4/111 – Angst is NIET gelijk aan
Toelating (Deel 1 van 2)
Aartsengel Michael:
Het is verhaaltijd …
Ooit werd op Aarde op een speelterrein in de buurt van een school waar een
groep kinderen aan het spelen was, een gloednieuw kleine energie geboren.
Deze kleine energie had nog geen naam, maar het was goed om te leven. Na
een tijdje botste de kleine energie tegen een grotere energie die al een naam
had. Een lelijk geluid kwam van een ouder kind toen ze naar een kleine jongen
wees en die naam riep: "Jij-bent-een-varken".
Voordat de kleine energie zich nog langer kon afvragen wat zijn naam zou
zijn, keek de kleine jongen naar zijn lichaam en nam zijn schattige, mollige
vinger en stak die in zijn zachte buik en zei: "Ik ben dik”. Hoewel de
kleine gedachte zijn naam nog niet begreep, was ze blij dat ze door de kleine
jongen kon worden geclaimd, dat hij er aanspraak op maakte. De kleine gedachte
bleef dicht bij de jongen, terwijl de jongen steeds opnieuw zei in zijn hoofd:
Ik ben Dik?
Ik ben Dik...
Ik ben Dik.
Ik ben Dik!
Ik ben Dik...
Ik ben Dik.
Ik ben Dik!
Het leek erop dat de kleine gedachte een thuis had gevonden toen ze naar
het huis van de kleine jongen gingen om er te blijven. Die avond tijdens het
avondeten, werd de kleine gedachte voorgesteld aan het gezin. Toen de kleine
jongen in zijn eten zat te prikken en niet at, vroeg zijn moeder hem
vriendelijk of er iets mis was?
Aanvankelijk weigerde de kleine jongen iets te zeggen. En hoewel ze niet
begreep waarom, raakte de kleine gedachte in paniek - klampte zich vast aan de
jongen tot ze allebei samen uitbarstten: "Ik ben-Dik!"
De zuster lachte.
De broer gaf de kleine jongen een por.
De vader negeerde het.
De oma legde meer eten op het bord van de kleine jongen.
De moeder koerde en troostte haar zoon.
En ... de kleine gedachte, genaamd I'm-Fat, ... groeide ... werd sterker.
De broer gaf de kleine jongen een por.
De vader negeerde het.
De oma legde meer eten op het bord van de kleine jongen.
De moeder koerde en troostte haar zoon.
En ... de kleine gedachte, genaamd I'm-Fat, ... groeide ... werd sterker.
De volgende dag en vanaf dat moment waren de kleine gedachte en de
groeiende jongen snelle vrienden. Ze gingen overal samen naartoe. Ze gingen
naar de gymles op school. Ze gingen naar het eerste afspraakje van de jongen en
gaven hun eerste zoen. Ze werden nog hechter toen de jongen een man werd, naar
feestjes en het eerste sollicitatiegesprek van de man gingen. Ze waren
onafscheidelijk.
En de gedachte was gelukkig, behalve één ding. De gedachte leek een nooit
eindigende honger te hebben. De gedachte kwam erachter dat ze heel dicht bij de
man kon komen door zich in zijn hoofd te presenteren als een herinnering of als
een idee, en vervolgens zou de man telkens weer reageren met aandacht en
emoties.
En voor even ging de gedachte zich beter voelen en sterker worden.
Naarmate de dagen vorderden, ervoer de man de gebruikelijke ups en downs
van het leven. De gedachte kon het niet helpen, maar ze merkte op dat, hoe
gelukkiger de man was, hoe meer de gedachte alleen en hongerig was. Uiteindelijk
begon de gedachte andere gedachten op te zoeken die rondzwierven in het leven
van de man en ze hechte zich eraan vast.
De gedachte met de naam I'm-Fat begon zich te hechten aan gelijkaardige
gedachten met de naam 'Ik ben lelijk', 'Ik ben dom', 'Ik ben-te laat', 'Ik ben
een mislukking', en "ik-zal-Nooit-Veranderen'. Deze gedachten beseften dat
het veel gemakkelijker was om de aandacht van de man te trekken wanneer ze
samenspanden.
Het was zelfs zo bevredigend om de emoties van de man te verstoren en de
aandacht van de man te trekken dat - voordat ze wisten wat er aan de hand was -
de vele gedachten een groepje waren geworden en zo vertrouwd en afhankelijk
waren geworden dat ze een geheel nieuwe vorm van bestaan waren geworden, een
"gedachtevorm" genoemd.
Natuurlijk had de gedachtevorm ook een eigen naam. Hij heette 'Dit ben ik'.
De gedachtevorm was vreemd blij dat de man niet langer het verschil kende
tussen hemzelf en de gedachtevorm. De man sinds zijn kindertijd deze gedachten
zoveel kracht gegeven dat hij er geen idee van had dat hij een groep
gedachte-parasieten had gecreëerd; die groep parasieten was zo krachtig
geworden dat ze de energie aftapten die de man had kunnen gebruiken om zijn
dromen waar te maken.
Net toen het leek alsof het niet erger kon worden, ontmoette de
gedachtevorming This-Is-Me ... de gedachtevormen van de samenleving.
Wordt
vervolgd....
Aartsengel Michael
