Verwerken en loslaten
Ervaringen die verwerkt moeten worden...
Bijna ieder mens komt in zijn leven wel eens voor de opgave te staan
om pijnlijke of verdrietige ervaringen te verwerken.
Dat houdt in dat je net zo lang met bepaalde ervaringen bezig moet zijn,
totdat je ze kunt aanvaarden en daarmee ook loslaten.
Je zou verwerken een vorm van geestelijk verteren kunnen noemen.
En pas als pijn en teleurstelling is verteerd, kun je loslaten.
Als je bijvoorbeeld op jonge leeftijd een van je ouders verliest,
is dat een ingrijpende ervaring die verwerkt moet worden.
De manier waarop je die ervaring (bewust of onbewust) verwerkt,
is zelfs bepalend voor de manier waarop je later in het leven komt te staan.
Ook in ons latere leven doen zich allerlei ingrijpende gebeurtenissen voor
die we moeten verwerken, willen we met een zekere openheid en onbevangenheid in het leven blijven staan.
Een scheiding, de dood van een geliefde, een ziekte, een kind dat zijn
eigen weg wil gaan en geen contact met jou als ouder meer wil hebben:
het zijn allemaal ervaringen die verwerkt moeten worden.
Pas als je die ervaring ook écht verteerd en verwerkt hebt, kun je deze
loslaten en verder gaan met je leven.
Ook als je gaat sterven en bewust naar de dood toeleeft,
moet dat verwerkt worden. Maar juist dan wordt heel duidelijk of je
dat in je leven al geleerd hebt: verwerken en loslaten.
Er zijn mensen die de pijnlijke ervaringen van hun leven
verdrongen hebben. Gewoon, omdat het hen te zwaar viel om
zich die ervaringen bewust te maken en stap voor stap te doorleven.
Ze hebben als het ware een muur om hun hart gebouwd,
waarachter de pijn verborgen bleef.
Wie dat deed zal, zo blijkt uit de praktijk, niet zo gemakkelijk
kunnen sterven: de verharding (muur) maakt het loslaten
van het aardse leven zoveel moeilijker.
Alleen al daarom: om straks gemakkelijk(er) te kunnen sterven,
is het belangrijk de levensles van verwerken en loslaten ook écht te leren.
Vluchten en verdringen
Het verwerken of verteren van je ervaringen vergt veel ziele arbeid:
je moet in stilte, zonder dat anderen het zien of beseffen,
innerlijk hard werken. Je mag zelfs zeggen dat deze innerlijke,
geestelijke arbeid meestal zwaarder is dan ons dagelijkse werk.
Het is overigens niet alleen zwaar werk, maar ook pijnlijk en eenzaam:
er zijn maar zo weinig mensen die écht beseffen waar je doorheen gaat.
Daarom is het niet zo vreemd dat nogal wat mensen kiezen voor
wat een gemakkelijker weg lijkt: het verdringen of wegdrukken
van de ervaringen of gebeurtenissen die pijn doen.
De keuze om de emoties, waarmee die pijnlijke ervaringen
gepaard gingen, te verdringen, wordt meestal onbewust gemaakt,
zonder erover na te denken.
De keuze bijvoorbeeld om je te storten op je werk
en elke vrije minuut meteen weer in te vullen.
Of om te vluchten in de roes van alcohol of drugs.
Anderen kiezen voor bepaalde sportactiviteiten om niet
naar binnen te hoeven kijken en niet stil te hoeven staan
bij de emoties die daar leven.
Maar wanneer je een dergelijke keuze maakt, leef je niet echt:
je bent eigenlijk voortdurend op de vlucht voor jezelf.
Maar wie vlucht voor zichzelf en het contact met
het eigen innerlijk verliest, verliest ook het echte contact met anderen.
Als jij je eigen innerlijk afsluit, zullen anderen immers ook nooit
jouw innerlijk kunnen aanspreken of bereiken.
De eerste stap: kiezen voor verwerken
Bron Hans Stolp
