Stond je als kind na een nacht slapen heerlijk verfrist en blij op, voelde je de energie
door je lijf gaan, had je zin in de nieuwe dag...keek je vol verwondering naar alles
wat je op zo'n dag tegen kwam
Natuurlijk ben je daar nog onbevangen en heb je nog volop vertrouwen in het leven
maar wat vooral opvalt nu, is dat het voelt alsof iedere dag een uitdaging is :) ...hoe
overleef ik deze dag....wat kan ik doen....wat heeft zin en hoe kan ik die blijheid aan
boren uit m'n kindertijd?
Het is nu alsof je zit te wachten in een wachtruimte van het station en je weet niet meer
hoe lang je er al zit, hoe je er bent gekomen en hoe lang het nog gaat duren....
totale vacuum en de druk die steeds meer opgevoerd lijkt te worden...een hand om je keel die steeds meer grip probeert te krijgen...gevoelens van : zwaar...
het niet meer zien zitten..moedeloosheid wisselen zich af totdat er ineens ergens
iets gebeurt of dat je iets leest waar je hoop uit haalt.....je gaat door!!
Ook al weet je niet waar de tocht naar toe gaat en of we überhaupt wel bevrijding zullen ervaren ,
hoe dan ook en door wie ( jezelf)...alles is soms zo onzichtbaar, het voelt
zo verdoofd, je neemt de wereld waar, maar je kunt je er niet meer mee verbinden..
een leegte, een doodse stilte die verder gaat dan het fysieke waarnemen..die overal is.
Je staat in een lege ruimte en je bent doof...blind en onwetend...en ohw wat geeft dat
een hoop frustraties.....geen informatie te vinden in jezelf alsof je daarvan ook afgesloten
bent.... moeheid en matheid is wat er nog rest.
Allerlei heilige huisjes zijn al gesneuveld of staan leeg, te verpauperen.
Wat je ooit als het Ultieme geluk zag, heeft zijn glans verloren
Waar zijn we? wat is hier de bedoeling van? heeft iemand de plattegrond van dit spel?
moeten we dit overstijgen? of moeten we hier doorheen gaan? of is het een kwestie van
LOSLATEN?Hoe komen we hier als mensheid uit? Waar is de uitgang uit deze gekte?
Who Knows????
