Het was me gewoon weer gebeurd...
Ik was mezelf weer compleet voorbij gelopen + ik had mezelf op de laatste plek gezet, zonder dat ik het doorhad.
Enkele maanden geleden zat ik zo heerlijk in mijn proces en vol energie. Ayahuasca was zo helend en het smaakte naar meer, ik wilde mensen helpen en begeleiden en vol goede moed en energie ging ik dit doen. Geen rekening houdend met mijn eigen energie balans.
Ik had immers al jaren een burn-out.
Na een aantal dagen kwam ik er achter dat het te hoog gegrepen was voor mijn energiebalans, maar ook voor mij als persoon, er werd immers veel van mij gevraagd.
Er kwamen een aantal "oude energie" zaken op mij af die ik mocht ervaren. Door de lockdown werd ik na enkele dagen teruggeroepen, ik MÒEST naar huis.
Het was alsof het Universum mij hielp/terug floot. Immers, waar ik mij bevond was niet de geschikte plaats voor mij.
En mij werd het gevoel gegeven alsof ik niet de juiste keuze gemaakt had (door de mensen aldaar) en ik werd beschuldigd van dingen die ik me persoonlijk aantrok.
Met als resultaat dat ik weer zieker werd.
Ik lag, thuis, weer mega lang in bed. Pijntjes van jaren geleden kwamen weer terug. En pijn dat het deed! De pijn hield maanden aan.
En rot dat ik me voelde! En schuldig omdat ik mijn team en ook mensen die ik zou helpen in de steek moest laten.
Geen handige combi..
Het duurde een aantal weken voordat ik mezelf bij elkaar kon rapen en mezelf in andere materie kon storten.
Maar ik leerde ook om door het diepste en donkerste heen te gaan. Immers, de lockdown zorgde er ook voor dat ik volledig op mezelf teruggeworpen was. Ik kon nergens heen vluchten of voor hulp. En ik voelde dat ik het niet buiten mezelf wilde zoeken. Voor het eerst ging ik dwars door mijn eigen pijnstukken en schaduwkanten heen en ik voelde dat het eigenlijk helemaal niet zo eng was als ik dacht.
Na enkele dagen klaarde de lucht op. Het nare gevoel dat ik over mezelf had loste op. Ik besefte me dat ik in een mega mindfuck terecht was gekomen en dat dit niet aan mij persoonlijk lag.
Ik brak binnen een paar maanden door patronen en blokkades heen waar ik al tijden mee worstelde. Alles mocht samenkomen. Alle situaties mochten onder de loep genomen worden, ontleed, ontworteld en opgelost. En zo maakte ik mij in 1 klap los van alles en iedereen dat bij mij is komen aanhaken.
Zo bleek dit zomaar een cadeautje te zijn in een hele rare verpakking. A blessing in disguise.
Hoe kort het ook mocht duren deze situatie heeft mij zoveel geleerd:
❥ om goed te luisteren naar mijn intuïtie/buikgevoel (deze gaf mij immers vele waarschuwingssignalen die ik negeerde).
❥ om niet mijn eigen kracht en energie weg te geven aan anderen.
❥ dat alles al in MIJ zit en ik NIETS van buitenaf nodig heb.
❥ de waardering die ik zoek of de goedkeuring zit al in MIJ.
❥ mijn eigen proces/thuis hebben mijn energie/tijd nodig.
❥ ik ben aan het bouwen aan mijn EIGEN toekomst.
❥ alles thuis is in perfecte harmonie en daar vind ik rust in.
Het THUISKOMEN voelde ook echt als thuiskomen.
Rust. Tevredenheid met alles wat ik had.
De lockdown maakte voor mij zoveel duidelijk. Allerlei keuzes die ik 2 jaar eerder had gemaakt vielen op zijn plaats.
Alles waar ik eerder stress om had viel compleet van mij af.
En nu, een paar maanden later zie ik in dat ik dit nodig had.
Dat het okay is om iets dat niet af gemaakt is los te laten en mezelf er niet mee op mijn kop te zitten.
Dat mijn ziel wil en kan proeven van situaties zonder dat het zich er aan hoeft te binden. Dat alles okay is en IK op ELK moment kan en mag besluiten of iets wel of niet okay is of voelt.
Dat het niet erg is om mensen of situaties kwijt te raken. Maar dat jezelf kwijt raken het ergste is dat je kan gebeuren en je daarom voorzichtiger met jezelf om moet gaan.
En daarin ligt mijn grootste kracht
En ontstijg ik mijn eigen materie.
Vol trots.
En nu? Nu ben ik niet moe meer...
To be continued
Kimberley Kooijman
www.flowmazing.nl
www.flowmazing.nl
