Dat je ineens zo’n vrouw tegenkomt, niet jong maar ook nog niet echt oud. Zo’n vrouw die daar ineens voor je staat, niet in het middelpunt van de belangstelling, maar toch kan je niet om haar heen. Haar energie vult de kamer, een rustige maar zelfbewuste energie die je aantrekt als een mot naar het licht…
Ze is niet opvallend knap, maar ze is ook zeker niet lelijk. Haar gezicht is een spiegel van haar leven, met een onzuivere huid, littekens of met vlekken en putjes. Toch staren er twee ogen als diamanten je aan, dwars door je heen. Ze zijn zowel positief prikkelend als ogen die je een beetje schrik aanjagen. Je voelt je naakt in hun aangezicht…
Haar lichaam beweegt soepel als een kat met ronde vormen, volslank met krachtige benen en heupen die je ziet door de contouren van haar jurk. Ze draagt zwart en ze heeft sieraden om haar polsen en haar nek, soms zie je her en der een spoor van een tatoeage.
Alles straalt levenswijsheid uit, dit is een vrouw die weet wat het is om pijn te hebben, om gekwetst te worden, om verdriet en boosheid te ervaren, een vrouw die weet wat het is om iets of iemand te verliezen, die weet hoe het is om een kind te baren, die weet hoe het is om je eenzaam te voelen of gekwetst te worden. Ze heeft het meegemaakt, ervaren, gevoeld en doorleefd.
Je ziet dat ze het nog bij zich draagt maar dat het haar niet zwaar maakt, ze is licht en krachtige als een zonnestraal in de herfsthemel, helder als de hemel bij vroege wintervorst.
Je weet dat je je voor haar niet kunt verstoppen, dat zij het voelt en het weet. Zij die weet, zij die ziet. Het maakt je bang, maar eigenlijk is zij een spiegel omdat zij je laat zien waar je bang voor bent van binnen. Ze is integer en zal je nooit te kijk zetten om dat wat ze bij je voelt en ziet. Ze respecteert je grenzen en je eigen leerproces en drukt je niet op feiten die je zelf al weet of die je nog niet aankunt.
Ze is liefdevol en met begrip luistert ze tot je klaar bent met spreken, ze onderbreekt je niet en begint niet over zichzelf als ze naar je verhaal luistert. Je ziet wel dat ze geen vreemde is voor de emoties die je beschrijft…
Je voelt je niet klein maar ook niet groot bij haar, je voelt je geborgen maar toch niet helemaal dichtbij. Ze is niet enkel zacht, ze kan ook hard zijn. Ze is niet de Moeder waarbij je in haar boezem kruipt. Deze vrouw heeft geheimen, weet dingen, ze weet wie jij bent en ze weet hoe de wereld werkt. Ze weet vooral wie ze zelf is en zet hierin haar grenzen en zegt eerlijk wat ze voelt en denkt, ze laat het ook zien als iets haar raakt.
Tranen laat ze komen, hoewel je ziet dat ze haar niet meesleuren in een rivier van verdriet…
Haar wijsheid overweldigt je, haar kracht maakt binnen in jou iets los, iets wat je niet kunt benoemen, iets stralends, vergelijkbaar met een distel, een krachtige maar prachtige bloem. Je wilt bij haar in de buurt zijn omdat haar energie je aan het denken zet en juist ook niet.
Ze straalt een rust uit waarbij jouw eigen hoofd op stop gaat en je plots allemaal dingen voelt, ze smijt je met haar aanwezigheid in het hier en nu. En het lijkt alsof er geen verleden en toekomst bestaat als zij in de buurt is. Toch is ze niet saai of langzaam. Hoewel het lijkt alsof ze niet veel doet, gebeurt er toch heel veel. Er straalt iets van haar uit wat iedereen om haar heen verandert, gewoon door te zijn wie ze is…
Terwijl je dit leest, staat ze ineens, zonder dat je het door had, voor je, klopt ze op je innerlijke deur en zegt, met een lage, sensuele en vrouwelijke stem: “mijn wilde zuster, ren je met mij mee, de wildernis in?".
Bron : Tamara Beekmans
