij al eerder ingefluisterd
werd, maar ik op een andere manier dacht te mogen inzetten:
Eefje Wichers
www.praktijkleeft.nl
