Hieronder enkele delen uit een door Want to Know gepubliceerd artikel over Brice Taylor uit 2017, over mind control. Het is een deel van het boek (14e), dat Brice Taylor geschreven heeft, en het is pittig/heftig, maar zeer verhelderend en het sluit aan bij het eerder op ons blog gepubliceerde stuk van Barbara Marciniak over de muziekwereld/Prince.
‘Thanks for the Memories’; de auto-biografie van een vrouw, die vanaf haar geboorte totaal werd ‘gevormd’ om een spil te worden in het misdadige en manipulerende netwerk van machtigen, dat in de Verenigde Staten de lakens uitdeelt. Een netwerk dat uiteindelijk, zoals David Icke het ook verwoordde, één machthebber-achter-de-schermen dient. Een elite die tot op het detail op de hoogte is van de monsterlijke praktijken waarmee deze machten via mind-control-praktijken werken.
‘Thanks for the Memories’ (14) Brice Taylor
Toen we thuis aankwamen ging ik regelrecht naar boven naar mijn eigen slaapkamer en begroef elke herinnering aan deze gebeurtenis, net als alle voorgaande herinneringen diep in mijn onderbewustzijn, precies zoals mijn programma mij commandeerde. Als ik ’s avonds laat thuiskwam, moest ik meteen in bad. Mijn programmering gebood mij dat. Het was een hypnotisch commando dat diep in mijn geprogrammeerde brein verankerd zat.
Hollywood-acteur Bob Hope; één grote farçe om zijn grote duivelse aard te camoufleren..
Soms moest ik de volgende dag gewoon naar school en werd dan wakker met branderige ogen en mijn make-up soms nog op van de avond tevoren. Mijn moeder kreeg mij ’s morgens soms niet het bed uit. Het kwam wel voor dat zij of mijn vader koud water over mijn gezicht gooiden in een poging mij wakker te krijgen. In de weekenden (wanneer ik thuis was) werd mij toegestaan tot 11-12 uur in bed te blijven als ik dat wilde. Ik kon destijds maar nooit snappen hoe het toch kwam dat ik altijd zo uitgeput was.
Nu weet ik inmiddels waardoor dat kwam..!
Michael Jackson..
Ze moesten allemaal hun broek laten zakken en vlak voor hun optreden verkrachtte een grote man hen één voor één terwijl ze kromgebogen op een rijtje stonden. Daarna werden ze naar een andere kamer gebracht, waar ze van die grappige kleine nauwsluitende pakjes aankregen, voordat ze in het volle licht van de schijnwerpers gestuurd werden om hun optreden te gaan doen. Omdat ik destijds onder mind-control was, weet ik mij niet exact de locatie waar wij waren te herinneren, maar iets zegt me dat het in de beginjaren was van de Ed Sullivan Show.
Ik zie Bob nog voor me, gekleed in een grijs streepjespak met een strikdasje en witte schoenen, terwijl hij showhost Ed Sullivan een hand gaf, waarna de Jacksons het podium opgingen. Zij werden tot een sensatie gecreëerd en opzettelijk beroemd gemaakt, om op latere leeftijd grote groepen mensen te kunnen beïnvloeden. Bob en zijn connecties wisten dat alles wat ze nodig hadden was wat nieuw talent, de make-up, kostuums, belichting en de glitter waren ook allemaal belangrijk, maar zonder de juiste publiciteit redt je het niet in deze wereld..
Bob noemde publiciteit altijd het belangrijkste ingrediënt op de weg naar succes. Ik was zelf toen nog maar een teenager, maar Bob nam me mee omdat hij zei dat ik het zelf allemaal maar eens van dichtbij moest zien en dat ik de `kruiwagens` moest leren kennen als voorbereiding op mijn eigen carrière om een `sterretje` te worden. Hij zei dat hij wilde dat ik zag hoe het allemaal in z`n werk ging en dat ik mezelf op m`n gemak zou gaan voelen op, en in de buurt van het podium.
Ik denk dat hij dat alleen maar zei als smoesje tegen andere mensen om de echte reden te verbergen waarom ik bij hem was. Dat was altijd alleen maar voor zijn seksuele genot. Dat genot van hem, en van nog een heleboel vrienden van hem. Bob legde mij uit hoe belangrijk kleding was voor iemand die een publiekelijk imago hoog te houden had. Ik droeg een korte, kleine, strafsluitende gele strokenjurk. Ik deed wat mij gezegd werd en droeg deze jurk samen met de goudkleurige schoenen die mij gegeven waren om aan te doen. Bob was vaak het tussenstation voor nieuw opkomende sterren of sterretjes.
Altijd De Raad die de dienst uit maakt..
‘Thanks for the Memories’; de auto-biografie van een vrouw, die vanaf haar geboorte totaal werd ‘gevormd’ om een spil te worden in het misdadige en manipulerende netwerk van machtigen, dat in de Verenigde Staten de lakens uitdeelt. Een netwerk dat uiteindelijk, zoals David Icke het ook verwoordde, één machthebber-achter-de-schermen dient. Een elite die tot op het detail op de hoogte is van de monsterlijke praktijken waarmee deze machten via mind-control-praktijken werken.
Brice Taylor is deze vrouw en haar ongelooflijke talent voor de zaken die ze dient uit te voeren als menselijke robot, blijken haar te brengen naar personen in topposities. Daar dient ze haar werk te doen, waarbij seks een instrument is, om zaken voor elkaar te krijgen. Het zijn de uiterst sluwe en super-geraffineerde Henry Kissinger (1923) en haar ‘eigenaar’, de komiek Bob Hope, inmiddels overleden, die achter dit geraffineerde spel van manipulatie en bedrog zitten, met het instrument Brice Taylor. En later haar dochtertje Kelly.
Henry Kissinger is inmiddels 93 jaar, maar is nog steeds een ‘invloedrijke partij’ in de Amerikaanse en – indirect- in de wereldpolitiek. Passages uit het boek kunnen gruwelijk zijn, maar besef ajb bij het lezen ervan, dat deze smerige praktijken pas een einde kunnen krijgen, wanneer deze donkere put wordt belicht met onze intenties om deze zaken tot het verleden te laten behoren. Een einde te maken aan deze zaken. Het is dus wel degelijk noodzakelijk dat we (durven) kijken naar deze gruwelijkheden en ze niet veroordelen tot een ver-van-mijn-bed-show..
‘Thanks for the Memories’ (14) Brice Taylor
2017 © WantToKnow.nl/be
Je kunt de hele weg naar huis slapen…
Mijn geprogrammeerde moeder pikte mij op bij het vliegveld. Ze gaf me zonder erbij na te denken een bruine papieren zak met kleren, die ik automatisch aannam, en waarmee ik mezelf omkleedde in een toiletruimte op het vliegveld. Toen ik weer buiten bij mijn moeder kwam, liepen wij zwijgend naar haar auto en ik nam plaats op de achterbank. Als gehypnotiseerd zei mijn moeder over haar schouder:”Je kunt de hele weg naar huis slapen.” Dus dat deed ik, ik sliep de hele weg naar huis.
Toen we thuis aankwamen ging ik regelrecht naar boven naar mijn eigen slaapkamer en begroef elke herinnering aan deze gebeurtenis, net als alle voorgaande herinneringen diep in mijn onderbewustzijn, precies zoals mijn programma mij commandeerde. Als ik ’s avonds laat thuiskwam, moest ik meteen in bad. Mijn programmering gebood mij dat. Het was een hypnotisch commando dat diep in mijn geprogrammeerde brein verankerd zat.
Hollywood-acteur Bob Hope; één grote farçe om zijn grote duivelse aard te camoufleren..
De boodschap daarbij was: ”Alle gebeurtenissen worden van je af gewassen en gaan met het vuile water door het putje weg en komen nooit meer terug.” Daarna kon ik dan gaan slapen. Als het door omstandigheden voorkwam dat ik geen bad kon nemen voordat ik bij Bob Hope wegging om huiswaarts te keren in Woodland Hills, waren mijn instructies duidelijk. Ik moest dan thuis meteen in bad voordat ik naar bed ging en dit had ook hetzelfde ‘geheugenverlies’-effect.Ik voelde me destijds de meeste tijd gewoon ontzettend moe.
Soms moest ik de volgende dag gewoon naar school en werd dan wakker met branderige ogen en mijn make-up soms nog op van de avond tevoren. Mijn moeder kreeg mij ’s morgens soms niet het bed uit. Het kwam wel voor dat zij of mijn vader koud water over mijn gezicht gooiden in een poging mij wakker te krijgen. In de weekenden (wanneer ik thuis was) werd mij toegestaan tot 11-12 uur in bed te blijven als ik dat wilde. Ik kon destijds maar nooit snappen hoe het toch kwam dat ik altijd zo uitgeput was.
Nu weet ik inmiddels waardoor dat kwam..!
Gedurende de jaren dat ik in het HVO zat zei Bob dat hij mij trainde om een ‘ster’ te worden. Wat hij in werkelijkheid deed was mij een cursus geven om zijn rijke politieke en beroemde vrienden te vermaken, of voor optredens voor ‘de jongens.’ Het was gedurende deze beginjaren dat ik intensief gebruikt ging worden door De Raad voor gebruik bij veel invloedrijke mannen en vrouwen in machtige posities. Mijn gebruik binnen regeringskringen was absoluut ‘inbraakvrij’ door de intensieve mind-control programmering waaronder ik mij bevond.
Ze waren er absoluut van overtuigd dat mijn zware programmering een garantie was voor de geheimhouding van alle informatie die in mijn brein opgeslagen werd. Ik was mijzelf bij bewustzijn totaal niet bewust van de schat aan informatie die ik meezeulde, en het systeem was absoluut ontoegankelijk voor mensen die de methode en de toegangscodes niet kenden.Wat de regering blijkbaar niet wist, was dat De Raad door een kunstgreep van Henry ook toegang had tot mijn systeem. Zij brachten in het geheim hun eigen weloverwogen en psychologisch geteste boodschappen in het systeem aan, die ik als ‘toevallig’ moest laten vallen als een losse opmerking op de juiste momenten en uiteraard bij de juiste en van te voren duidelijk omschreven en in mijn brein geprogrammeerde persoon.
Michael Jackson..
Hij was nog maar een jongetje van een jaar of vier-vijf, toen ik met Bob ergens naartoe moest waar opkomend jong talent getest werd voor televisie opnames. Bob vertelde mij dat hij de Jacksons steunde en sponsorde om een professionele voet tussen de deur te krijgen in de muziekwereld. Hun vader bracht de jongens binnen en ik kan me herinneren dat ze in een zijvertrek geloodst werden waar felle lampen brandden.
Ze moesten allemaal hun broek laten zakken en vlak voor hun optreden verkrachtte een grote man hen één voor één terwijl ze kromgebogen op een rijtje stonden. Daarna werden ze naar een andere kamer gebracht, waar ze van die grappige kleine nauwsluitende pakjes aankregen, voordat ze in het volle licht van de schijnwerpers gestuurd werden om hun optreden te gaan doen. Omdat ik destijds onder mind-control was, weet ik mij niet exact de locatie waar wij waren te herinneren, maar iets zegt me dat het in de beginjaren was van de Ed Sullivan Show.
Ik zie Bob nog voor me, gekleed in een grijs streepjespak met een strikdasje en witte schoenen, terwijl hij showhost Ed Sullivan een hand gaf, waarna de Jacksons het podium opgingen. Zij werden tot een sensatie gecreëerd en opzettelijk beroemd gemaakt, om op latere leeftijd grote groepen mensen te kunnen beïnvloeden. Bob en zijn connecties wisten dat alles wat ze nodig hadden was wat nieuw talent, de make-up, kostuums, belichting en de glitter waren ook allemaal belangrijk, maar zonder de juiste publiciteit redt je het niet in deze wereld..
Bob noemde publiciteit altijd het belangrijkste ingrediënt op de weg naar succes. Ik was zelf toen nog maar een teenager, maar Bob nam me mee omdat hij zei dat ik het zelf allemaal maar eens van dichtbij moest zien en dat ik de `kruiwagens` moest leren kennen als voorbereiding op mijn eigen carrière om een `sterretje` te worden. Hij zei dat hij wilde dat ik zag hoe het allemaal in z`n werk ging en dat ik mezelf op m`n gemak zou gaan voelen op, en in de buurt van het podium.
Ik denk dat hij dat alleen maar zei als smoesje tegen andere mensen om de echte reden te verbergen waarom ik bij hem was. Dat was altijd alleen maar voor zijn seksuele genot. Dat genot van hem, en van nog een heleboel vrienden van hem. Bob legde mij uit hoe belangrijk kleding was voor iemand die een publiekelijk imago hoog te houden had. Ik droeg een korte, kleine, strafsluitende gele strokenjurk. Ik deed wat mij gezegd werd en droeg deze jurk samen met de goudkleurige schoenen die mij gegeven waren om aan te doen. Bob was vaak het tussenstation voor nieuw opkomende sterren of sterretjes.
Altijd De Raad die de dienst uit maakt..
De Raad gebruikte zijn connecties voor hun eigen belangen en ze hadden hun sleutelfiguren, zoals hele grote namen in de entertainmentwereld op hun plaats, onder controle en klaar voor gebruik in de toekomst. Heel veel daarvan waren robots zoals ik. Ik heb vele van hen erg veel pijn zien lijden en gezien met eigen ogen, hoe het hen emotioneel compleet kapot maakte. Het waren altijd de sterren die de klappen op moesten vangen en die het ´t zwaarst te verduren kregen. Ik heb nooit gezien dat Bob het voor zijn kiezen kreeg. De Jacksons werden misbruikt en gebruikt, ik was getuige van hun mishandeling en misbruik.
